“இவன் ஒருத்தன் மட்டும்தான் நம்மல சீண்டாம இருக்குறான்னு பாத்தா, எவனையோ விட்டு லெட்டர் கொடுக்குறானே” மீனாட்சி மனக்குமுறளை வெளிப்படுத்தினாள்.
“சரி இதுக்குமேலே யாரும் உனக்கு தரமாட்டாங்க, என்னதான் எழுதி இருக்கான்னு பாப்போம், அந்த பேப்பர கொஞ்சம் ஓபன் பண்ணு” மஞ்சுவிற்கு அதை படிக்க வேண்டும் என்கிற ஆர்வம் அதிகமானது.
மீனாட்சி தீண்ட தகாத ஒன்றை கையில் வைத்திருப்பதை போல் உணர்ந்து வேண்டா வெறுப்பாக அதை பிரித்தாள்.
இருவரது கண்களும் அந்த காகிதத்தை பார்த்து மனதிற்குள்ளே வாசிக்க ஆரம்பித்தது.
“அன்புள்ள மீனாட்சி, உன்னைய பாத்ததுல இருந்தே என்னோட தூக்கம் கெட்டுப்போச்சு”
“முதல் வரியிலேயே பையன் பிண்ணிட்டான்” என்றாள் மஞ்சு
“ச்சீ… மூடிட்டு படி” என மீனாட்சி அவளை திட்டியதும் அமைதியாக மேலும் படிக்கத்தொடங்கினாள்.
ஆனால் அதற்கு அடுத்த வரிகளை பார்த்ததும் இருவருமே திணறிப்போனார்கள்.
“உன் நெஞ்சுல இருக்குற ரெண்டு பெரிய சைஸ் பப்பாளி பழத்தையும் கசக்கி பால் குடிக்கணும்”
“அழகான குட்டி தொப்பையில என்னோட கட்ட குஞ்ச வச்சு தேச்சுக்கிட்டே கண்ணுக்கு தெரியாத உன்னோட தொப்புள்ள விட்டு சொருகி ஆட்டானும், சுகத்துல நீ துள்ளனும்”
“அப்படியே கீழ இருக்குற உன்னோட பணியாரத்த நாள் ஃபுல்லா வாயில வச்சு ருசிக்கணும்”
“கடைசியா உன்ன குனியவச்சு, பின்னாடி மத்தளம் மாதிரி தூக்கி நிக்கிற அழகான டிக்கில இரும்பு ராட வேகமா சொருகி, நீளமான ஜடைய பிடிச்சிக்கிட்டே நல்லா அடிச்சு ஊத்தணும்டி என்னோட மீனுகுட்டி”
இதுவரை மீனாட்சிக்கு வந்த காதல் கடிதங்கள் அனைத்திலும் அவளது அழகை வர்ணித்தே, கவிதையாக எழுதியிருப்பார்கள்.
முதல் முறையாக இவ்வளவு கீழ்தரமாக தன்னைப்பற்றி படித்ததும் மீனாட்சி விக்கித்து போனாள்.
“மீனா, இது என்னடி வம்பா போச்சு இந்த ராஜேஷா இப்படி ?” மஞ்சு திணறினாள்.
மீனாட்சி கண்கள் சிவந்தது, நெஞ்சுக்குள்ளே எரிமலை குழம்பு வெடித்தது.
“அவன் எங்கடி இருப்பான் ?”
“காலேஜ் இப்பதானே முடிஞ்சுது, அவன் கார்கிட்டதான் இருப்பான்”
“பொட்ட பயலே நேரடியா கொடுக்க தைரியம் இல்லாம எவனயோவிட்டா கொடுக்குறே, உன்ன சும்மா விடமாட்டேன்டா”
“மீனா, என்னடி பண்ணப்போறே ?” ஏதோ விபரீதமாக நடக்கப்போவதை மஞ்சு உணர்ந்தாள்.
“அங்க வந்து பாத்துகோ” ராஜேஷ் இருக்கும் இடம் நோக்கி நடந்தாள்.