தன் ஆசைப் பூர்த்தியினால், வேணியின் ஈரநாக்கு தந்த சுகத்தால், மனதில் திருப்தியுடன், சங்கர் அவளை தன் இருகரங்களிலும் வாரிக்கொண்டு, அறைக்குள் நுழைந்து, அவளை கட்டிலில் கிடத்தி, அவள் மேல் கொடி போல் படர்ந்தான். ஆசையுடன் அவள் கண்களில் தன் பார்வையை உலாவவிட்டான். அவள் முகமெங்கும், நெஞ்சில் பாசத்துடன், இதமாக முத்தமிட்டான்.
சங்கரின் ஆண்மையை வேணி தன் வாயால் சுவைத்து சுகத்தை கொடுத்தது, சங்கருக்கோ அல்லது வேணிக்கோ, புதிதான விஷயம் ஒன்றும் இல்லை. ஆனால் நான் கேட்டேன். என் விருப்பத்தை, என் துணை மறுக்காமல் நிறைவேற்றினாள். சங்கர் தன் உடலாலும், மனதாலும் திருப்தியடைந்துவிட்டான். அவன் மனம் அவளுக்கு நன்றி சொல்லத் துடித்தது.
என் புருஷனின் நியாயமான ஆசையை நான் நிறைவேத்தினேன். அவன் ஆசையை நிறைவேத்தறது எனக்கும் புடிச்சிருக்கு. எனக்குத் தாலி கட்டினவன், என் ஆள், என் ஆம்பிளை மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறான். அதுதான் எனக்கு முக்கியம். வேணி தன் மனதுக்குள் திருப்தியானாள்.
வேணி என்ற பெண் செய்த காரியம் இங்கு பெரிதல்ல. இங்கு முதலிடம் வகிப்பது, ஒருவரின் ஆசையை அடுத்தவர் மதித்ததுதான். இல்லறம் நல்லறம் ஆக இதுவே வழி.
“தேங்க்ஸ்டா செல்லம்… பிண்ணிட்டே போ…” சங்கர் அவள் காது மடலை தன் நாக்கால் வருடி, அவள் காதில் முணுமுணுத்தான்.
“ம்ம்ம்… சங்கூ …. நீ சீக்கிரமா என் உள்ள வாடா கண்ண்ணூ…” வேணி தன் உதட்டை சுழற்றி, கண்களால் சிரித்தாள்.
வேணி தன் தொடைகளை விரித்து தன் மலர்ந்த, நீர்த்திருந்த, வாசலைக் திறந்து காட்டி அவனுக்கு அழைப்பு விடுத்தாள். அழைப்பு விடுத்தவளின் கரங்கள் அவன் இடுப்பில் புரண்டு விளையாடின. அவளுடைய பத்து விரல்களும் அவன் முதுகில் மேலும் கீழுமாக அழுத்தமாக கோடு போட்டன. அவள் விழிகள் தன்னாலே மூடிக்கொண்டன. சங்கர் லேசாக சரிந்து, அவள் விரித்த தொடைகளுக்கு நடுவில் தன் முகத்தைப்பதித்து அவள்
“நுழை வாசலை”
“ப்ப்ப்ஸ்ச்ச்” என ஓசை எழுப்பி முத்தமிட்டான்.
“எப்ப்பாடா …ஹகூம் …ம்ம்ம்ம்….ம்மா”
காதல் கொண்ட பேடை, காம வேதனையில் தவித்ததால், அந்த காதல் பறவை மெல்ல அடிக்குரலில் கூவியது. சங்கரின் காதில் பறவையின் கூவல் தேனருவியாக பாய்ந்தது. சங்கர் உற்சாகத்துடன், தன் நாவால் வேணியின்
“அந்தரங்க வாசலின்” கதவுகளை மெல்ல மெல்லத் திறந்தான். வேணியின் அடிவயிற்றில் நெருப்பு பூ ஒன்று மொட்டுவிட்டது. சங்கர் அவளின்
“நடுவாசலை” ஈரமாக்கி தன் நாவால் மெல்ல கோலமிட்டான். கதவுகளின் ஓரமாகவே நாவினை உயர்த்தி வேணியின் உணர்வுகள் சங்கமிக்கும்
“பொன் முடிப்பை” தொட்டு மெல்ல வருடினான்.
சங்கர் இருகரங்களையும் உயர்த்தி, தன் துணையின் தாமரை மொட்டை ஒத்த செழித்த மார்புகளை தன் உள்ளங்கைகளால் பிடித்து இதமாக அழுத்திவிட்டான். தாமரை மொட்டுகளும் மெல்ல மெல்ல மலர ஆரம்பித்தன. மொட்டுகளின் முனை தடிக்க ஆரம்பித்தன. வேணியின் அந்தரங்க மேட்டில் அரும்பு விட்ட நெருப்பு மொட்டு, மெல்ல இதழ் விரித்து பூவாக பூத்தது.
வேணியின் மார்புத் தாமரைகள் மலர்ந்த போது, அவள் உடல் சிலிர்த்து, செவ்விதழ்களை அவள் முத்துப்பற்கள் கடித்து, நாசியில் சுவாசம் வேகமாகியது. அவள் வாயிலிருந்து நீண்ட பெருமூச்சு வெளிவந்தது.
“அம்ம்ம்ம்மா! மெதுவாடிச் செல்லம்!! என்னை சாவடிக்காதேடா பட்டு!! மெதுவா பண்ணுடா சங்கூ…” வேணி தன் நிலையிழந்து உரக்க முணக ஆரம்பித்தாள்.
வேணியின் உடல் கட்டிலைவிட்டு அரையடி எழுந்து காற்றில் ஆடி மெல்ல கீழிறங்கியது. தன் இருகைகளாலும், தன் கணவனின் தலையை தன் தொடைகளுக்கு நடுவில் வலுவுடன் அழுத்தினாள். அவள் மார்பு தாமரைகள் ஒன்றோடு ஒன்று உராய்ந்து, முகம் செந்தாமரையானது. நாவு உலர்ந்தது. பற்கள் உதடுகளை கடித்தன. மெல்லிடையாள் மெல்ல மெல்ல வேங்கையாக உருவெடுத்தாள். உடல் புல்லரித்தது. அவள் கரங்களின் பூனைமுடிகள் சிலிர்தெழுந்தன.
சங்கர் தன் நாவால் மிதமான வேகத்தில்
“பொற்கிழியை” சுற்றி சுற்றி வலம் வந்தான்.
“பொன்முடிச்சை” தன் நாவால் ஈரமாக்கி சுழற்றினான். ஒரு வினாடி நாவின் அசைவை நிறுத்தி தன் அன்புத் துணையை துடிக்க விட்டான். துடித்தவள் மெல்ல தணிந்தாள். மீண்டும் மெல்ல வருடினான்.
துடித்தவளின்
“பொன் முடிப்பை” தன் உதடுகளால் அவிழ்க்க முயன்றான். முடியாமல் போகவே வேணியின்
“அரும்பு மொட்டை” தன் இதழ்களால் அழுத்தமாக கவ்வினான். உறிஞ்சினான். மெல்லக்கடித்தான். தன் ஆசைத் துணையை ஆசையில் தவிக்க விட்டான். அவள் சற்றுமுன் தன்னைச் சுவைத்து அள்ளித்தந்த அதே சுகத்தை அவளுக்கு இப்போது அவன் திருப்பித்தந்து கொண்டிருந்தான்.
“ம்ம்ம்ம்… என்னை கொல்லறதுன்னு முடிவு பண்ணிட்டீயாடா..!!!.” வேணியின் குரல் பிசிறு தட்டியது.