“பார்றா…நீ சரியான அம்மா பிள்ளை என்று அண்ணி சொன்னாங்க…அப்ப நான் நம்பல…இப்ப புரியுது…அண்ணி சொன்னது சரிதான் போல…” என்று அத்தை அப்போது தன் வலக்கண்ணை ஒரு முறை சிமிட்டினாள். அர்த்தப்புஷ்டியாய் சிரித்தாள்.
அந்த சிரிப்பின் அர்த்தமும், அந்த கண் சிமிட்டலின் அர்த்தமும் எனக்குப் புரிய வைக்கப்போவதே அவள்தான் என்பது எனக்கு சில மணித்துளிகளில் தெரிந்தது.
“அம்மாவுக்கு களைப்பா இருக்காம்…அதனால கொஞ்ச நேரம் படுக்கப்போறேன்னு சொன்னாங்க…” என்றாள் அத்தை.
இங்கே நீங்கள் கேட்பது என் காதுக்குக்கேட்காமலில்லை…உன் அப்பா எங்கே…உனக்கு உடன்பிறப்பு யாரும் இல்லையா என்றுதானே கேட்கப்போகிறீர்கள்?
நானே சொல்லிவிடுகிறேன்.
அப்பா அன்று என் தம்பி பள்ளி விஷயமாக காலையில் சென்றுவிட்டிருந்தார். அவர் வருவதற்கு சாயங்காலம் மணி ஐந்து அல்லது ஐந்தரை ஆகலாம் என்று சாப்பிடும்போது அவர்களிருவரும் எங்கே என்று அத்தை கேட்டதற்கு அம்மா பதில் கூறியிருந்தாள். அதற்கு அத்தை, வந்ததே வந்தேன்…அண்ணனைப் பார்த்துவிட்டே செல்கிறேன் என்றும் பதிலளித்திருந்தாள்.
இப்போது வரவேற்பறை சோபாவில் நானும் என் அத்தையும்…சாப்பிடப்போவதற்கு முன்பு எவ்வளவு நெருக்கமாய் அமர்ந்திருந்தோமோ அதைவிட மேலும் நெருக்கமாய் அத்தை என்னை நெருங்கி அமர்ந்திருந்தாள்.
“சரிடா…டிவில ஏதாவது நல்லா இருந்தா வைடா சுதா…பாக்கலாம்…” என்று அந்த நெருக்கம் அவளை ஒன்றும் செய்யவில்லை என்பதைக் காட்டாமல் காட்டினாள் அவள்.
அந்த அதீத நெருக்கம் என்னுள் இருந்த மிருகத்தை மீண்டும் எழுப்பிவிட்டிருந்தது. ஒரு பெண்னே நான் ஒரு ஆண் என்றும் பார்க்காமல் இவ்வளவு நெருக்கமாய் அமர்ந்திருக்கும்போது, ஒரு ஆணாகிய நான், அந்த அகம்பாவத்தினால் வந்த தைரியத்தில், என் வலக்கை முட்டி அத்தையின் சேலைத்தலைப்பு மூடாமலிருந்த இடுப்புப்பகுதியில் தொட்டும் தொடாதவாறு வைத்துக்கொண்டேன். என் பார்வை அப்போதும் டிவியில் தான் இருந்தது. ஆனால் என் மனம் மட்டும் அத்தையின் செழுமையான தேகத்தின் மேல், ஒரு வண்டு எப்படி ஒரு தேன் சொறியும் மலர் மேல் லயித்திருக்குமோ அப்படி லயித்திருந்தது.
அத்தை அதற்கு எவ்வித ஆட்சேபணையும் தெரிவிக்காதது எனக்கு ஆச்சரியமாகவும் அதே நேரம், அத்தை என்னை கவனிக்கிறாள் என்ற புரிதலையும் ஒரு சேர கலவையாய் கொடுத்து எனக்கு மேலும் கிளர்ச்சியூட்டியது.
இப்போது நீங்கள் சொல்வது என் காதுக்குக்கேட்கிறது. இப்போதாவது புரிந்ததா…உன் அத்தை உனக்கு ஏதோ கொடுக்க நினைக்கிறாள் என்றுதானே கேட்கிறீர்கள்? சற்று பொறுங்கள். நீங்கள் சொல்வது சரிதான்…சற்று பொறுத்தால் நீங்கள் எதிர்பார்த்த காமத்தேனமுது கிடைக்கும்.
இப்போது சற்று மேலும் தைரியம் வந்தவனாய் நான் அத்தையின் பக்கமும் முழுதாயும் இல்லாமல், டிவியின் பக்கமும் இல்லாமல் சோபாவில் எனது வலது காலை மடக்கி வைத்துக்கொண்டு, இடது காலை தரையில் படுமாறு வைத்துக்கொண்டு அமர்ந்தேன். அத்தை ஓரக்கண்ணால் என்னை கவனித்து ஒரு மெல்லிய புன்னகையை தன் உதடுகளில் தவழ விட்டாள். அதை நான் கவனிக்கத்தவறவில்லை.
சிற்சில மணித்துளி நேரங்களே கடந்திருக்கும். எனக்குள் வீறு கொண்டிருந்த மிருகம் இட்ட கட்டளையை என் கைகள் நிறைவேற்றத்தொடங்கியது.
என் இரு கண்களும் இப்போது அத்தையின் சேலை மாராப்பு மூடிய பருத்த, செழுமையான இரு மார்பகங்களையும் அளந்தது. ஹ்ம்ம்ம்…என்ன ஒரு தினவு…என்ன ஒரு வனப்பு…D-கப், அல்லது E-கப் அளவு இருக்குமா அவை இரண்டும் என்று என் மனம் அசை போட்டது. அத்தை என்னை கண்டுகொள்ளாத மாதிரி பாவனை செய்தாள். அதை நானும் உணர்ந்துகொண்டேன். எங்கள் இருவரின் உதடுகளில் ஒரு மெல்லிய புன்னகையை தவழ்ந்தது. அதை நாங்களிருவருமே கண்டோம்.
மெல்ல என் வலக்கை உயர்ந்தது. அத்தை நான் என்ன செய்கிறேன் என்று ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக்கொண்டுதானிருந்தாள். உயர்ந்த என் வலக்கை அத்தையின் இடது தோள் மேல் மெல்ல இறங்கியது.
“என்னடா சுதா…ஏதாவது வேணுமா?” என்று அத்தை விஷமத்துடன், தன் முகத்தை என் பக்கம் திருப்பி என் கண்களை நேராய்ப் பார்த்து என்னைக் கேட்டாள்.
“ஒ…ஒன்னும் இல்ல அத்த…சும்மா தொட்டேன்…” என்று சற்றே பயந்தவாறே பதிலளித்தேன். அவள் என் கையை விலக்கிவிட்டுவிடுவாள் என்றெண்ணிக்கொண்டே…
ஆனால்…நான் எதிர்பார்த்தது நடக்கவில்லை…
மாறாக அத்தை, என் கையை அவள் தோள் மேல் வைத்ததை விரும்பியதுபோல், டிவியையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். ஆனாலும் அவள் உதட்டில் இருந்த புன்னகை மட்டும் மாறவில்லை. அவள் கண்களில் இப்போது ஒருவித சில்மிஷ ரேகை ஓடியதை நான் கவனிக்கத்தவறவில்லை.
அத்தையின் தோளிலிருந்த என் வலக்கை இப்போது சரிந்து ஏதோ தெரியாமல் பட்டது போல அத்தையின் பருத்த இடது மார்பகத்தைத் தொட்டு, அம்மார்பகத்தின் மீதே நின்றது. அத்தை என்ன செய்கிறாள் என்று நான் பார்க்க எண்ணினேன். அத்தை தன் கையால் என் கையைத் தன் இடது மார்பகத்தின் மீதிருந்து தட்டிவிடுவாள் என்று நினைத்தேன்.
நான் நினைத்ததற்கு மாறாக அங்கு ஒன்று நடந்தேறியது. மீண்டும் அத்தை ஒன்றுமே நடவாததுபோல வெகு இயல்பாய் இருந்தாள். என் வலக்கையைத் தட்டிவிட வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவளுக்கு இல்லை என்பது எனக்குத் தெள்ளதெளிவானது. மாறாக இப்போது அவள் புன்னகை ஒரு சிரிப்பாய், அதிலும் ஏதோ அர்த்தம் பொதிந்த சிரிப்பாய் மாறியிருந்தது.
ஹ்ம்ம்…அத்தை என் கையைத் தட்டிவிடவில்லை…என்னை கடிந்துகொள்ளவுமில்லை…அப்படியென்றால்…அப்படியென்றால்…அத்தை நம்மை ஆரம்பத்தில் இருந்து கவனித்துக்கொண்டிருந்திருக்கிறாள்…நம் மரமண்டைக்குத்தான் அது தெரியவில்லை…ஆக, அத்தை வேண்டுமென்றுதான் என் செயல்களைத் தடுக்காமல், மறுக்காமல், அமர்ந்திருக்கிறாள் என்று எனக்குப்புரிந்தது…
ஆஹா…பழம் நழுவி பாலில் விழுந்துவிட்டதே…பிறகென்ன, மேலும் முன்னேறுவோம் என்ற எண்ணம் மேலோங்க நான் என் வலக்கையை அத்தையின் வாளிப்பான இடது மார்பகத்தின் மீதே வைத்திருந்தேன். ஒரு சில மணுத்துளிகள் அதன் ஸ்பரிசத்தை அனுபவித்தேன்.
பிறகு முழுதாய் அத்தையின் பக்கம் திரும்பி அமர்ந்தேன். என் இடக்கையை அத்தையின் செழுமையான வலது மார்பகத்தின் மீது வைத்தேன். சேலை மாராப்பின் மேலேயே என் கைகளிரண்டும் அத்தையின் செழித்த, வனத்த, பருத்த, மதர்த்த, வாளிப்பான அழகுகளான இரு மார்பகங்களையும் ஸ்பரிசித்தது. இதனால் எனக்குள் ஏற்பட்ட வாலிப வயது கிறக்கங்கள் சொல்லில் அடங்காதது. நான் நானாக இல்லை என்பது மட்டும் அப்போது தெரிந்தது.