“அப்புறம்”
“என்ன இன்னிக்கு, இப்பிடி என் வாயை புடுங்கறாங்களே, ரெண்டு புள்ளையை பெத்தவதானே, எல்லாத்தையும் புட்டு புட்டா வெக்க முடியும்; அப்புறம் என்னம்மா, ராதா குழந்தையை ஆசையா தூக்கித் தூக்கி கொஞ்சினீங்களே; அத்தையும், மாமவும், இவ்வளவு ஆசைப் படறாங்களே? நமக்குன்னு ஒரு குழந்தை வேணாமான்னு கேட்டேன்; அதுக்கப்புறம் சீக்கிரத்துல என்னை தூங்க விடல உங்க புள்ளை, இடுப்பு விட்டுப்போச்சு, காலைல எழுந்துக்க கூட முடியல என்னால” சொல்லிவிட்டு ஓரக்கண்ணால், மாமியாரின் முகத்தைப் பார்த்தாள்.
“கேக்கறதுக்கு நல்லா இருக்குடியம்மா எனக்கு, இப்படியே சந்தோஷமா இருங்க … அதுக்கு மேல நடக்கறது நல்லபடியா நடக்கட்டும்” அவள் முகம் மலர சொன்னவள்,
“ஏண்டி வேணி, இந்தச்சின்ன வயசுலயே இடுப்பு விட்டுப்போகுதுன்னு அலுத்துக்கற, அப்புறம் என் வயசுக்கு நீ வந்தா என்னடி சொல்லுவே?” உரக்க சிரித்தாள் வசந்தி.
“அ..அம்மா, நான் என் வீட்டுகாரனை குறை சொல்றேன்னு தப்பா நினைக்கக் கூடாது, எனக்கும் ஆசை இல்லாம இல்ல … ஆனா தெனமும் இது இல்லன்னா தூங்கமாட்டேன்னு அடம் புடிச்சு, முன்னால தொங்கிக்கிட்டு இருக்கறதையும், பின்னால ஆடி அசையறதையும் சும்மா கசக்கி கசக்கி எடுத்தா, எனக்கு இப்படி அலுப்பு வரத்தானே செய்யும் …. நீங்களும் ஒரு பொம்பளை, உங்களுக்கு புரியும்ன்னு நினைக்கிறேன்” அவள் தயங்கி தயங்கி சொன்னாள்.
“ம்ம்ம் … என் புள்ளையைச் சொல்லி குத்தமில்லடி … அவங்க பரம்பரையே அப்படித்தான் போல இருக்கு … மாரை புடிச்சுக்கிட்டு தொங்கறதுதான் தொழிலே; நான் என் மாமியார்கிட்ட இப்படித்தான் ஒரு நாள் பேச்சு வாக்குல சொன்னேன். இன்னைக்கு நீ எங்கிட்ட சொல்லற; என்ன பண்றது … பொம்பளையா பொறந்துட்டமே … அப்ப அப்ப அவுத்துப் போட்டுட்டு அவுசாரி மாதிரி நின்னுதான் ஆவணும் கட்டினவன் முன்னாடி” தன் இளமை கால நினவுகளில் முழுகினாள் வசந்தி.
“என்னால நம்பவே முடியலம்ம்மா … மாமாவைப் போய் இப்படி சொல்றீங்க … அவர் பாட்டுக்கு பூஜை, புனஸ்காரம்ன்னு இருக்காரு, இந்த வயசுல உங்களைத் தொந்தரவு பண்ணுவாரா?” வேணி, அவள் வாயிலிருந்து அவர்களின் அந்தரங்க கதையை கேக்கும் ஆர்வத்துடன் சிரித்துக்கொண்டே கேட்டவள், கேட்டபின் தன் நாக்கைக் கடித்துக்கொண்டாள், சாரிம்மா, உங்ககிட்ட நான் இப்பிடி கேட்டிருக்கக்கூடாது.
“எம்மாடி, வீட்டுக்கு வீடு வாசப்படிங்கிற கதைதான் இது; நேத்து எனக்கு ஒரே தலைவலி, தூங்கிட்டவளை எழுப்பி, நேத்து உன் மாமனார், என் கிட்ட ஆடின ஆட்டத்தை, நான் உங்கிட்ட என்னத்தைச் சொல்ல; நான் வீட்டு விலக்குன்னு தூரமா ஒதுங்கி உக்கார்ந்து பத்து வருசம் ஆச்சு, அதிகமா தொல்லை கொடுக்காமா நின்னு போச்சு அந்த மாச மாசம் நாம படற அவஸ்தை. எனக்கு உடம்பும், மனசும் தெம்பாத்தான் இருக்கு. மனசுல எனக்கு ஒரு திருப்தி வந்திடுச்சி. இருந்தாலும் எப்பவாது விடிகாலையில மனசு கிடந்து துடிக்கும். அடி வயிறு குழைஞ்சு போகும். தொடை சிலுத்து, தேகத்துல இருக்கிற முடி எல்லாம் புல்லரிச்சுப் போயிடும். அப்பத்தான் இவரு தியானம் பண்றேன்னு கண்ணை மூடிகிட்டு நிமிர்ந்து உக்காந்து இருப்பார். நானும் ஒரு பொம்பளைத்தானே, நானும் உப்பு போட்டுத்தானே சாப்பிடறேன்.
“சட்டுன்னு எழுந்து போய் உங்க மாமனாரை கட்டிப்பிடிச்சு அவரை புழிஞ்சு எடுத்துடுவேன். ஆனா இவருக்கு மொத்தமா மீசை நரைச்சு போச்சு, தலை முடி கொட்டிப்போச்சு, ஆனா தொடை இடுக்குல நரைக்கலடி; நாங்க ஒண்ணு கூடற எண்ணிக்கை கொறஞ்சுப் போச்சு ஆனா எங்களுக்குள்ள இருக்கற ஆசையும், வேகமும் இன்னும் குறையல; பொண்ணை கட்டிக்குடுத்தாச்சு, நீயும் இந்த வீட்டுக்கு மருமகளா வந்தாச்சு, அந்த அந்த நேரத்துக்கு, அந்த அந்த பொறுப்புகளுக்கு ஏத்த மாதிரி நாம கவுரமா ஒரு வேஷத்தைப் போட்டுக்கணும். பெருங்காயம் தீந்துப் போனாலும், அது இருந்த டப்பாவுல வாசனை கடைசி வரை இருக்கத்தான் செய்யும். அது மாதிரி இந்த உடம்பு வாசனையும் கட்டையோடத்தான் போகணும்.”