நீ என்னடான்னா, கையேந்தி பவன்ல ரோடோரம் நின்னுகிட்டே வழிச்சு வழிச்சு திங்கறவன் மாதிரி, கடைசி நேரத்துல கையடிக்க ஆரம்பிச்சுட்டே? அதே நேரத்தில் காலிங் பெல் ஒலித்தது. பூஜை வேளையில கரடி மாதிரி யாரு இது? அப்பாவும் அம்மாவும் திரும்பி வந்துட்டாங்களா? ஆனா வேணிதான் இந்தமாதிரி பெல்லை ஒரு தினுசா அழுத்துவா; லுங்கியில் அவன் தம்பி கூடாரமடித்திருக்க, கூடாரமடித்தவனை வெளியில் தெரியாமல், லுங்கியை மடித்து கட்டிக்கொண்டு, சங்கர் எழுந்து வேகமாக தெருவுக்கு ஓடினான். சங்கர் நினைத்தபடி அவன் ஆசை மனைவி வேணி வெராண்டாவின் கம்பி கதவுக்கு பின்னால், கையில் ஒரு வி.ஐ.பி டிராவலருடன், தோளில் மாட்டிய ஒரு பையுமாக, கருப்பு நிற ஜீன்ஸ், வெள்ளை குர்த்தாவில் சிக்கென நின்று கொண்டிருந்தாள். வெயிலில் வந்ததால் அவள் முகம் வாடி, இலேசாக கருத்து, சுண்டியிருந்தது. நெற்றியிலும், கழுத்திலும் மெலிதாக வியர்வை கசிந்து கொண்டிருந்தது. அவள் வந்த ஆட்டோ தெருவில் வட்டமடித்து திரும்பிக் கொண்டிருந்தது.
“சென்னையை பஸ் நெருங்கினவுடனே கால் பண்ண சொன்னேனே? உன் காலுக்காக நான் வெயிட் பண்ணிக்கிட்டிருக்கேன். ஏம்மா நீ எனக்கு போன் பண்ணல? …” சங்கரின் கேள்விக்கு அவள் பதில் சொல்லாமல், கையிலிருந்த டிராவலரை தொப்பென கீழே போட்டவள், பதில் சொல்லாமல் உள்ளே நுழைந்து, தன் கால் செருப்புகளை இங்குமங்குமாக உதறியதில் அவனுக்கு புரிந்தது அவள் கோபமாய் இருக்கிறாளென்று??
“வேணி என்னடா கண்ணு … என்னா ஆச்சும்மா? ஏன் இப்படி கோவமா இருக்கே?” உன் செல்லை எங்கயாவது தவற விட்டுட்டியா? அவள் கையைப் பிடித்தான்.
“போய் மொபைல எடுத்துப் பாருங்க; எத்தனை தரம் கூப்பிட்டேன்னு உங்களுக்கேத் தெரியும்; எடுத்தாத்தானே? வீட்டுல எல்லாம் இருந்தும் எனக்கு என்னா புண்ணியம்? காயற வெயில்லே கருவாடா ஆகி ஆட்டோக்காரன் கிட்ட மல்லடிச்சுக்கிட்டு வரேன். ஆபீசுல இருந்தாத்தான் போனை சைலண்ட் மோடுல போட்டுட்டு, மீட்டிங்ல இருக்கேன்னு பெரிய பந்தா பண்றீங்க. சாயந்திரம் வீட்டுக்கு வந்து, மீட்டிங்குக்கு அவ கருப்பு புடவையும், வெள்ளை ஜாக்கெட்டும் போட்டுகினு வந்தா, எம்மாம் பெரிய தொப்புளுடி அவளுக்கு? புடவையை ஒதுக்கி ஒதுக்கி காட்டறாளுங்க; இவளுக்கு இடுப்பு பளபளன்னு என்னமா மினுமினுப்பா இருந்தது தெரியுமா, ரெண்டு புள்ளை பெத்தவ மாதிரியா இருக்கா? என்னமா பாடியை மெய்ண்டெய்ன் பண்றான்னுட்டு என் உடம்பை புண்ணாக்கறீங்க.”
“இன்னைக்கு லீவு நாள்ல்ல வீட்டுல இருக்கற ஆளு, பொண்டாட்டி காலை கூட அட்டண்ட் பண்ண முடியாம, அப்படி என்னா கழட்டிக்கிட்டு இருந்தீங்க?” சினத்துடன் அவள் அவன் கையை உதறியவள், டீபாயின் மேலிருந்த தண்ணீர் பாட்டிலை எடுத்து மடக் மடக்கென குடிக்க, தண்ணீர் அவள் சிவந்த உதடுகளிலும், முகவாயிலும் பட்டு சிதறி அவள் அணிந்திருந்த மெல்லிய வெள்ளை நிற குர்த்தாவை தெறித்து நனைக்க, குர்த்தாவினுள்ளிருந்து கழுத்துக்கு நேர் கீழ், கருப்பு பிரா லேசாக தன் கண்ணைக் காட்டியது. அதைப் பார்த்த சங்கரின் தம்பி, நான் ரெடிங்கண்ணா என்று தெறித்து எழுந்தான்.
“இல்லடா செல்லம் … என் போன் அடிக்கவே இல்லையே; பரிதாபமாக தன் செல்லை அவன் தேடினான். அது அவன் கண்ணில் படாமல் போகவே, அவள் செல்லை வாங்கி தன் நம்பரை அழுத்த, அவன் போன் சிணுங்கி சிணுங்கி அடங்கியது. சட்டென அவனுக்கு நினைவு வந்தது … தன் தவறை சமாளிக்கும் தொனியில் பேசத் தொடங்கினான்.
“வேணி, காலையில உன் ப்ரெண்ட் சுகன்யாவை ஹாஸ்பெட்டல்ல ட்ராப் பண்ணிட்டு, உங்கிட்ட பத்து மணி வாக்குல பேசினேன் பாரு, அப்பவே நான் கோயம்பேட்டுக்கு காரோட வந்துட்டேன்; நீ என்னடான்னா, கடைசி நேரத்துல காலையில கிளம்ப முடியலை; சாயந்திரம் பஸ்ல வர்றேன்னு சொன்னே; உங்கிட்ட பேசிட்டு போனை காரிலேயே விட்டுட்டேண்டி கண்ணம்மா.”
“சாரிம்மா … வெரி வெரி சாரி … அதனாலதான் நீ போன் பண்ணது எனக்குத் தெரியாமப் போயிடுச்சுடி கண்ணு … காபி போட்டுத் தரட்டா உனக்கு; இல்லை நேரா டின்னர் சாப்பிட்டுடறியா; மத்தியானம் எதாவது சாப்பிட்டியா இல்லையா? அம்மா சமையல் செஞ்சு முடிச்சிட்டு, அப்பாவை அழைச்சுக்கிட்டு மார்கெட் போயிருக்காங்க; அப்படியே கோவிலுக்கும் போயிட்டுத்தான் வருவாங்க.” அவன் அவள் இடுப்பை ஒரு கையால் வளைத்து தன் புறம் இழுத்தான்.
“ஆமாம் இப்ப இந்த நடிப்புக்கும், கொஞ்சலுக்கும் ஒண்ணும் குறைச்சலில்லை. அது சரி, சுகன்யாவுக்கு என்னாச்சு .. நீங்க அவளை ஆஸ்பத்திரிக்கு கூப்பிட்டுகிட்டு போனீங்களா?” கணவனின் அணைப்பிலிருந்தவள், அவன் வெற்று மார்பையும், தோளையும் மெதுவாக தடவியவாறு அவனை வியப்புடன் பார்த்தாள்.