அருகிலிருந்த ஹரீஸின் கையை இறுகப் பற்றிக் கொண்டாள். என்னடா சொல்றா? சத்தியமா இது எதுவும் எனக்கு தெரியாதுடா. இதுக்கு நான் என்ன விளக்கம் சொல்லப் போறேன்னு எனக்கே தெரியலையே!
கொஞ்ச நேரம் அப்படியே அமர்ந்திருந்தாள். அவள் கண்களில் தொடர்ந்து கண்ணீர். எனக்கோ, ஹரீசிற்க்கோ என்னச் சொல்வது என்று தெரியவில்லை.
சிறிது நேரம் கழித்து தெளிவடைந்தவள், கண்ணைத் துடைத்துக் கொண்டு எழுந்தாள். பின் ஹரீசைக் கூட்டிக் கொண்டு வெளியே சென்றாள்.
அவள் ஒரு முடிவுக்கு வந்திருக்கிறாள் என்று தெரிந்துவிட்டது. நான், சந்திக்க பயப்பட்ட ஒரு விஷயத்தை, அவள் சந்திக்கத் துணிந்துவிட்டாள். அதில் பாதிக்கும் மேல் என் நலனுக்காகவும்தான் என்று எனக்குப் புரிந்தது. இந்த விஷயத்திலும் அவள் தைரியசாலிதான்.
மெல்லப் பெருமூச்சு விட்டு, சோஃபாவில் சாய்ந்தேன்.
சிறிது நேரம் கழித்து அக்கா மட்டும் என் அறைக்குள் வந்தாள். நான் அவளையேப் பார்த்தேன்.
ஹரீசை அனுப்பியிருக்கேன்.
நான் தலையசைத்தேன்.
அவளும் என்னருகில் அமர்ந்தாள்.
இருவரும் தனித்தனியே அமர்ந்திருந்தாலும், இருவர் மனமும் வருத்தத்தில் இருந்தாலும், நாங்கள் இருவரும் ஒரே விஷயத்தைப் பற்றிதான் யோசித்துக் கொண்டிருந்தோம்.
மெல்ல மெல்ல எங்கள் நினைவுகள் பின் நோக்கி நகர ஆரம்பித்தது!
நண்பர்களே, இவிங்க ரெண்டு பேரும் ஃப்ளாஸ்பேக்குக்கு போயிட்டாங்க. ஹரீஸூம் முக்கிய வேலையா வெளிய போயிருக்கார். அதுக்குள்ள வேணா, ஹரீஸ் அப்டி என்ன செஞ்சு பழிவாங்குனான்னு பாத்துட்டு வந்துடுவோமா???
***********************************************************************************
மூன்று மாதங்களுக்கு முன்…
கம்பெனியில், அக்காவிடம், ‘பகைவனை உறவாடிக் கெடு’ என்று சொன்ன பின், நீ முதல்ல, அங்க போ. நான் இன்னும் ரெண்டு மூணு நாள்ல அங்க வருவேன். நீ சர்ப்ரைஸ் மாதிரி காட்டிக்கோ என்று சொல்லியிருந்தேன்.