இதுவரை பெற்றோரின் காலை தவிற எந்த ஆடவனின் காலிலும் விழாத மீனாட்சி, தனக்கு கிடைத்திருப்பது கொடுமையான தண்டனை என உணர்ந்தாள்.
“பிளீஸ் ராஜேஷ் எனக்கு ரொம்ப அசிங்கமா இருக்கு”
“நீ என்னைய அடிக்கும்போது எனக்கு எப்படி இருந்துருக்கும், வேகமா விழுந்து ஸாரி கேட்டு கிளம்பு. எனக்கு நிறையா வேல இருக்கு” இந்த முறை தன்னுடைய கெத்து குறையாமல் சொன்னான்.
அனைவரது முன்னிலையிலும், இவனது காலில் எப்படி விழுவது என அவமானம் அடைந்தாள்.
மஞ்சுவோ அந்த இடத்தைவிட்டு எப்போது நகர முடியும் என துடித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
“சீக்கிரம் விழுந்துட்டுவாடி, இதுக்குமேல எந்த பிரச்சனையும் வேணாம்”
தன்னுடைய தோழியே இப்படி சொன்னதும், எதையும் நினைத்தும் வருந்தாமல், கைகூப்பி சாஷ்டாங்கமாக ராஜேஷின் காலில் விழுந்தாள்.
அந்த பொழுதில் அவளது துப்பட்டா மெதுவாக சரிந்ததை மீனாட்சி கவனிக்கவில்லை.
நன்றாக திமிரிக்கொண்டிருந்த மீனாட்சியின் பால் கனி பிளவுகள், அவளது சல்வாரையும் மீறி பிதிங்கியபடி வெளியே வந்து ராஜேஷின் கண்களுக்கு விருந்தளித்தது.
அப்போது வீசிய தென்றலில், மீனாட்சியின் பின்னால் இருக்கும் மேலாடை லேசாக விலகி சல்வார் பேண்ட் காட்சி அளித்தது.
அதில் அவளது மத்தளங்கள் இரண்டும் அழகாக தூக்கிக்கொண்டு நின்றது.
அந்த வேளையில் ராஜேஷிற்கு லெட்டரில் படித்த வரிகளும் நினைவுக்கு வந்து, அவனது உடலில் கொஞ்சம் கிளர்ச்சி ஏற்ப்படுத்தியது.
“நான் உன்ன அடிச்சது தப்புதான், ஐ ஆம் வெரி ஸாரி ராஜேஷ்” மீனாட்சி மன்னிப்பு கேட்டதும் அவனது நினைவுகள் கலைந்தது.
“ஓகே நீ எந்திருச்சு போலாம்”
மீனாட்சி எழும்போதுதான் தன்னுடைய துப்பட்டா விலகி இருப்பதை தெரிந்துக்கொண்டாள்.