“ஆமாம்டா… இப்பத்தான் நம்ம குடும்பத்துலேயே ஜாதி, மொறை, ஊரு, உறவுன்னு பாக்காம வெளியே போக ஆரம்பிச்சாச்சே?” நல்லசிவம் சம்பத்தை நெருங்கி உட்கார்ந்து கொண்டார்.
“யாரை சொல்றீங்கப்பா?”
“வேற யாரைப்பத்தி சொல்றாரு. உன் மொறைப்பொண்ணு சுகன்யாவை, ஊர் பேர் தெரியாத ஒரு ஓட்டாண்டிக்கு தாரை வாத்து குடுங்கறாங்களே… அந்தக்கூத்தைப் பத்தித்தான் சொல்றாரு.”
“ப்ச்ச்ச்… முடிஞ்ச கதைக்கு மோளமும் தாளமும் எதுக்கு?” ஒரேயடியாக அலுத்துக்கொண்டான் சம்பத்.
“நீ சொல்றே முடிஞ்சிப்போச்சுன்னு. போன வாரம் உங்கம்மா அந்த சுந்தரியை உண்டு இல்லேன்னு ஒரு சண்டை வலிச்சிட்டு வந்திருக்காடா; அந்தக்கதை தெரியுமடா உனக்கு?”
“ஏம்மா இப்படி பண்ணே? சுகன்யாவுக்கு தெரிஞ்சா அவ நம்பளைப்பத்தி என்ன நினைப்பா?”
“பொத்திக்கிட்டு கிடடா? அவ கிடக்கறா நேத்து பொறந்தவ… என் ஒறவு அறுந்து போச்சேன்னு நான் கவலைப்படறேன்… நீ என்னடான்னா சுகன்யா உன்னைப்பத்தி என்ன நினைப்பான்னு கவலைப்படறே? என்னைக்காவது, அப்பனுக்கோ இல்லே புள்ளைக்கோ என் மேல ஒரு உண்மையான அக்கறை இருந்தாத்தானே? என் மனசுல இருக்கறது உங்க ரெண்டு பேருக்கும் கொஞ்சமாவது புரிஞ்சாத்தானே?”
தன் கைகளை ஆட்டிப்பேசியவளின் தலை முடி அவிழந்து அவள் தோளிலும் மார்பிலும் விழுந்தது. ராணி வேக வேகமாக கைகளை உயர்த்தி தன் கூந்தலை அழுத்தி முடிந்துகொண்டாள். புடவை முந்தானை விலகியது. இடுப்பின் வெண்மையும், குழைவான தொப்புள் குழியும், அடிவயிறும் மின்னலாகப் பளிச்சிட்டன. ராணியின் எதிரில் உட்கார்ந்திருந்த சம்பத்தால், தன் தாயின் பளிச்சிட்ட இடுப்பை பார்க்க முடியாமல் சட்டெனத் தன் கண்களை இறுக்கி மூடிக்கொண்டான்
அம்மாவுக்கு அம்பத்தஞ்சு வயசுன்னு சொன்னா நம்பமுடியுமா? இந்த வயசுலேயும் எவ்வளவு இளமையா, அழகா இருக்காங்க? அப்பாவுக்கு என்ன புத்தி கெட்டுப்போச்சா? அப்பாவுக்கு அறுபது வயசு ஆயிடிச்சே? இவங்களுக்குள்ள இன்னும் தாம்பத்ய உறவு நீடிச்சுக்கிட்டு இருக்குமா? அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்கும் நடுவுல உடலுறவுல எதாவது பிரச்சனை இருக்குமா? எப்பவும் இவங்களை விட்டுட்டு ஓடத்துடிக்கறாரே மனுஷன்?
அப்பாவுக்கு என்னக்கேடு? இன்னும் வாட்ட சாட்டமாத்தனே இருக்கார்? தலை மொத்தமா நரைச்சுப்போச்சு… முடி நரைச்சா பொம்பளை ஓடம்பு மேல இருக்கற ஆசை விட்டுப்போயிடுமா என்ன? அறுவது வயசு ஆனா ஒரு ஆம்பளை தன் குஞ்சை அறுத்து போட்டுடணுமா என்ன? மனதுக்குள் திடீரென இந்தக்கேள்வி எழுந்ததும், கூடவே அவன் முகத்தில் ஒரு நமட்டு சிரிப்பும் எழுந்தது.
டேய்… சம்பத்.. உனக்கு ஏண்டா இந்த வம்பெல்லாம்? எங்க கதையில நீ உள்ளே வராதேன்னு உன் அம்மாதான் உன் மூஞ்சியிலே அடிச்சாளே?
நான் சந்தோஷமா இருக்கணும்ன்னு அவங்க நினைக்கறப்ப, என்னைப் பெத்தவங்க சந்தோஷம இருக்கணும்ன்னு நான் நினைக்கக்கூடாதா? அடுத்தக் கேள்வியும் அவன் மனதில் எழுந்தது.
தாய் அறியாத சூல் எங்கேயாவது இருக்கிறாதா? தன் மகனின் பார்வை போன இடத்தையும், சட்டென அவன் தன் விழிகளை திருப்பிக்கொண்டதையும், தன் கேள்விக்கு பதிலளிக்காமல் எதையோ மனதில் குருட்டுத்தனமாக யோசித்துக் கொண்டிருப்பதையும், முடிவில் அவன் உதட்டில் மலர்ந்த புன்னகையையும் கண்ட ராணிக்கு எரிச்சல் வந்தது.
“டேய்… உங்கப்பாவுக்கும் எனக்கும் நடுவுல எந்தப்பிரச்சனையும் இல்லே.. ஒடம்புல இன்னும் தெம்பு நிறைய இருக்குது… இன்னைக்கும் நாங்க மனசார சந்தோஷமாத்தான் இருக்கோம். உன் மனசுல இருக்கறதை சொல்லுடான்னா… எங்களைப்பத்தி நீ ஏண்டா கவலைப்படறே?”
Tere khatir Na suno