“எதுக்குங்க எனக்கு புடவை எல்லாம். பூமாவுக்கு மட்டும் எடுங்க. எனக்கு அவர் அங்கே எடுத்து வச்சிருப்பார்.”
“பரவாயில்லை. இந்த அண்ணன் தங்கச்சிக்கு ஒரு பட்டுப்புடவை எடுத்துக் கொடுக்கக் கூடாதா? எனக்கும் புடவை எடுத்துக் கொடுக்க உரிமை இருக்கு
கோயம்பேடு பஸ் நிலையத்தில் பஸ்ஸே ஏற முடியவில்லை. அவ்வளவு கூட்டம்.
“என்னண்ணா ஊருக்குப் போகலாமுன்னு ஆசையா இருந்தா, பஸ் கிடைக்க மாட்டேங்குது. டைம் வேற ஆய்டுச்சு. இனி மேல் பஸ் கிடைச்சு, நான் எப்ப ஊருக்கு போறது.”
அந்த நேரம் பார்த்து, என் கணவரிடமிருந்து கால் வர, ஆன் செய்து பேசினேன்.
“சொல்லுங்க.”
“கிளம்பிட்டியா?”
“இன்னும் கிளம்பலைங்க. பஸ் கிடைக்கலை. என்ன பண்றதுன்னு தெரியலை.”
“ நீ தனியாவா வந்தே?”
“நான் தனியா வர அண்ணன் விடுவாரா? பக்கத்துலதான் இருக்கார். போனை அவர் கிட்டே கொடுக்கட்டுமா?”
“ம்,..”
“இந்தாங்கண்ணா அவர்தான் பேசுறார்.”
“வணக்கம் கனேஷ். நிர்மலா ஊருக்கு வர ரொம்ப ஆசைப் பட்டா. ஆனா பஸ்தான் கிடைக்கலை. நான் கூட வந்தாலும் எப்படியாவது பஸ் பிடிச்சு நைட்டோட நைட் அங்க வந்துடுவோம். சரி, பூமா எப்படி இருக்கா?
“ நல்லாதான் இருக்கா. நான் வெளியே இருக்கேன். வீட்டுக்கு போய் அவளைப் பேசச் சொல்லவா?’
“அதெல்லாம் ஒன்னும் வேணாம். நீங்க தான் பக்கத்திலயே இருக்கீங்களே அப்புறம் என்ன? பூமா மறக்க முடியாத மாதிரி, நீங்க ரெண்டு பேரும் தீபாவளியை அங்கே சிறப்பா கொண்டாடுங்க. நாங்க இங்கே கொண்டாடுறோம்”
“சரிங்க, போனை அவ கிட்டே கொடுங்க.” கொடுத்தேன்.
போதும் போதும்கிறவரை ஊரை சுற்றி விட்டு, கெஸ்ட் ஹவுஸ் வந்தோம்.
மேல் போர்ஷனுக்கு சென்று, முகம் கை கால் கழுவி விட்டு லக்கேஜ் பையை திறந்து அதிலிருந்து துணி மணிகளை எடுத்து மடித்து வைத்துக் கொண்டிருந்தபோது
“என்ன இது. சொல்லாம கொள்ளாம இப்படியா திடு திப்புன்னு வந்து நிக்கிறது. நான் யாரோ என்னவோன்னு பயந்து போய்ட்டேண்ணா.”
“நான் இருக்கிறப்ப உனக்கு எதுக்கு பயம். அது சரி. நான் தீபாவளிக்கு எடுத்த புடவையை கட்டிகிட்டு வாயேன். எப்படி இருக்குன்னு பாக்கலாம்”
“நான் உள் ரூமுக்கு போய் கட்டிகிட்டு வர்றேன். நீங்க இங்கயே நல்ல பிள்ளையா உக்கார்ந்திருக்கணும். வர வர உங்க அட்டகாசம் தாங்க முடியலே. முன்னாலே கை வைக்கிறதும், பின்னாலே கை வைக்கிறதும், இழுத்துப் பிடிச்சு வாயோட வாய் வச்சு கிஸ் அடிக்கிறதும். ரொம்பத்தான் தைரியம் உங்களுக்கு.”