இங்க பாரு, நான் உன்கிட்ட ப்ரபோஸ் பண்ணது நம்ம ரெண்டு பேரு சம்பந்தப்பட்ட விஷயம். என்னைப் பொறுத்த வரை, என் முடிவுல மாற்றம் இல்லை. அதை ஏத்துக்குறதும், ஏத்துக்காததும் உன் விருப்பம். நான் உன்னை ஏதாவது டிஸ்டர்ப் பண்ணேனா என்ன?
நான் லவ்வைச் சொன்னேன்னு, நீ, இவளோட ஃபிரண்ட்ஷிப்பை கட் பண்ணாத? ஓகே! என்று சொன்னவன், அக்காவை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு சென்றேன்.
அப்பொழுதும் என் நேர்மை அவளை பாதித்தது போலும். அக்கா வேறு அவளை நன்கு திட்டினாள். ஏண்டி என்கிட்ட சொல்லலை? இதுனாலத்தான் ரெண்டு நாளா அவாய்ட் பண்ணியா? ம்ம்?
சாரிடி! எனக்கு என்ன பண்றதுன்னு தெரியலை. என்னால, உங்களுக்குள்ள சண்டை வர்றதை நான் விரும்பலை. அதான்…
அதுக்காக, நீயா உன்னை பிரிச்சிக்குவியா என்று நன்கு திட்டினாள்… திட்டி முடித்த என் அக்காவோ, லாவண்யாவையே ஆழமாகப் பார்த்து சொன்னாள்…
லவ்வை சொன்னவனும், நீயும் நானும் பிரியக் கூடாதுன்னு ஃபீல் பண்ணிட்டு போறான். வேணாம்னு சொன்ன நீயும், நாங்க பிரிஞ்சிடக் கூடாதுன்னு ஃபீல் பண்ற! இப்படி பல விஷயங்கள்ல, நீங்க ரெண்டு பேரும் சரியான ஜோடிதாண்டி என்றாள்.
யதேச்சையாக இதைக் கேட்ட எனக்கும் அதிலிருந்த உண்மை மட்டுமல்ல, இன்னொன்றும் உறைத்தது. அது,
இன்னமும் அவள், எனக்கு பிடிக்கலைன்னு சொல்லவில்லை. சமூகம் என்ன சொல்லும்னு தான் பயப்படுறா என்ற உண்மைதான் அது!
அதன் பின், அவள் மீண்டும் எப்பொழுதும் போல் வர ஆரம்பித்தாள். ஆனால், அவள் என்னிடமோ, நான் அவளிடமோ எதுவும் பேசுவதில்லை. ஆனால், ஒருவரைப் பற்றி இன்னொருவர், இன்னும் ஆழமாக புரிந்து கொள்ள ஆரம்பித்தோம்.
என் மனதில் வந்த காதலைச் சொன்ன எனக்கு, அவள் மனதில் காதல் வந்திருக்குமா என்று யோசித்துப் பார்க்கத் தோணவில்லை. அவள் பிடிக்கவில்லை என்று சொல்லாவிட்டாலும், அவள் சொன்ன காரணங்கள் எனக்கு மொக்கையாக இருந்தாலும், அவள் மனதில் நான் இன்னும் முழுதாக வரவில்லை என்ற உண்மை எனக்கு உறைத்தது.
இப்போதைக்கு இதைப் பற்றி அதிகம் பேசாமல், எதுவும் செய்யாமல் இருப்பது நல்லது என்று எனக்குப் பட்டது. தவிர என்ன இருந்தாலும், என்னை வேண்டாம் என்று சொன்னது, எனது ஈகோவை கொஞ்சம் சீண்டியிருந்தது. நான் அறியாத ஒரு விஷயம் இருந்தது. அது,