பூர்ணிமா காபி போட சமையல் கட்டுக்குள் நுழைய,” நிர்மலா , புடவை நல்லா இருக்கே. இங்கே வா. பாக்கலாம்.” என்று ராகவன் என் மனைவியை தன் அருகே அழைத்தார்.
ராகவன் அருகில் சென்ற என் மனைவியின் கை பிடித்து இழுத்து, அவர் மடியில் உட்காரவைத்துக் கொள்ள, நான் சமையல் கட்டுக்குள் நுழைந்தேன்.
ராகவனின் ஒரு தொடை மேலே, தன் குண்டிகள் அழுந்த, அவர் கழுத்தை இரு கைகளையும் மாலையாக்கி கட்டிக்கொண்டு உட்கார்ந்த என் மனைவி,” நீங்க தான் போன மாசம் போத்தீஸ்ல வாங்கிக் கொடுத்தீங்க. மறந்துடுச்சாண்ணா?”
“வாங்கிக் கொடுத்தப்ப இந்தப் புடவையோட அழகு தெரியலை. நீ கட்டினதுக்கப்புறம்தான் ரொம்ப அழகா இருக்கு” என்று சொல்லியபடி அவள் தொடையை புடவைக்கு மேலாகத் தடவியபடி, ஒரு பக்க குண்டியை மெதுவாகப் பிசைந்து ”ஷாஃப்டாவும் இருக்கு” என்று இரட்டை அர்த்தத்தில் சொல்லி அவள் மடிப்பு விழுந்த வெளுத்த இடுப்புப் பகுதியை மெதுவாகக் கிள்ள, சிணுங்கினாள்.
“என்னண்ணா இது? ஆஃபீஸ் போற நேரத்துல அங்கே இங்கே கையை வச்சுகிட்டு. கிளம்புங்க டைம் ஆய்டுச்சு.”
“இருடி. உன் தங்கச்சி காபி போடப் போய் இருக்கா. இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்திடுவா. காபியை குடிச்சிட்டு கிளம்பிடலாம்.”
“அவ இப்போதைக்கு வர மாட்டா. இன்னும் அரை மணி நேரம் ஆகும்”
“எதை வச்சு சொல்றே?”
“அவர் இப்பதானே உள்ளே போய் இருக்கார்.” என்று சொல்லியபடியே வெக்கத்தில் முகம் சிவக்க,
“ஏய்,… நிர்மலா !”
“ம்,…”
“இன்னைக்கு எவ்ளோ அழகா இருக்கே தெரியுமா?”
“எவ்ளோ அழகா இருக்கேன்?”
“ஆபீஸை கட் அடிச்சிட்டு, இன்னைக்கு பூரா அஜால், குஜால் பண்ணனும்கிற அளவுக்கு அழகா இருக்கே.”
“இந்த ஐஸ் வைக்கிற வேலை எல்லாம் வேண்டாம். ஆபீஸுக்கு லேட்டாகுது கிளம்புங்கண்ணா” என்று சிணுங்கி கொஞ்சினாள்.