அவ்வாறு சொல்லிக்கொண்டே நான் எழுந்து அறைக்குள் சென்றேன்.
“எங்கடா போற?” என்றாள் அம்மா.
“ஹ்ம்ம்…என் ட்ரெஸ்லாம் பேக்கப் செய்ய வேணாமா?” என்று அம்மாவை பொய்யாய்க்கடிந்துகொண்டேன்.
“சரி…சரி…போ…” என்றாள் அம்மா.
“அண்ணி…நானும் அவனுக்கு போய் உதவட்டுமா?” என்று அத்தை என் பின்னால் அம்மாவிடம் கேட்டது எனக்குக் கேட்டது.
“ஹ்ம்ம்…அதுவும் சரிதான்…அப்படியே நானும் கொஞ்சம் வீட்டைப்பெருக்கி, விளக்கேற்ற போறேன்…” என்று அம்மா சோபாவிலிருந்து எழுந்த அதே நேரம் அத்தையும் எழுந்து என் அறைக்கு நடந்து வந்தாள்.
சில மணித்துளிகளுக்குப் பிறகு அத்தை என் அறையில். வந்தவள் நேராகச் சென்று என் கட்டிலில் அமர்ந்துகொண்டாள். என்னைப் பார்த்து அர்த்தமாய் சிரித்துகொண்டே. நானும் அவளை அர்த்தம்பொதிந்த ஒரு புன்னகையுடன் பார்த்தேன்.
“சரி அத்த…நான் பாத்ரூம் போய் ட்ரெஸ் மாத்தப்போறேன்…” என்று சொல்லிக்கொண்டே என் உள்ளாடைகளையும், ஷர்ட், ஜீன்சையும் எடுத்தேன் என் கைகளில்.
“ஏன்டா…என் முன்னாடி ட்ரெஸ் மாத்த வெக்கப்படறியா?” என்று என்னைச் சீண்டினாள்.
“அதுக்கில்ல…என்ன இருந்தாலும் நீ ஒரு பொம்பள…உன் முன்னாடி அம்மணமா நிக்கனுமா நெனச்சா எனக்கு கொஞ்சம் கூச்சமாத்தான் இருக்கு…” என்று திணறினேன்.
“ஓ அப்பிடியா…அப்போ கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி, நான் உன் கண்ணுக்கு என்ன மோகினியா தெரிஞ்சனா?…என் மார்பகங்க மேல உன் விரல்கள் விளையாடின விளையாட்ட இப்ப நெனச்சுப்பாத்தாலே…அப்பப்பா…எனக்கு என்னென்னவோ செய்யுதுடா…அப்படியே என் புருஷன், கல்யாணமான சில நாள்ல என் மார்பகங்களோட வெறியோட விளையாடின மாதிரி இருந்துச்சுடா சுதா…”
நான் உள்ளுக்குள் பூரித்தாலும், அத்தைக்குத் தன் கணவனின் நினைப்பை வரச்செய்துவிட்டோமே என்று எண்ணி அப்படியே நின்றேன். அப்போதுதான் அம்மா எப்போதோ சொன்னது ஞாபகத்திற்கு வந்தது. அத்தையின் கணவன் பெயருக்குத் தான் அத்தையை மணமுடித்துக்கொண்டான் என்றும் அவன் ஒரு குடிகாரன் என்றும், அத்தையை அவன் எப்போதும் அன்பாய் நடத்தியதே இல்லையென்றும் அம்மா சொல்லியிருக்கிறாள்.
“ஏன்டா சிலையாட்டம் நிக்கற? சீக்கிரம் ட்ரெஸ் மாத்து…நாம என் வீட்டுக்கு போகலாம்…” என்று என்னை துரிதப்படுத்தினாள் அத்தை.
நான் மீண்டும் பாத்ரூம் பக்கம் போகப்போவதைப்பார்த்து, “டேய்…இப்ப நீ என் முன்னாடி ட்ரெஸ் மாத்துற…இல்ல…நடக்கறதே வேற…ஆமாம்…” என்று சற்றே பொய்க்கோபத்துடன் என்னைப் பார்த்தாள்.
அந்தப்பார்வையில் கோபம் இருந்ததா என்று எனக்குத் தெரியாது. ஆனால் ஒரு வித மோகனமும், மந்தகாசமும் மிகுந்து காணப்பட்டது. நான் சிரித்தேன். அவள் ஒரு வினாடிப்பொழுதில் தன் முகத்தில் இருந்த உணர்ச்சியை மாற்றிக்கொண்டு, என்னைப் பார்த்துச் சிரித்தாள். இப்போது நான் கொஞ்சம் வெட்கம் விலகியவனாய், என் கால்சட்டையைக் கழற்றினேன். என் ஆணுறுப்பு வெட்ட வெளிச்சமாய்த் தெரிந்தது. அத்தை அதை முழுதும் பார்த்தாள். எவ்வித உணர்ச்சி அவள் முகத்தில் தெரிந்ததென்பது எனக்கு விளங்கவில்லை.
ஹ்க்கும்…இவன் ஒன்னும் தெரியாத பச்சைக் குழந்தைதான் என்று நீங்கள் கேலி செய்து சிரிப்பது என் காதுக்குக்கேட்கிறது. இருந்தாலும் அதுதான் உண்மை…நம்பினால் நம்புங்கள். இல்லாவிட்டால் எனக்கென்ன…
நான் மேலும் தாமதியாமல் என் ஜட்டியை அணிந்துகொண்டேன். பிறகு ஜீன்சை அணிந்துகொண்டு, ஷர்ட்டையும் அணிந்துகொண்டு, கண்ணாடி முன் நின்று கொண்டு தலை முடியை வாரினேன். பின் என் அலமாரியில் இருந்து ஒரு சின்ன சூட்கேசை எடுத்து எனக்குத் எடுத்துக்கொள்ளத் தோன்றிய ஆடைகளையும், உள்ளாடைகளையும் எடுத்து சூட்கேசுக்குள் திணித்தேன்.
“என்னடா…ரொம்ப அவசரமோ…உன்னப் பாத்தா, இன்னைக்கே உன் அத்தய முழுசா சாப்டுட்டுத்தான் மறுவேலன்ற மாதிரி இருக்கே…ஹ்ம்ம்ம்?” என்று என்னை அத்தை மேலும் சில்மிஷம் செய்தாள்.
“ஏன்…பண்ணமாட்டேன்னு நெனக்கிறியா? பாப்போமா? ” என்று நானும் பதிலுக்கு சில்மிஷமாய் அத்தையைச் சீண்டினேன்.
“அம்மாடி…நீ செஞ்சாலும் செய்வே…மதியானம் நீ செய்ஞ்சதே காட்டுச்சே உனக்கு இருக்கற வேகத்த…உனக்கு என் உடம்பு மேலயும், முக்கியமா என் இரண்டு மார்பகங்க மேலயும் இருக்கிற வெறியும் வேகமும்…” என்று அவளும் விடாமல் என்னை உசுப்பேற்றினாள்.
மேலும் என்னை பேச விடாமல், “சரி…சரி…கெளம்பலாமா?” என்று என்னைத் துரிதப்படுத்தினாள்.
“நான் ரெடி…”
“சரி…வா…அம்மாகிட்ட சொல்லிட்டு புறப்படலாம்…” என்று அத்தை என் அறையைவிட்டு வெளியேற, அவள் பின்னாலேயே ஒரு நாய்க்குட்டியைப் போல நானும் வெளியேறினேன்.
அப்போது மணி ஐந்தேமுக்கால்.
“அண்ணி…அண்ணி…” என்று அத்தை அம்மாவை அழைத்துக்கொண்டே முன்னே நடந்தாள்.