கடைசியில் அந்த வயதுக்கே உரிய ஆசை வெட்க்கத்தை வென்றது – 30 12

“ராணீ… மதியம் பைத்தியமா ஏதோதோ உளறிட்டேன்.. மனசுல எதையும் வெச்சுக்காதேடீ…!” நல்லசிவத்தின் கைகள் அவள் புட்டங்களில் அழுந்தி பிளவிலும், மேட்டிலுமாக மாறி மாறி பயணித்தன.

ஹாலில் சத்தம் கேட்க, ராணி சட்டென கணவனின் பிடியிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக்கொண்டு எழுந்து விளக்கை மீண்டும் எரியச் செய்தாள். அவரிடமிருந்து தள்ளி நின்றவள், அவர் குரலில் தொனித்த அனுதாபத்தையும், ஆதுரத்தையும், உணர்ந்து சற்றே விரக்தியுடன் சிரித்தவாறே முந்தானையால் தன் கண்ணைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.

“இப்ப எதுக்கு அழறே நீ?”நல்லசிவத்தின் குரல் பிசிறடித்தது.

“நீங்க மொதல்ல எழுந்து போய் ஈரத்துணியை மாத்துங்க..” உதடுகளில் நமட்டு சிரிப்புடன், ராணி தன் முந்தானையால் அவர் முகத்தை மீண்டும் ஒரு முறை அழுத்தி, அவர் நெற்றி, கன்னங்களில் ஒட்டியிருந்த தன் நெற்றி குங்குமக் கீற்றுகளைத் துடைத்தாள். இறுக்கமான வெண்மை நிற ரவிக்கையில், அவளின் தடித்த கருப்பு நிற காம்புகள் அழுந்தி கிடந்த கோலம், நொடிப்பொழுது கண்ணில் மின்னலடிக்க, நல்லசிவம் தன் அடி மடியை எழும்பியிருந்த தன் ஆயுதத்தோடு ஒரு முறை சேர்த்து அழுத்திவிட்டுக்கொண்டார்.

“அம்மையே அப்பா ஒப்பிலா மணியே” வாய்க்குள் முணுமுணுத்தவாறு முகம் கழுவி, வேட்டியை மாற்றி நெற்றியில் விபூதியை பூசிக்கொண்டவர், சமையலறைக்குள் நுழைந்தார். ராணி ரசத்துக்கு தாளித்துக் கொட்டிக்கொண்டிருந்தாள்.

“நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லலை நீ?”

“என்னத்தை சொல்ல… பொம்பளையா பொறந்தவ அழறதுங்கறது புது விஷயமா?”

“நான்தான் சாரி சொல்லிட்டேன்ல்லா..அப்புறம் ஏன் புலம்பறே?” ஹாலின் ஓரம் அவர் பார்வை தாவியது. சம்பத் டீ.வியின் முன் உட்க்கார்ந்திருந்தான். நல்லசிவம் ராணியின் பின் ஓசைஎழுப்பாமல் நின்று, அவள் முதுகோடு அட்டையாக ஒட்டி அவள் புறங்கழுத்தில் தன் உதடுகளை ஒற்றினார். அவர் கைகள் அவள் பருத்த முலைகளை பற்றிக்கொண்டிருக்க, அவளுடைய கருத்த கூந்தலில் தன் முகத்தைப் புதைத்து நீளமாக தன் மூச்சை இழுத்தார். மனைவியின் கழுத்து வாசத்தை தனக்குள் மெல்ல இழுத்து நெஞ்சினை நிரப்பிக்கொண்டார்.

“உங்களை சொல்லால அடிச்சேன். என் புள்ளையை அவன் கன்னத்துல தழும்பேற மாதிரி அறைஞ்சுட்டேன்” தன் மார்பிலிருந்த அவர் கையை மெல்ல விலக்கியவள், அவரை நோக்கித் திரும்ப, அவள் கண்கள் கலங்கியிருந்தது.

“என்னம்மா ஆச்சு..?” அவர் குரலில் பதட்டம் கூடியது.

“நானும் ஒரு பொம்பளை… சுகன்யாவும் ஒரு பொம்பளை… நீங்க கோபமா தெருவுல இறங்கி நடந்ததும், உக்காந்து யோசனைப் பண்ணேன்… நீங்க சொன்னதுல இருந்த ஞாயம் புரிஞ்சுது… பேச்சோட பேச்சா உங்களை ரொம்ப கிண்டலா தாறுமாறா நம்மப் பையன் பேசினான். என்னாலப் பொறுத்துக்க முடியலை…சொல்லிப் பாத்தேன்… அவன் கேக்கலை… ஓங்கி அறைஞ்சிட்டேன்…”அவள் விசும்பினாள்.

“அழாதே…இதுக்கு மேலயாவது அவன் தப்பு அவனுக்கு புரிஞ்சா சரி..” நல்லசிவம், சமயலறை சுவரில் சாய்ந்து, ராணியைத் தன் மார்போடு இழுத்து அணைத்துக்கொண்டார். தலையை வருடினார். அவள் கண்களைத் துடைத்தார். எல்லாம் சரியாயிடும், கண்களால் ஆதரவு சொன்னார். அவளை இழுத்துக்கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தார்.

“சம்பத் எழுந்து வாப்பா…சாப்பிடலாம்..” தன் மகனின் தோளில் அன்புடன் தன் கையை வைத்தார். சம்பத்தின் உடல் மெல்ல அதிர்ந்தது.

“அயாம் சாரிப்பா… இன்னைக்கு என் மனசு சரியில்லாம இருந்தேன்… உங்ககிட்ட நான் ரொம்பவே தப்பா பேசிட்டேன்… என்னை மன்னிச்சுடுங்கப்பா…”

சம்பத் ஒரு கணம் அவர் கண்களில் தன் பார்வையை சேர்த்தான். அடுத்த கணம், அவருடைய அன்பான கனிந்த பார்வையை சந்திக்கமுடியாமல், தன் தலையை குனிந்துகொண்டான். ராணி தன் மகனின் வார்த்தைகளைக் கேட்டதும், அவனருகில் வேகமாக ஓடினாள்.