“டேய் கண்ணு… ஒரு குழந்தையோட உடம்பு நெறத்தை ஒரு பொம்பளை மட்டும் முடிவு பண்ண முடியாதுடா… இவ்வளவு படிச்சிருக்கே! இதுகூடவா உனக்குப் புரியலை…?”
“அம்மா…” சம்பத்தின் கண்கள் இலேசாக கலங்கின..
“உன் உடம்பு நிறத்தையே ஏண்டா நினைச்சு நினைச்சு, எப்பவும் உனக்குள்ள கூனி குறுகிப் போறே?” ராணி தன் மகனின் முகத்தை தன் மார்போடு சேர்த்துக்கொண்டாள். அவன் தலையை மெல்ல வருடினாள்.
“அம்மா…”
“நீ படிக்கிற காலத்துலதான் கூடப் படிச்ச பசங்க அதைச்சொன்னாங்க; பொண்ணுங்க என்னைப் பாத்து கிண்டலா சிரிச்சாங்கன்னு அழுவே… இப்ப மன முதிர்ச்சியடைஞ்ச, கை நெறைய சம்பாதிக்கற, மெச்சூர்ட் யங் மேன் நீ… இன்னும் ஏண்டா உனக்கு இப்படி ஒரு தாழ்வு மனப்பான்மை?”
“ம்மா… நீ அந்தக் காலத்துலேயே நெறைய படிச்சிருந்தே? ஓரளவுக்கு சொத்து சுகத்தோட இருந்த குடும்பத்துலத்தான் பொறந்தே? இப்பவும் உன் அம்பத்து நாலு வயசுலேயும் நீ மகாலட்சுமி மாதிரி அழகாத்தான் இருக்கே…! நீ ஏம்மா கருப்பா இருந்த என் அப்பாவை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டே?”
“அடப் பாவி மவனே! ஒரு புள்ளை தன் பெத்தவகிட்ட கேக்கற கேள்வியாடா இது?” தன் மகனின் மன வருத்தத்தை புரிந்து கொண்ட ராணி, தன் மகனின் அர்த்தமில்லாத கேள்வியை கண்டு சம்பத்தின் மீது தன் மனதுக்குள் எரிச்சலுமுற்றாள்.
“சாரிம்ம்மா… நான் இந்த கேள்வியை கேக்கக்கூடாதுதான்.. இன்னைக்கு நான் மனசால ரொம்ப நொந்து போயிருக்கேம்மா… அப்பா எதையுமே புரிஞ்சுக்காம பேசறாரு…!”
“அவர் போக்குத்தான் உனக்குத் தெரியுமேடா?” மகன் தன் மடியில் கிடக்க ராணியின் மனதில் தாய்மை முழுமையாக நிறைந்திருந்தது.
“என் மனசுல சுகன்யாவோட நடத்தைக்கு காரணம் என் கருப்பு நெறம்தான்னு பட்டுடுச்சிம்மா…என்னால அதைத் தாங்கிக்க முடியலைம்மா..” சம்பத்தின் கண்கள் கலங்கியிருந்தன.
“சீச்ச்சீ… அப்படியெல்லாம் இருக்காதுடா… சுகன்யாவோட அம்மா சுந்தரியைப் பத்தி எனக்கு நல்லாத் தெரியும்… அவ கொஞ்சம் ரிஸ்ர்வ்ட் டைப்டா… அவ புருஷனுக்கும் அவளுக்கும் இருந்த பிரச்சனையால… அதிகமா அவ யாருக்கிட்டேயும் பேச மாட்டா… சுகன்யாவும் அப்பா இல்லாம அம்மா நிழல்ல வளர்ந்த பொண்ணுடா… அதனால சுகன்யாவும் அம்மா மாதிரி, யாரோடவும் ஒட்டாம, தனியா ஒதுங்கி இருப்பாளோ என்னவோ?
“அடப் போம்மா… நீ வேற… நீயும் அப்பா மாதிரி அவ பக்கம் பேசற; கனகா பாட்டி வீட்டுக் கதவைத் தட்டினேன்… அந்த கழுதைதான் வந்து கதவைத் தொறந்தா? என்னமோ ஒரு சோப்பு விக்கப்போன சேல்ஸ்மேனைப் பாக்கற மாதிரிதான் மேலும் கீழுமா என்னைப்பாத்தா… வேண்டா வெறுப்பா யார்ரா நீன்னு கேட்டா?”
“ம்ம்ம்ம்….ஸ்ட்ரேன்ச்…” ஒரு நொடி, ராணி தன் மகன் சொல்லுவதைக் கேட்டுத் திகைத்தாள்.
“பின்னே என்னா, ஜீன்ஸ், டாப்ஸ், லேட்டஸ்ட் ஷூன்னு போட்டுக்கிட்டா மட்டும் போதுமா? சென்னையில வேலை செய்தா மட்டும் போதுமா? ஒரு நார்மல் கர்ட்டஸி அவளுக்குத் தெரியலையே? சம்பத் குமைந்தான்.
ராணி தன் மகன் சொல்லும் கதையில் வேகமாக அடித்துச் செல்லப்பட்டாள். ஆணும் பெண்ணும் குணங்களின் கலவைகள்தானே? மனுஷத்தன்மையும், விலங்குத்தன்மையும் கொண்ட ஒரு ஆணாலும் பெண்ணாலும் சேர்ந்து உருவாக்கப்பட்டவர்கள்தானே? ராணி மட்டும் அதற்கு விதிவிலக்கா என்ன?
ஒரு மனிதன் எப்போது விலங்காக மாறுகிறான்; எப்போது மனுஷனாக நடக்கிறான் என்பது, அவனுடைய சூழ்நிலையும், சேர்க்கையுமே நிர்ணயிக்கின்றன. தன் மகனின் சோர்ந்த முகத்தையும், அவன் கலங்கும் கண்களையும் கண்ட ராணியின் மனதில் அந்த நேரத்தில் வக்கிரகுணம் மெல்ல மெல்ல மேலே எழுந்து வர ஆரம்பித்தது.