“நான் வாசல்ல தண்ணி தெளிச்சிக்கினு இருக்கேன்டி…” என்று அம்மா வாசலிலிருந்து சற்றே உரக்கச் சொன்னாள்.
“நீ முன்னாடி போ அத்த…என் பைக் சாவிய எடுத்துக்குனு வர்றேன்…” என்று சொல்லிக்கொண்டே, வரவேற்பறையில் சாவிகள் மாட்டுமிடத்தில் இருந்த என் பைக் சாவியை எடுத்துக்கொண்டு, நான் வாசலுக்குச் சென்றேன்.
“அண்ணி…அப்ப நாங்க கெளம்பறோம்…” என்று அத்தை அம்மாவிடம் கூறினாள்.
“இப்பவேவா…உன் அண்ணன் வந்தப்புறம் அவர்கிட்ட பேசிட்டுப் போறேன்னு சொன்ன…” என்று அம்மா இழுத்தாள்.
“ஆமா…பாருங்களேன்…அத மறந்தே போயிட்டேன்…உங்க மகன் என் வீட்டுக்கு வற்ரான்னதும் சந்தோஷத்துல எனக்கு அது மறந்துபோச்சு…என் அண்ணன்தான…அவரு அதெல்லாம் தப்பா நெனச்சிக்க மாட்டாரு…அதான் வரா விருந்தாளி உன் மகன் என் வீட்டுக்கு வரேன்னு சொல்லியிருக்கிறான்ல…அவன காக்க வைக்க எனக்கு மனசில்ல…அண்ணன இன்னொரு நாள் வந்து பாத்துப் பேசிக்கிறேன்…என்ன அண்ணி…?” என்று அத்தை முடித்தாள்.
“ஹ்ம்ம்…அதுவும் சரியாத்தான் படுது…சரி…சரி…பாத்துப் போய் வாங்க…” என்று அம்மா விடைகொடுத்தாள்.
அவர்களிருவரும் பேசிக்கொண்டிருந்த போது நான் என் பைக்கை வீட்டின் தாழ்வாரத்திலிருந்து வெளியே எடுத்துத் தெருவில் இறக்கிவிட்டேன்.
அத்தை என் சிறிய சூட்கேசை எடுத்துக்கொண்டாள். நான் என் பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்தவுடன் அத்தையைப் பார்த்து ஏறிக்கொள் என்றேன். அத்தையும் என் வலது தோளைத் தன் வலது கையால் பற்றிக்கொண்டு பைக்கில் என் பின்னால் அமர்ந்தாள். அவள் இடது கையில் என் சூட்கேஸ். அவள் அமர்ந்த போது அவள் வலது தோள்பட்டை என் முதுகில் உரசியது. அது வேண்டுமென்றே நடந்ததல்ல…
ஒரு பதினைந்து அல்லது இருபது நிமிடங்கள் சென்றிருக்கும். ஒரு மெயின் ரோடு, சிற்சில குறுக்குச் சந்துகள் எனக் கடந்து நாங்களிருவரும் அத்தையின் வீட்டை அடைந்தோம். எனக்கு எப்படி வழி தெரிந்தது என்று கேட்கும் அன்பர்களுக்கு…அத்தைதான் வழி காட்டினாள். அவள் அவ்வாறு ஒவ்வொரு குறுக்குச்சந்தை நெருங்கும் போதும், என் முதுகோடு சாயவேண்டிய நிலை…ஏனென்றால் அப்போதுதான் அவள் பேசுவது என் ஹெல்மெட்டை மீறி எனக்குக் கேட்கும். அப்போதெல்லாம், அவள் பருத்த வலது மார்பகம் என் முதுகைப் பதம் பார்த்தது.
வீடு வந்ததும் அத்தை என் பைக்கை விட்டு இறங்கினாள்.
தன் கைப்பையைத்திறந்து அதிலிருந்து ஒரு சாவியை எடுத்து அவள் வீட்டின் வாசலில் போட்டிருந்த இரும்பாலான தள்ளும் கதவிலிருந்த பூட்டைத் திறந்து, கதவை திறந்தாள். பின் இன்னொரு சாவியெடுத்து வாசல் கதவைத் திறந்தாள். பெண்கள் மட்டுமே இருக்கின்ற வீடென்பதால் இந்தளவு பாதுகாப்பு தேவைதான் என்றெண்ணியவாறு, நான் பைக்கை விட்டிறங்காமல் யோசித்தேன்.
“என்னடா…இவ்ளோ தூரம் வந்ததுக்கு அப்புறம் ஏன்டா வந்தோம்னு யோசிக்கிறாப்ல இருக்கு?” என்று அத்தை என்னைக் குறும்பாய்க் கேட்டாள்.
“அ…அதெல்லாமில்லை…” என்று சமாளித்துக்கொண்டே நான் பைக்கை விட்டு கீழே இறங்கினேன்.
“அதான பாத்தேன்…எங்கடா என் திருட்டு படவா மனம் கினம் மாறிட்டானோ என்று ஒரு நிமிடம் பயந்துட்டேன் தெரியுமா? ” என்று பயப்படுவது போல பார்வையை வைத்துக்கொண்டு என்னை ஆழம் பார்த்தாள் அத்தை.
“அதெப்படி…சிவ பூஜை பாதியிலேயே நின்னு போயிரும்ல…நாங்க விடுவோமா?…சரி…பைக்கை எங்க விடறது?” என்று நானும் சளைக்காமல் பதிலளித்தேன்.
“நல்லா தான் பேசறடா நீ…உனக்குப் பேசத் தெரியாதுன்னு உங்கம்மா என்னடான்னா கவலப்படறது ஓயல…ஹ்ம்ம்ம்…நீ இன்னைக்கு எங்கயும் வெளியே போக மாட்டேன்னு நெனக்கிறேன்…” என்று அத்தை, கண் சிமிட்டிக்கொண்டும், அர்த்தமாய் சிரித்துக்கொண்டும் கேட்டாள்.
“நீ என்ன போகத்தான் விட்ருவியா?” என்று நான் அத்தையை மடக்கினேன்.
“அம்மாடியோவ்…உன்கிட்ட பேசி ஜெயிக்க முடியாது போல…சரி சரி…அப்படின்னா, பைக்க வீட்டுக்குள் தாழ்வாரத்தில் ஏத்தி விட்ருடா…” என்று கூறிக்கொண்டே அத்தை என் சூட்கேசை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டிற்குள் சென்றாள்.
நான் பைக்கை ஏற்றி தாழ்வாரத்தில் விட்டு இரண்டு பக்க ஸ்டாண்டிட்டு அத்தையின் வீட்டின் வரவேற்பறையில் நுழைந்தேன். அங்கிருந்த சோபாவில் அமர்ந்தேன்.
“வாடா…எங்க வீட்டுக்கு மொத வாட்டி வரும் விருந்தாளியே…வா…எவ்ளோ சந்தோஷமா இருக்குடா உன்ன எங்க வீட்ல பாக்கறதுக்கு…இந்தா…டிவி போட்டுப் பாத்துக்கினுரு…வாசக்கதவ தாள் போட்டுட்டு வந்துடறேன்…” என்று அத்தை டிவி ரிமோட் கண்ட்ரோலை என் கையில் திணிக்காத குறையாகக் கொடுத்துவிட்டு விரைந்து சென்று வாசற்கதவை தாளிட்டுவிட்டு வந்து என் அருகில் சோபாவில் அமர்ந்தாள்.
“பாரு…வந்த விருந்தாளிய கவனிக்காம உட்காந்துட்டேன்…என்னடா சாப்பிடற? டீ போடட்டுமா? கொரிக்க ஏதாவது கொடுக்கட்டுமா?” என்று தன் இயல்பான விருந்தோம்பலை அத்தை ஆரம்பித்தாள்.
“எனக்கு பால் வேணும்…கெடைக்குமா அத்த?” என்றேன் குறும்பாய் அத்தையைப் பார்த்துக்கொண்டே.
“பாலா…ஹ்ம்ம்…” என்று அத்தை பலமாக யோசித்தாள். நான் பால் குடிக்க மாட்டேன் என்பது அத்தைக்கு நன்றாகத் தெரியும். ஆனால் அவள் அப்போது நிதானமாக யோசிக்கும் நிலையிலில்லை. ஏதோ வராத விருந்தாளி வந்தாற்போல அவள் படபடத்தாள்…பரபரத்தாள். அதனால் என் கேள்வியில் இருந்த குறும்புத்தனத்தை, விஷமத்தை முற்றிலும் தவறவிட்டாள்