சிறிது நேரம் கடந்தது. நாங்களிருவரும் எதுவும் பேசாமல் டிவியை பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம்.
எனக்குள் இருந்த, இணையதளத்தில் அன்று பார்த்ததன் மீதி போதை என்னை இம்சிக்க ஆரம்பித்தது. அது எனக்குள் ஒரு குருட்டு தைரியத்தை உண்டாக்கியது. இதுதான் தருணம். இதைவிட்டால் வேறு நல்ல தருணம் கிடைக்காது என்று என்னுள் அப்போது அகன்று பரந்து விரிந்த மிருகம் எனக்கு மட்டும் கேட்குமாறு கூவியது. அதற்கு கட்டுப்படுவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்றுணர்ந்தேன். ஆனாலும் ஒரு சிரு துளியாய் அப்போது மாறியிருந்த என் மனித குணம் என்னை தடுக்கத் தவறவில்லை. ஆனால் அது தோற்றுப்போனது. எனக்குள் இருந்த மிருக மனம் அப்போது அவ்வளவு வீரியம் கொண்டிருந்தது.
சில மணித்துளிகள் கடந்து இருக்கும். நான் என் ஓரக்கண்ணால் என் அத்தையைப் பார்த்தேன். அவள் டிவியில் பார்வையைப்பதித்திருந்தாள். மெல்ல நான் என் தலையை மிக லேசாகத்திருப்பினேன். அந்த அசைவை அத்தை கவனிக்கத்தவறினாள் என்று அப்போது எனக்குத்தோன்றியது.
என் பார்வை பட்ட இடம் உங்களுக்கே புரிந்திருக்கும் என்றெண்ணுகிறேன். ஆம்…அது என் அத்தையின் மாராப்புச் சேலை மூட முடியாத அவள் இடுப்புப் பகுதிதான். அத்தை கருப்புதான் என்றாலும் அவள் தேகம் கிண்ணென்று இருந்தது. அவள் தோல் வழவழ என்று இருந்தது. 35 வயதுக்காரி என்று சொன்னால் யாரும் எளிதில் நம்பிவிடமாட்டார்கள். கருப்பாய் இருந்தாலும் களையான முகம். தேக்கு மர தேகம்…பளிங்குத்தோல் பார்ப்ப்வரை மதியிழக்கச்செய்யும் என்பது திண்ணம்.
மெல்ல என் பார்வையை உயர்த்தினேன். வெகு ஜாக்கிரதையாக…அத்தை என்னைத் திரும்பிப்பார்த்துவிடுவாளோ என்ற அச்சத்தில் என் மனம் பதை பதைத்தாலும், என் உடம்பில் அப்போது ஓடிக்கொண்டிருந்த சூடான இரத்தம் எனக்கு ஒரு அசாதரணமான தைரியத்தை கொடுத்திருந்தது.
என் பார்வை அத்தையின் பெருத்த, வனப்பான, செழிப்பான, சேலை மாராப்பு மூட இயலாத, இடது மார்பகத்தை சுவைத்தது. ஜாக்கெட் மூடியிருந்தாலும், என் பார்வையில் பட்ட சிறிதளவு மார்பகமே என்னை கிறங்கடித்தது. என்னை நானே சிரமப்பட்டுக் கட்டுப்படுத்திகொண்டேன்.
அச்சமயம் நானோ அத்தையோ எதிர்பாராத ஒன்று நடந்தது. திடீரென்று காற்று சற்று வேகமாக வீசியது. அதனால் அத்தையின் இடது மாராப்பு சற்றே விலக…அந்த ஜாக்கெட் மூடிய மதர்த்த, தினவெடுத்த, வாளிப்பான மார்பகம் சற்றேறக்குறைய முக்கால்வாசி என் பார்வைக்கு விருந்தானது. என் இதயம் ஒரு மில்லிசெகண்ட் துடிக்க மறந்து பின் மீண்டும் துடிக்க ஆரம்பித்தது.
அத்தை எதுவும் நடவாததுபோல, தன் இடக்கையால் தனது மாராப்பை இழுத்து தன் இடது மார்பகத்தை முன்பிருந்தவாறே மூடிக்கொண்டாள். அப்போது அவள் ஒரு நமுட்டுச்சிரிப்பொன்றை உதிர்த்ததை நான் கவனிக்கவில்லை அவள் மார்பக அழகையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்ததால்.
ஓரிரு மணி நேரத்துக்குப்பிறகு அம்மா சமையலறையில் வேலையை முடித்துவிட்டு எங்களருகில் வந்து அமர்ந்தாள். அதை அவள் வரும்போதே உணர்ந்தவனாய், நான் என் தலையை மறுபடியும் இயல்பு நிலைக்குக் கொண்டுவந்து டிவியைப் பார்ப்பது போல வைத்துக்கொண்டேன். உள்ளூர இருந்த மிருகம் ஒரு நல்ல தருணம் இப்படி தவறிவிட்டதே என்று அடித்துகொண்டது.
“சரிதான்…என் மகன் உன் பக்கத்துல இவ்ளோ நேரம் உட்கார்ந்த்திருக்கானே…ஆச்சரியம்தான்…” என்று அம்மா நமட்டுச்சிரிப்புடன் கூறினாள்.
“ஆமா அண்ணி…சுதா இவ்வளவு சீக்கிரம் என் பக்கத்துல வந்து உக்காருவான்னு நான் கூட எதிர்பார்க்கல…” என்று அத்தை வழிமொழிந்தாள்.
“ஆமாண்டி தனம்…அவனுக்கு பொதுவாவே கூச்ச சுபாவம்…ஆனா பாரேன்…உன் பக்கத்துல உக்கார்ந்திருக்கறத…” என்றாள் அம்மா.
ஆம். இப்போது உங்களுக்குத்தெரிந்திருக்குமே…என் அத்தையின் பெயர்…தனலட்சுமியைத்தான் என் அம்மா தனம் என்று அழைப்பாள்.
மணி இரண்டு என்று வரவேற்பறையில் இருந்த கடிகாரம் ஒலித்துக்காட்டியது.
“சரி…ரெண்டு பேரும் சாப்பிட வாங்க…” என்று கூறிக்கொண்டே அம்மா எழுந்து சமையலறைக்குச்சென்றுவிட்டாள்.
“சரி அண்ணி…வா சுதா…சாப்பிடலாம்…” என்று அத்தை எழுந்து என் வலக்கையைப்பிடித்து இழுத்தாள்.
“வ…வரேன்…” என்று கூறுகையில் நான் அத்தையின் பிடியிலிருந்த என் கையை உதறினேன்.
“பாரேன்…ஏன்டா…நான் உன் கையைப் பிடிச்சி இழுக்கக்கூடாதா?” என்று அத்தை சற்றே நமுட்டுச்சிரிப்புடன், அதே சமயம் சற்றே விஷமம் தெறிக்கும் பார்வையும், சிரிப்பும் கலந்து கேட்டாள்.
“அ…அது…வந்து…இ…இல்ல அத்த…” என்று நான் என்ன சொல்லி சமாளிக்கலாமென்று மென்று முழுங்கினேன்.
“அட…அவனுக்குத்தான் கூச்சசுபாவம்னு இப்பதானடி சொன்னேன்…” என்று அம்மா வரவேற்பறைக்கு அருகில் இருக்கும் சமையலறையில் இருந்து சொன்னது எனக்குச் சற்றே ஆறுதல் அளித்தது.
“சரிதான்…இவன் வயசுல இன்னும் எதுக்கு கூச்சம் அண்ணி இவனுக்கு எங்கிட்ட…” என்று அத்தை அதே விஷமப்புன்னகையுடன் என் கையை விட்டு விட்டு சமையலறைக்குச் சென்றாள்.
அப்போதும் என் மரமண்டைக்கு எட்டவில்லை அத்தை என் விஷமத்தனத்தை நானறியாமல் பார்த்துவிட்டாள் என்பது. நான் சற்றே ஏமாற்றத்துடன் அரைமனதுடன் எழுந்து, கை கழுவிக்கொண்டு, சமையலறைக்குச்சென்று அமர்ந்து, அமைதியாக சாப்பிட்டேன்.
அத்தையும் அம்மாவும் வளவளவென்று பேசிக்கொண்டே சாப்பிட்டார்கள். ஒரு முக்கால் மணிநேரத்தில் அனைவரும் சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டோம். நான் வரவேற்பறைக்குச்சென்று, சோபாவில் சாய்ந்துகொண்டு டிவியை ஆன் செய்து வழக்கம்போல் சேனல் மாற்றி மாற்றி பார்க்கும் வேலையைத் தொடங்கினேன்.
மணி மூன்றரை ஆகியிருந்தது.
அத்தை மட்டும் சமையலறையிலிருந்து வந்து நேராக சோபாவில் என் பக்கத்தில் என்னை உரசியபடி என் வலது பக்கம் அமர்ந்தாள்.
“அம்மா எங்கே?” என்றேன் நான்.