மெல்ல என் விரல்கள் அத்தையின் இரு செழுமைகளையும் அழுத்திவிட்டன. ஹ்ம்ம்…என்னுள் ஒரு இன்ப சுகம் பிரவாகமெடுக்க ஆரம்பித்தது. அது தந்த போதையினால் நான் மெய்மறந்தேன். மீண்டும் மீண்டும் அத்தையின் தினவெடுத்த, செழுமையான, வாளிப்பான இரு மார்பகங்களையும் நான் என் விரல்களால் அழுத்திவிட்டுக்கொண்டே இருந்தேன்.
அத்தை புன்முறுவல் மாறாமல் என்னைப் பார்ப்பதும், பிறகு டிவியைப்பார்ப்பதுமாய் இருந்தாள். இப்போது அத்தை எனக்கு வசதியாய் சற்றே என்னைப் பார்த்தவாறு சோபாவில் திரும்பி அமர்ந்தாள். அது எனக்கு, என் விளையாட்டுக்கு வசதியாய்ப் போனது.
பின் நான் ஏதோ ஞாபகம் வந்தது போல, என் இரு கைவிரல்களிலிருந்த கட்டை விரல், ஆள்காட்டி விரல் கொண்டு ஒரு உத்தேசமாப் அத்தையின் செழுமையான இரு மார்பகங்களில் முகட்டில் வீற்றிருந்த முலைகளையும் சுற்றி வளைத்துப்பிடித்தேன். என் விரல்கள், அத்தை அணிந்திருந்த ஜாக்கெட் மேல் அவ்விரு மார்பகங்களின் முலைகளை சில நேரம் நசுக்குவதும், சில நேரம் ஸ்ருதியேற்றுவதுமாய் விளையாடின.
இப்போது அத்தை, “ஹா…சு…சுதா…சுதா…நீ…நீ என்…என்ன பண்றே…” என்று முனகியவாறு தன் இரு கைகளின் விரல்களால் சோபாவில் தன் இரு பக்கத்திலும் இறுக்கிப்பற்றினாள்.
அத்தைக்குப் பதில் அளிக்க வேண்டாம் என்று என் மூளை கூறியது. காரியமே கண்ணாய் இரு என்றென்னை அதட்டியது. நான் பாவம் என்ன செய்வேன். என் மூளையின் அதட்டலைக் கேட்பதைத்தவிர. ஆதலால் நான் மென்மேலும் அவள் இரு முலைகளையும் ஸ்ருதியேற்றுவதிலேயே கண்ணாய் இருந்தேன்.
“ஹ்ம்ம்க்…ஆஹ்…டேய்…என் முலைங்கள விடுடா…ஹ்ம்மா…இவன் என்ன என்னென்னவோ செய்றானே…டேய் திருட்டு ராஸ்கல்…போ…போதுண்டா…விடு…விடுடா…என்ன விடுடா…” என்று அத்தை ஈனஸ்வரமாய் பிதற்றினாளே தவிர என் கைகளை தன் இரு மார்பகச்செழுமைகளிலிருந்து விலக்கவோ, என்னைத் தடுக்கவோ முயற்சிக்கவில்லை.
அதுதான் தருணம் என்று என் தறிகெட்ட மூளை என் விரல்களை அத்தையின் ஜாக்கெட் கொக்கிகளுக்கு அனுப்பியது. அத்தையின் ஜாக்கெட், முன்புறமாய் ஐந்து கொக்கிகள் கொண்ட வகை. பொதுவாகப் பெண்கள் அணியும் ஜாக்கெட்டில் ஒன்று முன்பக்கம் கொக்கிகள் கொண்டதாக இருக்கும் அல்லது பின்புறம் கொக்கிகள் கொண்டதாக இருக்கும். அத்தைக்கு முன்புறம் கொக்கிகள் கொண்ட ஜாக்கெட்தான் அணியப்பிடிக்கும் போல.
விரைவாக என் விரல்கள் அத்தையின் ஜாக்கெட்டின் முதல் கொக்கியை சற்றே சிரமத்துடன் அவிழ்த்தது.
அப்பப்பா…என்ன ஒரு இறுக்கம்…இருக்காதா பின்னே…அவ்விரு மார்கங்களும் E-கப் அளவாபிற்றே…ஆனால் அத்தை அணிந்திருந்த ஜாக்கெட் ஒரு இன்ச் சுற்றளவில் சிறிது…பொதுவாகப் பெண்கள் அணியும் ஜாக்கெட் பார்பதற்கு மட்டுமல்ல, அணிவதற்கும் இறுக்கமாகத்தான் இருந்தாக வேண்டும்…அப்போதுதான் அவர்களின் மார்பகத்தை தளர்ந்தது போல் தோன்றவிடாது. அதனால் அவர்களுக்கும் ஒருவித கர்வம் உண்டாகும் என்றும் நான் படித்திருக்கிறேன். ஏனென்றால் அப்போதுதான் ஆண்கள் அவர்களை அதிகம் பார்ப்பார்களாம். இது கால காலமாக மனித சமுதாயத்தில் நடந்துவரும் ஒரு நாகரிகம்தான்.
என் விரல்கள் மேலும் தாமதியாமல் இரண்டாம் கொக்கியையும் அவிழ்த்துவிட்டது சற்றே சிரமத்துடன்…
இதனால் சற்றே இறுக்கம் தளர்ந்த என் அத்தையின் மார்பகங்களிரண்டும், சற்றே தாராளமாய், திறந்திருந்த அந்த ஜாக்கெட் பகுதியில், தங்கள் விளிம்புகளை, அந்த விளிம்புகள் சரிந்து, மீதமிருந்த மூன்று கொக்கிகளால் மறைந்திருந்த இடம், இரண்டு பெரிய மலைகளுக்கு நடுவில் இருக்கும் அளவிட முடியாத ஆழம்மிக்க ஒரு பள்ளத்தாக்கைப்போல் காட்டிக்கொண்டிருந்தன.
அந்த அற்புதக் காட்சி தந்த மயக்கத்தில், கிறக்கத்தில் நான் அத்தை சொன்னதை முற்றிலும் மறந்துவிட்டு, அவள் ஜாக்கெட்டின் மூன்றாவது கொக்கியை அவிழ்க்க முயன்றேன்…அது இரண்டாவது கொக்கியை விட சற்றே அதிகம் சிரமமாய் இருந்தது.
என் அத்தையின் ஜாக்கெட் கொக்கிகள் அனைத்தையும் அவிழ்த்து விடு என்று என் மூளை இட்ட உத்தரவை நிறைவேற்ற என் விரல்கள் அத்தையின் மார்பகக்காம்பை ஸ்ருதியேற்றும் காரியத்தை, சற்று நிறுத்திவிட்டிருந்தது. அதனால் அத்தையின் மார்பகங்கள் மேல் இருந்த முலைகளிரண்டும் ஸ்ருதியிழந்து, மார்பகங்களோடு அழுந்திவிட்டிருந்தது. அது அத்தையையும் மெல்ல மெல்ல அவள் சுய நிலையை அடையச்செய்தது.
தன் சுயநிலை மீண்டிருந்த என் அத்தை, “டேய்…படவா…திருட்டு ராஸ்கல்…இதான் உன் திட்டமா…ம்ம்ம்…நான் கொஞ்ச நேரத்துல, நீ என் மார்பகங்க மேலயும், என் முலைங்க மேலயும் செய்ஞ்ச காரியத்துல என்னையே மறந்துட்டேன்டா…அந்த நேரம் பாத்து என் ஜாக்கெட்ட அவுக்க பார்க்கற…சரியான சில்மிஷப் போக்கிரிதான்டா நீ…” என்று கூறிக்கொண்டே என் கைகளைத் தன் இரு மார்பகங்களின் மீதிருந்தும் தன் கைகளால் சற்றே வலியப் பிடித்து விலக்கினாள். பின் அவிழ்ந்திருந்த இரு ஜாக்கெட் கொக்கிகளையும் மீண்டும் போட்டுக்கொண்டாள் சற்றே பொய்க்கோபத்துடன் என்னைப் பார்த்துக்கொண்டே…
“அத்த…எ…என்ன அத்த…ப்ளீஸ்…” என்று ஏமாந்தவனாய் நான் கெஞ்சினேன்.
“டேய்…நீ என் மார்பகங்கள்ல விளையாட ஆரம்பிக்கும்போதே என்ன சொன்னேன்…?” என்று அதே பொய்க்கோபத்துடன் கேட்டாள். அப்போதும் அவள் முகத்திலிருந்த சிரிப்பு மாறவில்லை.