“அந்த கவல ஒனக்கு வேணாம்…என் சின்னப்பொண்ணு அவ தாத்தா, பாட்டி வீட்டுக்குப்போயிருக்கிறாடா…அவ அடுத்த வாரம் புதன் இல்ல வியாழன்தான் வருவா…” என்று கூறிக்கொண்டே என்னைப் பார்த்தாள் கண்களில் விஷமம் மாறாமல்.
“ஓ…அப்ப சரி…எனக்கு ஓகே உன் ப்ளான்…நீயும் திருடிதான்…” என்று அத்தையை நான் உசுப்பேற்றினேன். அப்போது கட்டிலறையில் சத்தம் கேட்டது. என் அம்மா உறக்கம் கலைந்து எழுந்துவிட்டாளென நாங்களிருவரும் உணர்ந்தோம். நான் அத்தையின் அரவணைப்பிலிருந்து அரைமனதாய் விடுவித்துக்கொண்டு நான் முன்னர் அமர்ந்திருந்த சோபாவில் போய் அமர்ந்தேன்.
அமர்ந்ததும் அத்தையைப் பார்த்து ஒரு நன்றி கலந்த சிரிப்பொன்றை வீசினேன். அவளும் அதை ஆமோதிப்பதுபோல் தன் இரு கண்களையும் ஒரு முறை மெல்ல மூடித்திறந்தாள். என்னைப் பார்த்து சிரித்தாள்.
“அத்த…அம்மா…அம்மா எழுந்துட்டா…இங்கதான் வர்றா…நீயே கேளு…அப்பதான் அம்மாவுக்கு சந்தேகம் வராது…” என்று அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும் வகையில் முணுமுணுத்தேன்.
“சரிடா…” என்று அத்தை டிவி பார்ப்பதுபோல் பாசாங்கு செய்ய ஆரம்பித்தாள். நானும் அதையே செய்தேன்.
“ஏன்டா…அத்தய நீ தூங்கவிடலியா…அவளதான் உனக்குப் புடிக்காதே…அப்படி என்னத்த பேசிக்கிட்டீங்க நீயும் அவளும்…” என்று கேட்டுக்கொண்டே அம்மா வந்து அத்தையினருகில் சோபாவில் அமர்ந்தாள்.
அம்மாவை நான் ஒரு முறை முறைத்தேன்.
“அது…அது ஒன்னும் இல்ல அண்ணி…நான்தான் சுதாகிட்ட பேசி ரொம்ப நாளாச்சேன்னு அவன இழுத்து வைச்சிக்கிட்டு பேசிக்கினு இருந்தேன்…” என்று அத்தை நன்றாக சமாளித்தாள்.
“முறைக்கறத பாரு தனம்…இந்த கோவந்தான் தனம் அவன்கிட்ட எனக்குப் புடிக்காதது…” என்று அம்மா புலம்பினாள்.
“விடுங்க அண்ணி…வாலிபப் பையன்…அப்படித்தான் இருப்பான்…அது சரி…ஆச்சரியம் பாருங்க…என்கிட்ட உங்க மகன் நல்லாவே பேசிக்கிட்டுதான் இருந்தான்…” என்றாளே பார்க்கனும்.
“அதிசயந்தான்டி…நெசமாவா சொல்ற? ” என்று அம்மா ஆச்சரித்தொனியில் கேட்டாள்.
“ஆமா அண்ணி…இத்தன நாளா எனக்கும் அவனோட பேச நேரம் அமையல…அவனும் என்ன, என்கிட்ட, என் பொண்ணுங்க கிட்ட பேசாமலே வளர்ந்த்வனாச்சே…எனக்கும் ஒரே ஆச்சரியம்தான்…அவன் என்கிட்ட அப்படி பேசினான்…நான் இன்னைக்கி யார் மொகத்துல முழிச்சேனோ…என் சுதா என்கிட்ட நல்லா ஒட்டிக்கினான்…” என்று ஒரு பாதிப்பொய்யை அவிழ்த்துவிட்டாள் அத்தை.
அவளோடு ஒட்டிக்கொண்டதென்னவோ ஒரு விதத்தில் உண்மைதானே?
எனக்குப் புரிந்தது. அத்தை தன் திட்டத்துக்கு அடி போடுகிறாள் என்று. உள்ளூர எனக்கு குதூகலம். ஓரக்கண்ணால் அத்தையைப் பார்த்தேன். அத்தையும் நான் பார்த்ததை கவனித்தாள். ஆனால் அம்மா அந்த அர்த்தம் பொதிந்த எங்கள் பார்வைப் பரிமாற்றத்தை கவனிக்கவில்லை.
“சரிதான்டி…ஏதோ…எல்லா சொந்தங்க கிட்டயும் அவன் நல்லா பேசினா சரிதான்…இல்லன்னா அவன் சிடுமூஞ்சின்னு எல்லாம் சொல்லிடுவாங்க…” என்று அம்மா அங்கலாய்த்தாள்.
“அண்ணி…எனக்கு ஒரு யோசன…” என்று அத்தை இப்போது அம்மாவை பதம் பார்த்தாள்.
“என்னடி தனம்…?” என்றாள் அம்மா.
“இல்ல…அவன எங்க வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டு போலாமுன்னு…” என்று மெல்ல அம்மாவிடம் புடம் போட்டாள்.
“அதுக்கென்னடி…தாரளமா கூட்டிட்டு போ…இதுக்கு எங்கிட்ட கேக்கனுமா? அவன் வர்றானானு அவன்கிட்ட கேட்டியாடி?” என்று சந்தேகத்துடன் என்னைப் பார்த்தாள் அம்மா.
“ஏன்டா சுதாகரு…அத்த வீட்ல ஒரு ரெண்டு நாள் போய் இருந்துட்டு வர்றியா? நம் சொந்தக்காரங்க கிட்ட பழகனும்டா…என்ன சொல்ற?” என்று என்னைக் கேட்டாள் அம்மா.
அத்தையின் திட்டம் மிகச்சரியாக வேலை செய்கின்றதே என்றெண்ணிக்கொண்டே, உள்ளத்தில் எழுந்த அபரிமிதமான ஆனந்தத்தை அடக்கிக்கொண்டேன். ஆனாலும் உடனே சரி என்று கூறினாள் அம்மா சந்தேகப்படக்கூடும் என்பதாலும், என் வறட்டு ஜம்பத்தை விட்டுக்கொடுக்கக்கூடாது என்ற எண்ணத்தினாலும் நான் உடனே சம்மதம் சொல்லவில்லை.
“அது…அம்மா…அத்த வீட்டுக்கா…அங்க எனக்கு தேவையானதெல்லாம் கிடைக்காதே…” என்று இப்போது நான் என் அத்தையை ஓரக்கண்ணால் பார்த்து அவளைச் சீண்டிப்பார்த்தேன்.
அதை அத்தையும் உணர்ந்து கொண்டாள். அவளும் விடுவதாயில்லை.
“ஆமாமாம்…இவ்ரு தொர…இவ்ருக்கு எதுவும் அங்க கெடைக்காதாம்…தொரைக்கு எது வேணுமோ அத நான் பாத்து பாத்து பண்ணிடறேன் அண்ணி…தொரைக்கு இப்ப எங்க வீட்டுக்கு வர்றதுக்கு சம்மதமாமாம்?” என்று அவளும் என்னை தன் ஓரக்கண்ணால் விஷமமாகப் பார்த்துக்கொண்டே அம்மாவுக்கு பதில் கூறுவது போல் கூறினாள். அதிலும் அவள் பார்த்து என்று சொல்லும்போது ஒரு வித அழுத்தம் அதில் புதைந்திருந்ததை நான் உணர்ந்துகொண்டேன்.
“அப்றம் என்னடா…போயிட்டுதான் வாயேன்…ஒன்னும் கொறைஞ்சி போயிட மாட்ட…” என்று அம்மா இப்போது என்னை அதட்டினாள்.
“சரி…சரி…போறேன்…” என்று வேண்டா வெறுப்பாய் பேசுவதுபோல் பாசாங்கு செய்தேன். அம்மா என் மேலோ, அத்தை மேலோ சந்தேகப்பட்டுவிடக்கூடாதல்லவா…