“அடத்திருட்டு படவா…அது ஒன்னும் கஷ்டமான சத்தியமெல்லாம் இல்ல…உன் அத்த எப்பவும் உன்ன கஷ்டப்படுத்த மாட்டா…அதுவும் நான் இப்ப சொல்ல போறதுக்கும், உனக்கு நான் செய்யனும்னு முடிவெடுத்ததுக்கும் ஒரு காரணம்தான்…” என்று என்னைப்பார்த்து பாசம்பொழிய சிரித்தாள் பாருங்கள்…அப்பப்பா…எனக்கு அப்போதுதான் என் இயல்பு நிலை திரும்பியது…
“அப்ப சரி…அத்த…என்ன சத்தியம்…சொல்லு…” என்றேன் தைரியமாக.
“அது ஒன்னுமில்லடா…இப்ப நான் உனக்கு சொல்லப்போறத, இனி வரும் நாள்ல நான் உனக்கு செய்யப்போறது எதுவும், எல்லாமும், நம் இரண்டு பேர்க்கு மட்டும்தான் தெரிஞ்ச இரகசியமா இருக்கனும்…தப்பித்தவறிகூட உன் அம்மாவுக்கோ, அப்பாவுக்கோ தெரியக்கூடாது…” என்று கூறியவறே என்னை அத்தை ஆழம் பார்ப்பதுபோல் பார்த்தாள்.
“அது ஒன்னும் பெரிய விஷயம் இல்ல அத்த…” என்று நான் உதாசீனப்படுத்தினேன்.
“இது…இதுதான்டா…அடுத்தவங்க என்ன பேச வராங்கங்கன்றத காது குடுத்து கேக்காத இந்த பழக்கத்தயும்தான்டா நீ மாத்தனும்…” என்று இப்போது சற்றே நிஜக்கோபத்துடன் என்னை முறைத்தாள்.
“இ…இல்ல அத்த…நான் அப்படி சொல்லல…நான் சத்தியம் பண்றன்னுதான்…” என்று சமாளிக்க முயற்சித்தேன்.
அவள் என் அத்தையாயிற்றே…எவ்வளவு ஆண்களை அவள் பார்த்திருப்பாள்…அதிலும் என்னை என் சிறு வயதில் தன் தோளில் தூக்கிப்போட்டு வளர்த்தவளும் அவள். அவளுக்குத் தெரியாதா என்னைப்பற்றி…
“சரிதான்…நல்லா சமாளிக்கறடா திருடா…” என்று இப்போது கோபம் சற்றே தணிந்து தன் பேச்சைத் தொடர்ந்தாள் அவள்.
“நீ கண்டிப்பா இந்த சத்தியத்துக்கு கட்டுப்படுவேன்னு எனக்குத் தோணுது…” என்று மறுபடியும் சற்றே என்னை உன்னித்துப்பார்த்தாள்.
என் பதிலுக்குக் காத்திராமல் அவள் மேலும் தொடர்ந்தாள். ஆனால் நான் அவளை பார்த்த தீர்க்கமான பார்வையில் அதற்கு பதிலிருந்ததை அத்தை கண்டுபிடித்துவிட்டாள்.
“சுதா…நல்லா கவனி…நீ உன் மனச அலபாய விட ஆரம்பிச்சிட்டன்றது நீ வீட்டுக்குள்ள அடியெடுத்து வைச்சு, சோபால உட்காந்துக்கினு என் மாராப்பு மேல உன் கண்கள நீ கொஞ்ச நேரம் வைச்சிருந்தப்பவே, அந்த நிமிஷத்திலேர்ந்தே கவனிக்க ஆரம்பிச்சேன்…” என்று போட்டுடைத்தாள்.
மீண்டும் அத்தை அப்படிச்சொன்னதால் ஒரு குற்ற உணர்ச்சி என் ஆழ்மனதிலிருந்து பீறிட்டுக்கொண்டு வந்து என் வாயடைத்தது. அது தந்த அவமானத்தால் தலையை குனிந்துகொண்டேன்.
“ச்சீ…சுதா…இதுக்கு ஏன்டா இப்படி பண்ற…இங்க பார்…என்ன பார்…சுதா…சுதா…” என்று தன் பேச்சில் இப்போது மேலும் கனிவுகூட்டி மேலும் என்னருகில் நகர்ந்து என் வலது கையைபற்றி மெல்ல தன் பக்கம் இழுத்தாள்.
“இங்க வா…என் பக்கத்துல வந்து உக்காரு வா…” என்று செல்லம் கொஞ்ச அழைத்தாள்.
நான் சற்றே சமாதானம் அடைந்தவனாய் மெல்ல எழுந்து அத்தை அமர்ந்திருந்த பெரிய சோபாவில் அவளுக்கு வலது பக்கம், அவளை நெருங்கி அமர்ந்தேன்.
“ஹ்ம்ம்…இதுதான் என் செல்லச் சுதா…என் செல்லன்டா நீ…உன்ன கஷ்டப்படுத்த மாட்டேன்னு இப்பதான சொன்னேன்…ஹ்ம்ம்…” என்று குனிந்திருந்த தலையை நிமிர்த்தினாள் தன் இரு கைளால்…
“சரி அத்த…அது…அது நான்…வந்து…ஏதோ தப்பு பண்ணிட்டனோன்னு தோணிச்சி…அதான்…” என்று அவள் இரு கண்களை நேராய்ப் பார்த்து உண்மையாய் கூறினேன்.
“பரவால்லடா…உன் குணம் எனக்கு நல்லா தெரியும்டா…” என்று நான் ஆறுதலடைந்துவிட்டேன் எனத் தெரிந்துகொண்டு என் முகத்திலிருந்து தன் கைகளை எடுத்து தன் மடியின் மீது போட்டுக்கொண்டாள்.
“சரி…இப்ப கேளு…” என்று ஆரம்பித்தாள்.
“சுதா…செத்த நேரத்துக்கு முந்தி சொன்னேன்ல…உன்ன கவனிச்சிக்கினேதான் இருந்தேன்னு…நீ வந்து சோபாவில் உட்கார்ந்து திருட்டுத்தனமா என் மார்பகங்களையே அப்பப்போ உன் கண்ணு மேய்ஞ்சத பார்த்தேன்னு சொன்னேன்ல…” என்று மேலும் தொடர்ந்தாள் அத்தை.
“அப்ப உன் அம்மா பக்கத்துல இருந்தாங்க…என்னாலயும் ஒன்னும் சொல்ல முடியல…செய்ய முடியல…ஆனா முன்னாடி சொன்ன மாதிரி மனசுக்குள்ள ஒரு முடிவெடுத்தேன்…” என்று அத்தை மெல்ல மெல்ல விஷயத்திற்கு வந்தாள்.
“சரி…உனக்கு என் எண்ணத்த எப்படி புரிய வைக்கறதுன்னு யோசிச்சப்பதான் தோணுச்சு…உன் அம்மா சாப்பிட்டதுக்கப்புறம் கொஞ்சம் படுத்து தூங்குவாங்க…அதுவுமில்லாம, நீ வரதுக்கு முன்னாடியே என் அண்ணனும், உன் தம்பியும் சாந்திரம் அஞ்சு இல்ல ஆறு மணிக்குமேலதான் வீட்டுக்கு வருவாங்கன்னு உங்க அம்மாகிட்ட கேட்டுத்தெரிஞ்சிக்கினேன்…அதனாலதான் தைரியமா உன்ன என் ஜாக்கெட் மூடுன மார்பகங்கள் மேல விளையாட அனுமதிச்சேன்…அதுலருந்து நான் என்னையே உன் வயசுப்பசிக்குத் தீனியா தர முடிவெடுத்துட்டேன்னு நீ புரிஞ்சிக்குவேன்னு எனக்குத்தெரியும்… ” என்று அத்தை தன் இடக்கண்ணைச் சிமிட்டினாள்.
ஓ…நீ அவ்வளவு தெளிவாகத்தான் இருந்திருக்கிறாய் போலும் என்று எனக்குள் தோன்றியது.
அத்தை மேலும் தொடர்ந்தாள் என்னைப் பார்த்தவாறே.
“ஆனா…நாம இனிமேதான் கொஞ்சம் ஜாக்ரதையா இருக்கனும்…இப்ப மணி நாலே முக்கா ஆயிருச்சு…உங்க அம்மாவும் எப்பவேணா முழிச்சிக்கலாம்…உன் அப்பாவும், தம்பியும் எப்பவேணா வந்துடலாம்…அதிலும் நீ உன்ன மறந்து என் மார்பகங்க மேல விளையாடுனத பாத்து எனக்கு உள்ளூர ஒரு பயம்தான்…எங்க நானும் நீயும் மாட்டிக்கினு அசிங்கப்பட்டுருவோமோன்னு…அதனால தான் உன்ன நிறுத்தனேன்…” என்று அத்தை நிதானமாய் கூறினாள்.
என் மரமண்டைக்கு அப்போதுதான் புரிந்தது. அத்தை ஏன் அப்போது என்னைத் தடுத்தாள் என்பது.
“அதனாலதான்டா உன்ன நிறுத்த சொன்னேன்…இப்ப சொல்லு…நான் செஞ்சது தப்பா?” என்று சற்றே கொஞ்சலாக அவளும் கேட்டதும் என் புத்திக்கு நன்றாக உரைத்தது.
“நீ செஞ்சது சரிதான் அத்த…” என்று உண்மையாய் அவளுக்கு பதில் கூறினேன்.
“என் செல்லம்…புரிஞ்சிக்கின…சந்தோஷன்டா…” என்று என்னை ஆரத்தழுவிக்கொண்டு ஒரு முறை இறுக்கி அணைத்துவிட்டு, என் நெற்றியில் ஒரு முத்தத்தைப் பதித்துவிட்டுத்தொடர்ந்தாள் அத்தை.
“இப்பதான் விஷயத்துக்கே வர்றேன்…இங்க நான் தங்க மாட்டேன், தங்கவும் முடியாதுன்னு உனக்கே தெரியும் இல்ல…அதனால…நான் ஒரு ப்ளான் வைச்சிருக்கேன்…” என்று தன் திட்டத்தை விவரிக்கலானாள்.
“உன் அம்மா எழுந்து வந்ததும், உன்ன எங்க வீட்டுக்கு ஒரு ரெண்டு மூனு நாளு அனுப்பி வைங்கன்னு கேக்கப்போறேன்…இன்னைக்கு வெள்ளிகிழம…நாளைக்கு சனி, அடுத்த நாள் ஞாத்திக்கிழம…அதனால உனக்கு எங்க வீட்டுக்கு வர்றதுக்கு எந்த தொந்தரவும் இருக்காது…ஏன்னா உனக்கு லீவுதான அந்த ரெண்டு நாளும்…அதனால உங்க அம்மாவும் அதுக்கு சம்மதம்னுதான் சொல்லுவாங்க…”
“பிறகென்ன…சனிக்கெழமையும், ஞாத்திக்கெழமையும் என்ன நீ என்ன வேணும்னாலும் பண்ணிக்கோ…என் உடம்புல எங்க வேணா உன்னிஷ்டம் போல விளையாடிக்கோ…இப்ப சந்தோஷம் தான?” என்று விஷமத்துடன் அத்தை தன் திட்டத்தின் முதல் பாதியைக் கூறினாள்.
“உன் ப்ளான் சரிதான் அத்த…அம்மாவும் சம்மதிப்பான்னு எனக்கு தோணுது…ஆனா…உன் சின்னப்பொண்னு இருப்பாளே உங்க வீட்டுல…” என்று நான் இழுத்தேன் கொஞ்சம் யோசித்தவனாய்.
“பரவால்லடா…யோசிக்கிற…அது நல்லதுதான்…யார் என்ன சொன்னாலும் அப்படியே எடுத்துக்ககூடாது…” என்று என்னைப் பாராட்டினாள்.