தன் கணவன், உடல் சிலிர்த்ததிலிருந்து, தன் அந்தரங்கத்தை அரைகுறையாக அவன் தரிசனம் செய்துவிட்டான் என்பது சுந்தரிக்கு நன்றாக புலப்பட்ட போதிலும், அதை தன் முகத்தில் காட்டிக்கொள்ளாமல், இயல்பாக இருக்க அவள் வெகுவாக முயன்றாள். எனினும், அவள் இதழோரங்களில் தோன்றிய மெல்லிய கள்ளப் புன்னகையையும், கண்களில் தோன்றிவிட்ட விஷமத்தையும், அவளால் முழுவதுமாக மறைக்க முடியாமல் தோற்றாள்.
சுந்தரி, தன் மனதுக்குள் நினைத்தது நடந்துவிட்டது. திரியை பற்றவைத்தாகிவிட்டது. இனி வெடி வெடித்தே தீரும். அவள் மனதுக்குள் மகிழ்ச்சியானாள். மாலையிலிருந்தே, அவள் மனதும், உடலும், தன் கணவனின் வரவுக்காகவும், கட்டிலில் அவனைக் கட்டி தழுவி புரள்வதற்கான தருணத்தையும் எதிர் நோக்கி வெகுவாக அலைந்து கொண்டிருந்தன.
சுந்தரியின் வாய் மெதுவாக சீரான கதியில் அசைந்து கொண்டிருந்தது. தன் மனைவி இரவு உணவுக்குப்பின் வெற்றிலை போடாத நாட்களில், சோம்பு, ஏலக்காய், கற்கண்டு இவை மூன்றையும் சிறிதளவு தன் வாயிலிட்டு மெல்லுவது வழக்கமென குமாருக்கு நன்றாகத் தெரியும். அந்நாட்களில் அவரை முத்தமிடும் போது அவள் வாயிலிருந்து வரும் இந்த கலவையின் சுகந்தம் அவரை நொடியில் உச்சிக்கு கொண்டு சென்றுவிடும். தன் மனைவியின் வாயிலிருந்து வரும் வாசனையை உடனே முகர வேண்டுமென்ற ஆசை அவர் மனதில் வெறிகொண்டு கிளம்பியது.
“ம்ம்ம்ம்.. என்னக் கள்ளத்தனம் இவளுக்கு…? நான் பாத்துட்டேன்னு இவளுக்குத் தெரிஞ்சுப் போச்சு; அது எனக்குத் தெரியக்கூடாதாம்? இவளுக்குத் தெரிஞ்சதை மறைக்கறதுக்கு என்னப் பாடு படறா? ம்ம்ம்.. இந்த ஒடம்பு சொகங்கற விஷயத்துல எல்லாப் பொம்பளைங்களும் ஒண்ணுதானா? எதையும் வாய்விட்டு பளிச்சுன்னு சொல்றது இல்லே! மனசுக்குள்ள ஒரு ஆசை; முகத்துல ஒரு வேஷம்; கண்ணுக்குள்ள ஒரு ஜாலம்; ஆனா வாய்ல வர்றது வேற ஒரு வார்த்தை; கட்டிக்கிட்டவனை தன் இடுப்புல முடிஞ்சி வெச்சிக்கறதுக்கு என்ன என்னப் பண்ணணுமோ அத்தனையும் பண்றாளுங்க…!
கட்டில்ல கூடக்கிடக்கிறவன், என் மனசைப் புரிஞ்சுக்கிட்டு எனக்குத் தேவையானதை கொடுக்கட்டுமேன்னு ஒரு வீம்பு..! இவளுக்கு என்ன வேணும்? புருஷன் தவிக்கணும்! தாலிகட்டி இத்தனை வருஷமாச்சு; எனக்கு என்ன புடிக்கும்ன்னு கூட தெரியாதவன் நீன்னு ஏளனமா சிரிக்கணுமாம்; புருஷன் புரியாமத் தவிக்கறதைப் பாத்து மனசுக்குள்ள ஒரு சந்தோஷம். தவிக்கவிட்டுப் பாக்கறதையே ஒரு தொழிலா வெச்சிருக்காளுங்க. இதை எந்த ஞாயத்துல சேத்துக்கிறது?
சுகன்யா அவ தாத்தா வீட்டுல இருக்காளாம். ரகு நான் வர்றதுக்கு முன்னாடியே சாப்பிட்டுட்டு, விருந்தாளிங்க வர்றாங்க, அந்த வீட்டைப் பாத்துட்டு வரேன்னு போனானாம். அவன் என்ன குழந்தையா? அக்காளும், அவ புருஷனும் தனியா சந்தோஷமா இருக்கட்டும்ன்னு, மனசுல பொங்கற கருணையோட அவன் வெளியில போயிட்டான்.
இப்போதைக்கு வீட்டுல நாங்க ரெண்டு பேரும்தான். போன வாரம், சென்னையில, கூடத்துல வயசுக்கு வந்த கொழந்தை படுத்து இருக்காளேன்னு, மனசுக்குள்ளப் பயந்து பயந்து, இவளைத் தொட்டேன். அன்னைக்கு இவளை ஆசையா கட்டிப்புடிச்சு, என் வாயாற சத்தமா, இவளுக்கு ஒரு முத்தம் கூட குடுக்க முடியலை. இன்னைக்கு வட்டியும் முதலுமா வசூல் பண்ணிட வேண்டியதுதான்!
“நேரமாச்சுல்லே … வாங்க … படுக்கலாம்…! ஒரு தரம் இவதான் என்னைக் கூப்பிடட்டுமே?” குமாரின் மனதிலும் கள்ளம் புகுந்தது. செத்த நேரம் இவளை நானும் தவிக்கவிட்டுத்தான் பாக்கறனே? எவ்வளவு நேரம்தான் இவ பொறுக்கறான்னு? இவளா என்னை வந்து தொடட்டும். இவளுக்குத்தான் தவிக்க விடத் தெரியுமா? குமார், அவள் அங்கிருப்பதையே கவனிக்காதது போல், அறையின் சன்னலோரமாக நின்று வெரந்தாவுக்கு வெளியில் தெரிந்த ஆகாயத்தைப் பார்ப்பது போல் நின்றார். நிலவுமிருந்தது. ஆனால் மழையும் வரும் போலிருந்தது. மின்னல் லேசாக வெட்டிக்கொண்டிருந்தது.
“ஹூக்குக்ங்,” சுந்தரி தன் தொண்டையைக் மெல்ல கனைத்துக் கொண்டவள், யோசிக்க ஆரம்பித்தாள், என்னாச்சு இவனுக்கு???
ஆசையா என்னை கட்டிப்புடிப்பான்னு நெனைச்சா, ஆகாசத்தை வெறிச்சிக்கிட்டு நிக்கறான்? நாள மறுநாள் நடக்க வேண்டிய விசேஷத்தைப் பத்தி ஏதாவது மனசுக்குள்ள யோசிக்கிறானா? என் தம்பிதான் வந்துட்டானே? எல்லாத்தையும் ஒத்தை ஆளா முன்னே நின்னு அவன் நடத்திடுவான்! சுகன்யாவுக்கு என்னக் குறை வெச்சிருக்கோம்? குமரு இல்லாததால இதுவரைக்கும் என் பொண்ணுக்கு நடக்க வேண்டியது என்னா நின்னுப் போச்சு?
நிலவு மெல்ல மெல்ல ஏறிக்கொண்டிருந்தது. வானத்தில் நிலவு கருமேகங்களுக்குள் நுழைந்து, வெளியில் வந்து, கண்ணாமூச்சி ஆடிக்கொண்டிருப்பதை, பார்த்து வியந்து கொண்டிருந்தார் குமார். வெளியில் குளிர்ந்த காற்று வீசிக்கொண்டிருந்தது. தூங்குபவனை எழுப்பலாம். தூங்குவது போல் நடிப்பவனை எழுப்ப முடியுமா?
குமார், தனது தலையை இடவலமாக மெதுவாக அசைத்து, இரு தோள்களையும் குலுக்கிக்கொண்டார். தன் இரு கைகளையும் மெல்ல மெல்ல மேலே உயர்த்தி கீழே இறக்கினார். வெறும் லுங்கியுடனிருந்த அவரது உடம்பு, அகன்றது, குறுகியது, விரிந்தது, சுருங்கியது. வலுவான தோளும், புஜங்களும் தங்கள் முறுக்கை அழகாகக் காட்டின.
கணவனின் முதுகுக்கு பின்னாலிருந்த சுந்தரி, மவுனமாக அவன் உடலழகை கண் கொட்டாமல், ரசித்துக்கொண்டிருந்தாள். எழுந்து ஓடி அவனை தழுவ துடித்த தன் மனதை வெகு சிரமத்துடன் அடக்கிக்கொண்டு உட்க்கார்ந்திருந்தாள்.
என் புருஷன் இந்த வயசுக்கும் வலுவா இருக்கான்!. அவன் ஒடம்பு தளரலை!. கொஞ்சம் கூட தொப்பை இல்லாம உடம்பை, ஸ்லிம்மா,கட்டுக்கோப்பா, கல்லு மாதிரி வெச்சிருக்கான்.
டெய்லி, காலையில அஞ்சு மைல் நடக்கிறேன்னு…சொன்னானே! மடித்துக் கட்டப்பட்ட லுங்கிக்குள் தெரிந்த குமாரின் வைரம் பாய்ந்திருந்த கெண்டை கால் சதைகளைப் உற்றுப் பார்த்தாள். குமார் தன் வலுவான இரு கால்களையும் தரையில் திடமாக ஊன்றி நின்று கொண்டிருந்தார்.
இந்த மாதிரி வாட்ட சாட்டமா, உசரமா, சொக்கா இல்லாம வெத்து மாரோட நிக்கற என் புருஷனை, எந்த வயசுக்காரி பாத்தாலும் அவளுக்கு, அடியில ஊத்தெடுத்து, தன் கண்ணால இவனுக்கு தூது விடத்தான் செய்வா!