பெருமூச்சு விட்டபடி, மெல்லத் தலையைத் தூக்கி கண் திறந்த போது, என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தன, அவனது கண்கள்.
அவன் என்னையே பார்ப்பதை உணர்ந்ததும், என்னுள் ஒரு மெல்லிய வெட்கப் புன்னகை தோன்றியது.
மெல்ல அவனைச் சீண்டினேன். ராட்சசா, சரியான காட்டு மிராண்டி!
அவன் புன்னகை விரிந்தது. என்னை அப்படியே இறுக்கி அணைத்தான். நான் ராட்சசனா இருந்தாத்தான், இந்த ராட்சசிக்கு புடிக்குது. நான் என்ன செய்ய?
என் விருப்பத்தைச் சொல்லி அவன் சீண்டியதில் என் வெட்கம் அதிகமாகியது. மெல்லச் சிணுங்கி, அவன் மார்பில் குத்தினேன்.
ச்சீ… போடா!
போடான்னு சொல்லாத. வேணுன்னா வாடான்னு சொல்லு.
போடா ராஸ்க்கல்!
என் மேல இவ்ளோ மரியாதை வெச்சிருக்கேன்னு எனக்குத் தெரியாதுடா செல்லம். வார்த்தைக்கு வார்த்தை மரியாதை கொடுக்கிற என்று சொல்லி கண்ணடித்தான் ஹரீஸ்!
நான் மேலும் சிணுங்கிக் கொண்டே அவனுடன் இன்னும் ஒன்றினேன்.
அவன் கைகள் என் தலை முடியைக் கோதிக் கொடுத்தன. என் கன்னங்களை வருடிக் கொடுத்தன. பின் மெதுவாகக் கேட்டான்.
நாம எப்பம்மா நம்ம வீட்டுக்குப் போகலாம்?
நான் நிமிர்ந்து ஹரீசைப் பார்த்தேன். போலாம்பா. ஆனா…
ஆனா, என்னடா? திரும்ப ஏதாச்சும் பிரச்சினை வரும்னு யோசிக்கிறியா?
ஹரீஸின் முகத்தில் இன்னமும் கொஞ்சம் தவிப்பு இருந்தது. அதை புரிந்து கொண்டதால், அவனது தவிப்பினை போக்கும் வகையில் மென் புன்னகை செய்தேன்.
நீங்க இருக்கிறப்ப, எனக்கென்ன சங்கடம். ஆனா நான் சொல்ல வந்தது வேற. எனக்கு ரெண்டு விஷயம் நெருடலா இருக்குங்க
என்ன அது?