யே நீ எந்த காலத்துல இருக்க? Part 1 126

அதிகம் வெயில் இல்லாத ஒரு பகல் நேரம். நிருதி தன் வீட்டு ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்தபோது பக்கத்து வீட்டு ஜன்னலுக்குப் பின்னால் அவள் தெரிந்தாள்.. !!
அவள் அகல்யா. பள்ளி இறுதியாண்டில் படிக்கும் ஒரு அழகான குட்டி தேவதை. சிவந்த நிறம், நீள் வட்ட முகம், குட்டி கண்கள், குங்குமச் சிமிழ் போல சிறு மூக்கு, சிவந்த கன்னங்கள், மெல்லிய சிவந்த சிற்றிதழ்கள், ரசிக்கும் படியான அழகான சிறிய முகத் தோற்றம். காதில் கம்மலுக்குப் பக்கத்தில் இன்னொரு சின்ன அல்லக் கம்மல். அளவானதும் அம்சமானதுமான எடுப்பான இள நொங்கு போன்ற மென்சதையாளான இளமார்புக் குவடுகள் அவளைப் பார்க்கும் எந்த ஆணின் மனதையும் சபலப் படுத்தும். மெலிந்த இடை, அதிகம் பெருக்காத புட்டங்கள், உயரமற்ற அழகான கால்கள், நான்கரையடி உயரம் வருவாள். அம்மா, அண்ணன் மட்டும். அண்ணன் இப்போது வெளியூரில் தங்கி வேலை பார்க்கிறான். அப்பா உடனில்லை.. !!
ஜன்னல் வழியாக அவனைப் பார்த்தவுடன் சட்டென கண்களைத் துடைத்து மூக்கை உறிஞ்சினாள். அவனுக்கு அவள் அழுவதாய் தோன்றியது.
சிரித்தான். சிரித்தாள்.
“என்னாச்சு?” மெல்லக் கேட்டான்.
“ஒண்ணுல்ல” அவள் குரல் லேசாக கரகரத்தது.
“ஏன் அழுத?”
“இல்லயே”
“நான் பாத்தேன். நீ அழுத”
“இல்ல” பின் முனகி “சும்மா ” என்று மிதமாக நனைந்த கண் இமைகளைச் சிமிட்டினாள். இதழ்கள் நெளிய சிறு புன்னகை காட்டியபடி மீண்டும் கண்களை துடைத்தாள். “அந்தக்கா இல்லையா?” பேச்சை மாற்றினாள்.
“இல்ல”
“ஏன் நீங்க கடைக்கு போகலியா?”
“இன்னிக்கு லீவ். நீ ஸ்கூல் போகலையா?”
“எனக்கும் லீவுதான்”
“என்ன லீவு? ”
“ஸ்டடி லீவ் ”
“பப்ளிக் எக்ஸாம் இல்ல?”
“ம்ம்”
“உங்கம்மா இல்லையா?”
“இல்ல”
“சண்டையா?”
“இல்லண்ணா”
“பின்ன ஏன் அழுத?”
“…….” சிரித்தாள். பதில் இல்லை. சன்னமாக மூக்கை உறிஞ்சினாள். தன் வீட்டு ஜன்னல் பக்கத்தில் நெருங்கி அதன் விளிம்பில் கை வைத்தபடி அவனைப் பார்த்து நின்றாள்.
“என்னாச்சு?” இயல்பாகக் கேட்டான்.
“ஒண்ணுல்ல” அவள் குரல் தேறியிருந்தது.
“சரி” என்று புன்னகைத்தான்.
சில நொடிகள் அமைதியாக நின்றபடியே அவனைப் பார்த்திருந்தாள். பின் ஒரு பெருமூச்சு விட்டுக் கேட்டாள்.
“தம்பிங்க ஸ்கூல் போயாச்சா?”
“ம்ம்.. காலைலயே”
“நீங்க வீட்லதானா?”
“ஆமா..”
“சாப்பிட்டிங்ளாணா?”
“இனிமேதான். நீ”
“எனக்கு பசியே இல்ல”
“வா சாப்பிடலாம்”
“பரவால நீங்க சாப்பிடுங்க” என்றபின் சிரித்து பின்னகர்ந்து மறைந்தாள்.. !!
அவன் சாப்பிட்டபின் மீண்டும் ஜன்னல் வழியாக பார்த்துப் பேசினாள் அகல்யா.
“அண்ணா.. நீங்க எங்காவது கிளம்பறீங்களா?” என்று மெல்லிய சிரிப்புடன் கேட்டாள். இப்போது அவள் முகம் தெளிவாயிருப்பதாகத் தோன்றியது.
“இல்லப்பா.. ஏன்?”
“நான் வரவா அங்க?”
“ம்ம்.. வா”