அவள் உள்ளுக்குள் நொறுங்கி போயிருந்தாள். அவளால் எப்படி இன்னும் நிற்க முடிந்தது என்று அவளுக்குத் தெரியவில்லை. சரவணனுடன் அவள் கட்டியிருந்த அழகான குடும்பம் அவளது முட்டாள்தனத்தாலும் சுயநலத்தாலும் முற்றிலுமாக அழிக்கப்பட்டது. அவள் மேலே அவளுக்கு வெறுப்பு பொங்கி எழுந்தது. இனிமேல் அவள் என்ன செய்தாலும் அவளுடைய அசிங்கமான நடத்தைக்கு ஈடுசெய்ய முடியாது. ஆனாலும் மேலும் இருக்கும் என்டேரு மீராவுக்கு தெரிந்தது. அவர்கள் கள்ள உறவு அப்போதும் நிற்கவில்லை வேற எதுவோ நடந்து இருக்கணும். பிரபு அவளிடம் ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லாமல் ஏன் இங்கிருந்து போனான் என்பதோடு இது சம்பந்தப்பட்டிருக்க வேண்டும். நேற்று அவளை சந்தித்தபோது பிரபு அவளுக்கு அளித்த விளக்கம் எல்லாம் வெறும் பொய்யாக இருக்கும்.
“பிரபு, இனியும் என்னிடம் பொய் சொல்லாதே. என்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் நீ திடீரென்று போனா உண்மையான காரணத்தை சொல்லு. பழைய கோயில் மண்டபத்தில் நாம அன்று கடைசியாக சந்தித்த அன்று ஏதோ நடந்திருக்க வேண்டும். அதன்பிறகு நீ என்னுடன் பேசவோ தொடர்பு கொள்ளவோ இல்லை. ”
மீரா அவள் கேட்கப் போவதைப் பற்றி நிலைகுலைந்து பயந்தாலும் என்ன நடந்தது என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டியதாக இருந்தது. பிரபு தயங்கினான், ஆனால் அன்று மாலை என்ன நடந்தது என்று அவளிடம் சொல்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்று அவனுக்கு தெரியும்.
“நாம அங்கு வந்த கொஞ்ச நேரத்துக்கு பிறகு சரவணனும் அந்த பழைய கோயில் மண்டபத்திற்கு வந்திருகான். தற்செயலாக தான் வந்திருக்கான். கோவில் மண்டபத்திற்கு அருகில் உள்ள ஒரு நிலம் விற்பனைக்கு வருவதாக யாராவது அவனிடம் கூறியதால் அவன் அங்கு வந்திருந்தான்.”
மீராவின் தலை குனிந்து, அவள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் இப்போது தரையில் தாராளமாக விழுந்து கொண்டிருந்தது. இப்போது நல்ல காலை நேரம், வெளியில் சூரியன் பிரகாசமாக எரிந்து கொண்டிருந்தது, ஆனால் அன்று அந்த மண்டபத்தில் வரவிருக்கும் இடியும் மழையினால் வானம் எப்படி இருண்டு போயிருந்தோதோ அதே போல் அவள் மனதும் மற்றும் அவள் வீட்டில் ஹாலும் இப்போது இருண்டு இருந்தது.
“சரவணா எங்களைப் பார்த்தான் …” என்று பிரபு தொடர்ந்தான்.
இல்லை .. இல்லை… இல்லை… அவள் தனக்குத்தானே வேதனையில் கத்தினாள். பூமி ஏன் இப்போது என்னை விழுங்கவில்லை. என் அன்பு கணவர்… யாராலும் பொறுத்துக் கொள்ள முடியாத அதை அவர் பார்த்தார்… மீரா மனம் வெந்து போனாள். அன்று மாலை பிரபுவுடன் அவள் எவ்வளவு அருவருப்பான செக்சில் ஈடுபட்டாள். தன் மனைவி தன்னை வேறொரு ஆணுக்கு மிகவும் விருப்பத்துடன் கொடுக்கும் கொடும்மையும் மற்றும் இன்னொரு ஆணுடன் இத்தகைய அசிங்கமான செயல்களில் ஈடுபடுவதையும் எந்தவொரு கணவனும் பார்க்கும் நிலை எப்போதும் ஏற்பட கூடாது. இதயம் தாங்க முடியாத துக்கத்தை சமாளிக்க முடியாமல் உள்ளுக்குள் கதறினாள்.
பிரபு அவளது முக தசைகள் வலியால் முறுக்க படுவதை கண்டான். அவன் அவளது முகத்தை பலமுறை வலியைப் போலக் துன்பத்தில் இப்படி மாறுவதை பார்த்திருக்கான், ஆனால் அவை அனைத்தும் அவன் அவளுக்குக் கொடுக்கும் தாங்க முடியாத இன்பத்தின் வெளிப்பாடாக இருந்தன, ஆனால் இப்போது அவள் முகத்தில் உண்மையான வலி இருந்தது, இது போன்ற வலி அவள் முகத்தில் முன்பு அவன் பார்த்ததில்லை. இதைப் பார்த்த அவன் முற்றிலும் அதிர்ந்து போனான்.
“என் அப்பாவும் அன்று தற்செட்டாளாக அங்கே வந்து நம்மை பார்த்துவிட்டார்,” என்று பிரபு மேலும் சொன்னான்.
மீராவின் முகம் அதிர்ச்சியில் துடித்தது, ஓ, இல்லை .. அவரும் பார்த்திட்டாரா, அவள் பெரும் துன்பம் அவள் தொண்டையை அடைத்தது. முழிச்சு வாங்க திணறினாள். எப்போதும் அழகாக ஜொலிக்கும் பெண்ணின் முகத்துக்கு பதிலாக இப்போது வேதனையில் கருகி போய் இருக்கும் முகம் தான் அங்கே தெரிந்தது.
“அவர் எங்களை அங்கே அப்போதே கொன்றிருப்பார், ஆனால் சரவணன் தான் அவரைத் தடுத்தான். அன்று மாலை நான் வீட்டிற்கு வந்த பிறகு பெரிய பூகம்பம் எங்கள் வீட்டில் வெடித்தது. உன்னை இனிமேல் பார்க்க கூடாது என்று என் தந்தை கட்டளை இட்டார். எனக்கு சீக்கிரமாக கல்யாணத்தை முடித்தனர். நான் இனி இந்த ஊருக்கே வரக்கூடாது என்று என்னை விரட்டினர். மத்தது எல்லாம் உனக்கு தெரியும்மே.” என்று பிரபு முடித்தான்.
அப்போதே, அங்கேயே நான் என் உயிரை விட்டு இருந்தால் நல்ல இருந்திருக்குமே என்று மீரா புலம்பினாள். அவர்களின் கள்ள உறவு திடீரென முடிவுக்கு வந்ததற்கான காரணம் இப்போது அவளுக்குத் தெளிவாக தெரிந்தது. அப்படி இருந்தும் இன்னும் என் கணவர் ஒரு முறை கூட என்னிடம் எதுவும் சொல்லவில்லை. ஒருமுறை கூட என்னிடம் எந்தவிதமான வெறுப்பு காட்டியதில்லை. அவர் பார்த்த எல்லாவற்றிற்கும் பிறகும் கூட கோபத்தை என்னிடம் அவர் காட்டியதில்லை. வேறு எந்த ஒரு மனிதராக இருந்தாலும் எதோ ஒரு விதத்தில் தங்கள் கோபத்தை எப்படியாவது வெளிப்படுத்தியிருப்பார்கள்.
இப்படி ஒரு கண்ணியமான மனிதனுக்கு மனைவியாக வாழ்வதும் நான் என்ன தவம் செய்திருக்க வேண்டும். இப்படிப்பட்டவரை நானேஎவ்வளவு கொடும்மையாக காயப்படுத்திவிட்டேன். எனக்கு எந்த ஜென்மத்திலும் மன்னிப்பே கிடையாது. இந்த எண்ணங்கள் அனைத்தும் அவளுக்கு மேலும் மேலும் வேதனையை ஏற்படுத்தின. பிரபுவின் தந்தை எங்களைக் கொல்ல விரும்பினார் .. மன்னிக்க முடியாத இந்த துரோகத்திற்காக நான் என் கணவரின் கைகளில் மகிழ்ச்சியுடன் இறந்திருப்பேன். இந்த வேதனையான எண்ணங்கள் அனைத்தையும் மனதில் இருந்து விரட்ட விரும்பியது போல மீரா தடுமாறியபடிய பின்னே நடந்து சென்றாள். அவள் உடல் சுவரைத் தாக்கியது, அவள் கீழே விழுந்து, தலையை முழங்காலில் புதைத்துக்கொண்டாள்.
“இங்கே பாரு மீரா, உன் மகிழ்ச்சிக்காக தானே சரவணன் அனைத்தையும் பொறுத்துக்கொண்டான். உன் சந்தோசம் அவனுக்கு முக்கியம். எதிர்காலத்தில் நாம எல்லோரும் சந்தோஷமாக இருப்பதை தான் இப்போது பார்க்கணும்.”
மீரா பிரபுவைப் பார்த்தாள், அவளுடைய முகம் அவன் மேல் உள்ள அதிகமான வெறுப்பைக் காட்டியது. அட ச்சே, இந்த துரோகிக்கு முக்கியமான ஒரே விஷயம், என் உடல் அவனுக்கு அளிக்கும் இன்பம் மட்டுமே. இதை அறியாமல் நான் எப்படி இவ்வளவு மூர்க்கத்தனமாக இருந்திருக்கேன். உடல் இன்பத்தின் இந்த சில நிமிடங்களுக்காக என் வாழ்க்கையில் எனக்கு இருந்த உண்மையான மகிழ்ச்சியை இழந்துவிட்டேன். எல்லாம் இழந்த பின் தான் உண்மைகளே புரியுது.
“அப்படியானால் என் கணவர் என்னைக் கைவிடுவது பற்றியும் நான் அவருடன் இனி வாழும் வாழ்கை ஒரு பொய்யான வாழ்கை என்றாலும் உனக்கு கவலை இல்லை. உனக்கு வேண்டியது இந்த அழுகிப்போக கூடிய சதை மட்டுமே, ”மீரா பிரபுவை பார்த்து கத்தினாள்.
பிரபு அதிர்ச்சியடைந்தான். அவள் முன்பு அவனைப் பார்க்கும் போது எல்லாம் அவன், அவள் கண்களில் ஆசை இருப்பதை மட்டும் பார்த்திருக்கான். முதல் முறையாக அவன் அந்த கண்களில் வெறுப்பைக் காண்கிறான். அவள் ஒரு அருவருப்பான புழுவைப் பார்ப்பது போல் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
பிரபு இன்னும் முயன்றான், ”மீரா, அவன் இப்போது வருத்தமாக இருக்கிறான், ஆனால் அவனுக்கு உன் மேல் பாசம் அதிகம் இருக்கு. அவன் நாளடைவில் உன்னை ஏற்றுக்கொள்வான் .. நம்ம ஏற்பாட்டை ஏற்றுக்கொள்வான் .. நான் சத்தியமாக சொல்லுறேன். இது எல்லோருக்கும் நல்லதாக முடியும் ”
“யாருடைய நல்லது ?? உன்னோடையதா .. நீ விரும்புவது எல்லாம் இந்த அழுகிய சதைதானே, வேறு எதுவும் உனக்கு முக்கியமில்லை. உன்னை மட்டும் குறை சொல்லி என்ன புரயோகனும். என் புத்தி ஒழுக்கம் எங்கே போனது. நான் உன்னை இனிமேல் பார்க்க விரும்பவில்லை .. என் வாழ்க்கை இப்போதே முடிந்து விட்டது.” என்று கதறினாள்.
பிரபு மிரண்டு போனான். “மீரா நீ உன்னை …” என்று தொடங்கிய அவனை நிறுத்தினாள்.
“பயப்புடாதே, என் சாவு உன் தலையில் விழாது. நான் ஒன்னும் தற்கொலை செய்துகொள்ள மாட்டேன். இதை நான் செய்ய கூடாது என்று தானே அந்த நல்ல மனிதன் எல்லாற்றையும் சகித்து கொண்டார். என் செயலால் அவர் பெயருக்கு இனிமேல் எந்த களங்கமும் வர விடமாட்டேன்.”
மீரா பிரபுவைப் பார்த்தாள், ”இப்போது நீ வெளியே போ. உன் முகத்தை மீண்டும் பார்க்க எனக்கு விருப்பம் இல்லை. ”
பிரபு வெளியேறினான். மேலும் பேசுவதும் எதுவும் இல்லை. மீராவின் கடைசியாக ஒரு முறை பார்த்துவிட்டு வெளியே சென்றான். அவள் ஹாலில் ஒரு மூலையில் சரிந்து உட்கார்ந்தபடி இருந்தாள். நடந்ததை எண்ணி கொண்டு பிரபு அவன் வீட்டில் அறையின் உச்சவரம்பைப் அமைதி இன்றி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
எப்படி அவள் மீண்டும் அவள் கணவனின் முகத்தில் விழிப்பாள் என்று மீராவுக்கு தெரியவில்லை. அவர் முகத்தை பார்த்தால் மீதி இருக்கும் கொஞ்சம் கட்டுப்பாட்டையும் இழந்து நொறுங்கி போவாள். அவள் செய்கையின் அவமானத்தை தாங்க அவளால் முடியாது. உடல் மட்டும் இருக்கு உயிர் எதுவும் இல்லாதது போல இருந்தது. வாழ்வதுக்கே வெறுத்து போயிருந்ததது. அனால் வேறு வழி இல்லை. அவள் கணவன் முகத்தை பார்க்கணும். அவருடன் பேசணும். அந்த அருகதை அவளுக்கு இல்லை என்று வாகுக்கு தெரியும். சுவரை வெறித்து பார்த்துக்கொண்டு இருந்தாள். அவளை நோக்கி கால்நடை சத்தம் கேட்டது. அது அவள் கணவனாக தான் இருக்கும். அவள் உள்ளே செத்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
சரவணன் அவன் மனைவி தரையில் சரிந்து உட்கார்ந்திருப்பதைக் கண்டான். அவள் முகம் துக்கத்தால் சிதைந்து இருந்தது. அவள் உடலில் உயிர் எதுவும் இல்லை என்று இருப்பது போல தோன்றியது. சரவணன் அஞ்சிய இதுதான். இதையெல்லாம் அவள் எப்படி எடுத்துச் செல்லப் போகிறாள்.