துளிர்விடும் பருவம் 123

அவள் பயத்தில் வேகமாக மூச்சுவிட்டுக்கொண்டே இருப்பதால், அவளது குட்டி தொப்பையும் மெதுவாக ஏறி இறங்கியதை காணும்போது அவள் பெல்லி டான்ஸ் ஆடுவது போல் இருந்தது.

“நான் தப்பு பண்ணிட்டேன் ராஜேஷ். என்னைய மன்னிச்சிடு, இப்படி த்ரீ டைம்ஸ் சத்தமா சொல்லிட்டு கைய இறக்கிடு”

“ஃபூ… இவ்வளவுதானா” மீனாட்சி மனதிற்குள் சந்தோசபட்டு ராஜேஷின் கட்டளையை நிறைவேற்ற தொடங்கினாள்.

அவள் சொல்வதை கேட்டுக்கொண்டே, துப்பட்டாவையும் மீறி திமிரிக்கொண்டிருந்த பப்பாளிப்பழங்களை பிய்த்து தின்பது போல் ராஜேஷ் ரசித்துக்கொண்டிருந்தான்.

“சொல்லிட்டேன் ராஜேஷ், நான் கிளம்பலாமா” கைகளை கீழே இறக்கிவிட்டு பரிதமாக முகத்தை வைத்துக்கொண்டு மீனாட்சி கேட்டாள்.

“ஹ்ம்ம்… ஓகே கிளம்பு”

“என்ன மாமு, இதெல்லாம் ஒரு பனிஷ்மெண்டா, கொஞ்சமாச்சும் உனக்கே இது நல்லா இருக்க. இன்னும் ஏதாச்சும் பெருசா பண்ணுடா” ராஜேஷ் சும்மா இருந்தாலும், இந்த ரகு மேலும் கிளப்பிவிட்டான்.

சுற்றி நின்ற கூட்டத்தில் இருப்பவர்களுக்கும், இதுபோதுமான தண்டனையாக தோன்றவில்லை.

மீனாட்சி செய்வதறியாது திகைத்துப்போனாள்.

மஞ்சுளா இவனிடம் சென்றா கடலை போட்டோம் என ரகுவை பார்த்து தலையில் அடித்துக்கொண்டாள்.

அந்த கணப்பொழுதில் ராஜேஷ் சட்டென்று யோசித்து ஒரு முடிவுக்கு வந்தான்.

“மீனாட்சி திரும்ப அதே பொசிஷன்ல நில்லு”

ராஜேஷ் சொன்னதும் செக்கு மாடு போல் கட்டளையை ஏற்று மீண்டும் தலைக்கு மேல் கைகூப்பி வணங்கினாள்.

“அப்படியே தரையில விழுந்து என்னோட கால தொட்டு மன்னிப்பு கேளு, அதோட உன்ன விடுறேன்”

“இதுதான் சரியான தீர்ப்பு” ரகு சந்தோசத்தில் கத்தினான்.