கடைசியில் அந்த வயதுக்கே உரிய ஆசை வெட்க்கத்தை வென்றது – 4 13

“மிஸ்டர் நீங்க இப்ப ஹவுஸ் ஓனர் கிட்டத்தான் பேசிகிட்டு இருக்கீங்க … வீட்டை மொத்தமா இரண்டு நாளைக்கு அவங்களே எனக்கு எழுதி கொடுத்துட்டு போயிருக்காங்க, மை டியர் காதலா, நான் கனவுல கூட நினைக்கல; இப்படி ஒரு சான்ஸ் இன்னைக்கு கிடைக்கும்ன்னு; அவங்க எல்லாம் ஊருக்குப் போய் இருக்காங்க, சரியான பயந்தாகொள்ளிடா நீ … வந்து சேரும்மா ராஜா, டயமை வேஸ்ட் பண்ணாதே” பொங்கி வந்த சிரிப்பை அவளால் அடக்க முடியவில்லை.
“சரி சுகன்யா வரேன்.”
“எனக்குத் தெரியும் நீ வருவேன்னு; என் வீட்டுக்கு எதிரே பார்க் இருக்குல்ல; அங்க நின்னு நிமிர்ந்து பாரு; நான் மாடியில நிப்பேன்; கிரில் கதவை திறந்து வெச்சிருப்பேன். நான் கையை காமிப்பேன்; விறு விறுன்னு நேரா மாடிக்கு வா; துல்லியமாக படம் போட்டுக்கொடுத்தவள்
“ப்ப்ச்” என்று முத்தம் ஒன்றை மொபைல் மூலமாக அவனுக்கு அனுப்பினாள்.
“ஓ மை காட் … என்னாச்சு என் தங்கத்துக்கு … டாப் கியர்ல போறா இன்னிக்கு?” செல்வா சிலிர்த்து போய் நின்றான். செல்வாவுக்காக அவள் மாடியில் நின்று கொண்டிருந்தாள். ஷாம்புவால் சுத்தம் செய்யப்பட்ட சுகன்யாவின் கூந்தல் காற்றில் அலை பாய்ந்து கொண்டிருந்தது. முடியின் ஒரு பகுதியை முன்புறம் தன் மார்பின் மீது தள்ளி கோதிக்கொண்டிருந்தாள். நெற்றியில் ரோஜா நிற ஜிகினா பொட்டு பளிச்சிட்டுக்கொண்டிருந்தது. குளித்துவிட்டு வந்த அவள் ஒரு கனமில்லாத காட்டன் புடவையை தன் நாபிக் குழிக்கு கீழிறக்கி தளர்வாக உடுத்தியிருந்தாள். மெல்லிய ஸ்டார்ச் போட்டு அயர்ண் செய்த புடவையில், அவளுடைய குறுகிய இடையும், மெல்லிய இடுப்பின் சிறிய மடிப்புகளும், இளம் வெயிலில் மின்னிக்கொண்டிருந்தன. வீட்டில் இருந்ததால் பிராவை தவிர்த்து மெல்லிய லூசான, கழுத்திறக்கமான, பாதி முதுகு வெளியியே தெரியும்படியாக, ரவிக்கையை அணிந்திருந்தாள். சற்றே உற்றுப்பார்த்தால் அவளுடைய மார்பின் வளைவுகளும், அவைகளின் செழிப்பும், திரட்சியின் முடிவில் மெலிதாக உப்பியிருந்த கரு நிறமான தடித்த காம்புகளும் தங்கள் இருப்பையும், வனப்பையும் பார்ப்பவர்களுக்கு சொல்லாமல் சொல்லிக்கொண்டிருந்தன. தன் அக்குள்களில் மல்லிகை வாசனையை ஸ்ப்ரே செய்திருந்தாள். சுகன்யாவின் முதுகு ரவிக்கையினுள் இரண்டாக பிரிந்து வளைந்து, தங்கமாக பளபளத்துக் கொண்டிருந்தது. அகன்ற பின்னழகு தளர்வாக இருந்த புடவையில், மேலும் தங்களை அழகாக, கவர்ச்சியாக காட்டிக்கொண்டிருந்தன. செல்வாவை, தன் மனதுக்குப் பிரியமானவனை அன்று தன் அழகால் கொல்லவேண்டும் என்று கங்கணம் கட்டி இருந்தாள் அவள். ஆட்டோவிலிருந்து கையில் ஒரு சிறிய பையுடன் செல்வா இறங்கிக் கொண்டிருந்தான். சொன்னபடி சரியா வந்துட்டான். சட்டென சுகன்யாவின் கண்கள் விரிந்து இதயத்தில் சந்தோஷம் கொப்பளித்தது. அவள் எப்போதும் பார்த்திராத நிறத்தில் ஜீன்ஸும், கரு நீல நிற அரைக்கை சட்டையும் அணிந்திருந்தான். அவனைக் கண்டதும் அவள் மார்புகள் மகிழ்ச்சியில் விம்மிப்பூரித்தது. நிமிர்ந்தவனைப் பார்த்து தன் கையை வேகமாக ஆட்டிவிட்டு, கீழிறங்கி ஒரு குழந்தையாக ஓடினாள்.
“உள்ள வா செல்வா” சுற்று முற்றும் பார்த்தவாறு வீட்டினுள் வந்தவனை, கதவை திறந்து அவன் கையை பற்றி இழுத்தாள்.
“சுகு, சூப்பரா இருக்கேடி, இந்த சிம்பிள் ட்ரெஸ்ல கூட நீ … அவன் முகம் தாமரையாக மலர்ந்திருந்தது.
“வா போகலாம் மேல … நான் எப்பவும் போலத்தான் இருக்கேன். நீ சும்மா ஐஸ் வெக்காதே … எனக்கு ஜலதோஷம் புடிச்சுக்க போகுது”
“நிஜம்மா சொல்றேண்டி … உன்னை கடிச்சு திண்ணலாம்ன்னு எனக்கு தோணுது” அவனுக்கு முன்னே மாடிப்படி ஏறிக்கொண்டிருந்தவளின் புட்ட அசைவுகளைப் பார்த்த செல்வாவின் இதயத் துடிப்பு ஒரு நிமிடம் நின்று துடிக்கத் தொடங்கியது. இன்னைக்கு எப்படியாவது இதுங்களை அவுத்துப் பாத்துடணும், ஒரு கணம் அவன் மனம் வெறிகொண்டது.
“இது என்ன புது பேண்ட் ஷர்ட்டா, பிட்டிங் உனக்கு சரியா இருக்கு; எப்ப வாங்கினே? உண்மையைச் சொன்னா, செல்வா, நீதாண்டா, இன்னைக்கு ஹாண்ட்சமா, டக்கரா இருக்க தெரியுமா, என் கண்ணே பட்டுடும் போல இருக்கு, வீட்டுக்குப் போனதும் உங்கம்மா கிட்ட சொல்லி சுத்திப் போட சொல்லு” சொன்னவாறு தன் ரூமில் நுழைந்தவள் ஃபேனை போட்டாள்.
“உக்காரு செல்வா” சொன்னவள் பரபரப்புடன் இங்குமங்கும் நடந்தாள். சேரை அவன் பக்கம் இழுத்துப் போட்டாள். ஃபிரிஜ்லிருந்து தண்ணீர் எடுத்துக்கொடுத்தாள். அவனை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்தாள்.