“எ…என்ன சொன்ன அத்த…” என்று மறந்துவிட்டது போல் முகத்தைப் பாவகமாக வைத்துக்கொண்டு கேட்டேன்.
“ஹ்ம்ம்…சரிதான்…நீ சரியான கள்ளப்பூனைதான்…எப்படி நடிக்கற…நான் என் ஜாக்கெட்ட அவுக்க மாட்டேன்னு சொல்லிதானே உன்ன என் மார்பகங்க மேல விளையாட விட்டேன்…நீ…நீ என்ன பண்ண…நான் சற்று ஏமாந்த நேரமா பாத்து என் ஜாக்கெட்ட அவுக்கற…” என்று தன் வலக்கையால் என் தலையில் வலிக்காதவாறு கொட்டினாள்.
“அத்த…அது…அது வந்து…யாரும் தான் வரலியே…அதான்…சரி ஜாக்கெட்ட மட்டும் அவுத்துடலாம்னு…” என்று நான் கெஞ்சலாய் இழுத்தேன்.
“டேய்…நீ மணிய பாத்தியா?”
“இ…இல்ல அத்த…ஏன்…என்னாச்சு?” என்று கூறிக்கொண்டே அப்போதுதான் கடிகாரத்தைப் பார்த்தேன்.
“மணி நாலே முக்கா…இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல உன் அப்பாவும், தம்பியும் வந்துடுவாங்க…அதுவுமில்லாம அம்மாவும் எழுந்து வந்துடுவாங்க…”
“இன்னும் அம்மா எந்திரிக்கல அத்த…அப்பாவோ, தம்பியோ வந்தா வாசக்கதவு கிட்ட சத்தம் கேக்காதா…” என்று சற்றே ஏமாற்றம் என் பேச்சில் தெரிய மேலும் கெஞ்சினேன்.
“அட பொறுக்கி…சரிதான்…உன் லட்சணத்த தான் நான் பார்த்தனே…நீயும் உன்ன மறந்துட்ட…போதாக்குறைக்கு என்னையும் அடியோட சாய்ச்சிட்ட…யார் வந்திருந்தாலும் நீயும் கவனிக்கற நெலமைல இல்ல…என்னையும் நெலையா இருக்க விடல நீ பண்ண கூத்துல…” என்று அத்தை சிரித்துக்கொண்டே இப்போது தன் சேலை மாராப்பையும் எடுத்து தன் இடது தோள் மேல் போட்டுக்கொண்டாள். இப்போது அவளைப் பார்த்தால், சற்று முன்பு எதுவும் நடவாதது போலத் தெரிந்தாள்.
“போ அத்த…” என்று ஏமாற்றத்தால் வந்த கோபத்தினால் நான் இப்போது அவளருகிலிருந்து சோபாவிலிருந்து வேகமாக எழுந்தேன்.
“அட…உங்க அம்மா சொன்னது சரிதான் போல…முனுக் முனுக்குனு உனக்குக் கோவம் வரும்னு சொல்லியிருந்தாங்க…” என்று அர்த்தமாய் அத்தை சிரித்தாள்.
நான் எங்கள் வீட்டுச்சோபாவின் அருகில் போடப்பட்டிருந்த, ஒரு முழு சோபா செட்டில் வரும் இரண்டு சிறிய, ஒரு ஆள் மட்டுமே அமரக்கூடிய, வலது புறத்தில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்தேன். அத்தை அவள் அமர்ந்திருந்த இடத்திலேயே அமர்ந்திருந்தாள். அவ்வலது சோபா அவள் வலது பக்கம் அவளருகில்தான் இருந்தது. மெல்ல தன் வலது கையால் என் இடது கையைப் பற்றினாள் அத்தை.
என்னை தன் பக்கம் இழுக்க முயற்சித்தாள். நான் பிடிவாதம் பிடித்தேன். அவள் பக்கம் திரும்பாமல், டிவியில் கண்களைப் பதித்தேன்.
“ஏய்…ஏய் சுதா…”
நான் அசையக்கூட இல்லை.
“கோவத்த பாரேன்…சரிடா…நீ என் பக்கம் திரும்ப வேணாம்…ஆனா உன் காது கேக்கும்ல…நான் சொல்றதக்கேளு…” என்று பீடிகை போட்டாள் அத்தை.
“ஆமாம்…செம்மையா இருக்கற உன்னோட ரெண்டு மார்பகங்களோட என் ஆச தீர இன்னைக்கு விளையாட ஒரு வாய்ப்பு கிடச்சிதேன்னு நம்புனேன் பாரு…” என்று ஏமாற்றம் தந்த கோவம் தலைக்கேற அத்தையைப் பார்க்காமல் கூறினேன்.
இதுதான் என் வயதுக்கு கிடைக்காத அரிய, முதல் சந்தர்ப்பம் என்றும், அதுவும் நடக்கவில்லையே என்று, வரும் நாட்களில் அத்தை எனக்காக என்னென்ன வைத்திருக்கிறாள் என்று அப்போது அறிந்திடாத என் புத்தி கெட்ட குரங்கு மனம் சலனித்தது.
“டேய் குறும்புக்காரா…இப்ப என்ன…உன்ன என் அம்மணமான மார்பகங்களோட விளையாட விடலன்னுதான உனக்கு கோவம்…சரி…கோச்சிக்கோ…ஆனா நான் சொல்றதக் கேட்டா உன் கோவம் தீருதா இல்லயான்னு நான் பாக்கறேன்டா…” என்று அத்தை தன் பீடிகையைத் தொடர்ந்தாள்.
நானும் அரைகுறையாக சரி அவள் என்னதான் சொல்ல வருகிறாள் என்று கேட்க அமைதியாய் அவளைப் பார்த்தவாறு திரும்பி அமர்ந்தேன்.
“அது நல்ல புள்ள…என் செல்லப்புள்ள…சுதா…சுதா…இப்ப நான் சொல்றத கவனமா கேளு…” என்று ஆரம்பித்தாள் அத்தை.
“உன்னோட இந்த வயசுல இந்த எண்ணமெல்லாம் உனக்கு வர்றது நியாமா இல்லையான்னு பாக்கறத விட, எனக்கு உன் மேல இருக்கற பாசம் நீ அந்த மாதிரி இண்டர்நெட்ல பாத்து உன் புத்தி சலனப்பட்டுருக்குன்னு புரிய வைச்சிடுச்சு…நான் உனக்கு அட்வைஸ் பண்ண விரும்பல…அத நீயும் விரும்ப மாட்டன்னு எனக்குப் புரியாம இல்ல…” என்று அத்தை ஆரம்பித்தாள்.
“உன் நல்ல குணம் உன் அம்மாவுக்கப்புறம் எனக்கு நல்லா தெரியும்…இந்த வயசுல நீ இப்படி மாறுவேன்னு நான் எதிர்பார்க்கல…நீ ட்ரெஸ் மாத்திக்கினு வந்து ஒக்காந்து முத தடவ என் மார்பகங்கள திருட்டுத்தனமா பாத்தத பாத்ததும் எனக்கு ஒரு ஷாக்…”
என்று ஆரம்பித்து அத்தை நிற்காமல் தொடர்ந்தாள்.
“என்ன ஆச்சு இவனுக்கு…எனக்குத்தெரிஞ்சி இப்படில்லாம் திருட்டுத்தனம் பன்ற ஆளில்லையே நீன்னு எனக்கு ஒரே கொழப்பம்தான்…அப்ப உன் அம்மா வேற பக்கதுல உட்காந்துக்கினு இருந்ததால, எனக்கு என்ன பண்றதுன்னு புரியல…” என்று அத்தை நிதானமாய் பேசினாள்.
“சரி…அவன் மனசு கெட்டுப்போய் கெடக்கு…அதுக்கு மருந்து போடனும்…என்ன மருந்து…என்ன மருந்துன்னுதான் என் மனசு பூரா அடிச்சிக்கிச்சி…இது உன் வயசால உன் மனசுக்கு வந்த காயம்…இதுக்கு ஒரே மருந்துதான்…உனக்கு என் உடம்புதான் ஒரே மருந்துன்னு ரொம்பத்தீவிரமா யோசிச்சதுக்கப்புறம் முடிவெடுத்தேன்…”
அத்தையே தொடர்ந்து பேசினாள். படிப்படியாக என் கோபமும் குறைய ஆரம்பித்திருந்ததை உணர்ந்தேன்.
“ஆனா உனக்கும் என் உடம்பு மேல இவ்ளோ ஆசை இருக்கும்னு இப்பதான் புரிஞ்சிக்கினேன்…அது ஆரம்பத்துல அதிர்ச்சியாதான் இருந்துது…ஆனால் குழம்பிபோய் நிக்கற என் செல்லத்துக்கு தெளிவா ஒரு வழி காட்டனும்னுதான் இந்த முடிவுக்கு வந்தேன்…” என்று அத்தை எனக்குப் பாடம் எடுக்க ஆரம்பித்தாள்.
“நான் விதவையா இத்தன நாள் வாழ்ந்தனே…நம்ம குடும்பத்துலயே இருந்த சில ஆம்பளைங்க என்ன நெனச்சி என்கிட்ட பழகனாங்கன்னு எனக்குத்தெரியாதா? எல்லாம் இந்த கட்டைல போற கட்டைக்குத்தான்னு…விதவைதானே…எப்படியாவது மடக்கி அவங்களுக்கு என் உடம்பு மேல இருந்த காமவெறிய தீத்துக்கப்பாத்தாங்க…” என்று அத்தை சற்றே கலங்கினாள்.
அப்போது எனக்கும் என் மேலேயே ஒரு வித கோபம் வந்தது. ஆனால் அத்தை தொடர்ந்தாள்.
“அப்போ உங்க அப்பாதான்…அதான்டா என் அண்ணன்தான் எனக்குத்தொனையா இருந்தாரு…உங்க அம்மாவும் என்ன பாத்துகிட்டாங்க…இல்லன்னா எப்பவோ நானும் சீரழிஞ்சி போயிருப்பேன்…அதுக்கும் ஒரு நன்றிக்கடனா இருக்கட்டுமேன்னுதான் இப்டி முடிவு செஞ்சேன்…” என்று சற்றே தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திகொண்டாள் அவள்.
“சுதா…நான் சொல்லப்போறத கவனமா கேளு…” என்று மேலும் ஒரு பலமான பீடிகையுடன் அத்தை தன் திட்டத்தை, வரவேற்பறையில் யாரும் இல்லைதான் என்றாலும் யாருக்கும் கேட்காதவாறு, எனக்கு மட்டும் கேட்குமாறு கூற ஆரம்பித்தாள்.
“முதல்ல…எனக்கு ஒரு சத்தியம் பன்னு…” என்றாள் என்னை உற்று நோக்கி.
“என்…என்ன சத்தியம் அத்த…?!?” என்று புரியாமல் முழித்தேன்.