“என்ன வித்யா சொல்லுற”
“நீங்க அர்ச்சனாவை பார்க்க சீக்ரட் காமெரா நம்ம கெஸ்ட் ரூம்ல வச்சதை நான் கண்டுபிடிச்சி அதை மாதிரி மூணு கமெரா நான் அர்ச்சனா ரூம்ல வச்சி இருக்கேன். கண்டிப்பா அதுல எல்லாம் ரெகார்ட் ஆகி இருக்கும்” சொல்லிவிட்டு வேகமாக வெளியே இன்ஸ்பெக்டரிடம் வந்தேன்.
“இன்ஸ்பெக்டர், இன்ஸ்பெக்டர் நீங்க அர்ச்சனா வீட்டில கலக்ட் பண்ணியது எல்லாம் பார்க்க முடியுமா”
“நோ, அது எல்லாம் எவிடென்ஸ். உங்க கிட்ட எல்லாம் காட்ட முடியாது”
“ப்ளீஸ் இன்ஸ்பெக்டர் அட்லீஸ்ட் அதுல சீக்ரட் காமெரா இருக்குதான்னு பார்த்து சொல்ல முடியுமா”
கான்ஸ்டபிளை அழைத்து எவிடென்ஸ் இன்வெர்ட்டரியை பார்க்க சொன்னார். “அப்படி ஒன்னும் இல்லை சார்” என்று சொல்லிக்கொண்டே வந்தான்.
“என்னமா நீயும் உன்னோட புருஷன் மாதிரி ஏதாச்சும் உளறிக்கிட்டு இருக்கே. ஹெல்ப் பண்ணனும்னா அந்தாளு கிட்ட பாடியை எங்கே வீசினான் அப்படின்னு கேட்டு சொல்லு. இல்லாட்டி இடத்தை காலி பண்ணு” இன்ஸ்பெக்ட்டர் முகத்தில் கொஞ்சம் கடுப்பு தெரிந்தது.
இங்கே இல்லை என்றால் அந்த காமெராக்கள் இன்னும் சங்கர் வீட்டில் தான் இருக்க வேண்டும். அங்கேயே சென்று அந்த காமெராவை எல்லாம் சங்கருக்கு தெரியாமல் எடுத்து விட வேண்டும். எப்படி எடுப்பது என்றே யோசனையில் மூழ்கி கொண்டே காரை ஒட்டி கொண்டு லாயரை ட்ரோப் செய்துவிட்டு நேரடியாக டிடெக்ட்டிவ் வெரோனிகாவை பார்க்க சென்றேன்.
“ஹலோ வித்யா” என்றாள்.
“உங்களுக்கு எப்படி என்னோட பேரு தெரியும்”
“உங்களை பத்தி ‘முழுசா’ தெரியும்” மேலும் கீழுமாக பார்த்தாள்.
“பாலன் உங்க கிட்ட ஹெல்ப் கேட்க சொன்னாரு”
“நியூஸ்ல பார்த்தேன் நானும், ஐ வில் டூ மை பெஸ்ட்”
“தேங்க்ஸ் வெரோனிகா”
வீட்டிற்கு வந்து படுத்தேன் தூக்கமே வரவில்லை. காலையில் கண்விழித்த போது மணி 11 மணி ஆகி இருந்தது. 32 மிஸ்டு கால்கள் இருந்தது.
முதலில் வெரோனிகாவிற்கு போன் பண்ணினேன்.