அதிர்ஷ்டகாரண் – Part 2 145

“அதெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டாம்மா… இப்ப நல்லாவே தூங்கியாச்சே… நீங்க கீதாவோட சாப்பாட்டை கொடுங்க, நான் போயிட்டு அப்பாவை அனுப்பி வைக்கிறேன்” என்று சொல்லி கிளம்பினேன்.

போகும் வழியில் பொழுது போவதற்காக கதைப்புத்தங்கள் வாங்கிக்கொண்டு ஹாஸ்பிடல் போய் சேர்ந்தேன்.

நான் போன கொஞ்ச நேரத்தில் அப்பா கிளம்பிவிட்டார். போகும் போது எங்களிடம் ” ஜாக்கிரதை, கதவை நல்லா மூடிக்கோங்க… யாரவது கதவை தட்டினாலும் safety glass வழியாக யாருன்னு பாத்துட்டு அப்பறமா கதவை திறங்க”ன்னு புத்திமதி சொல்லிவிட்டு கிளம்பினார்.

அப்பா கிளம்பி போனதும், கீதாவை சாப்பிட சொன்னேன். அதற்கு அவள்,” ஏன் உங்க அம்மாவுக்கு மட்டும்தான் பறிமாறுவையா? சித்திக்கெல்லாம் பறிமாற மாட்டியா?”ன்னு கேட்டாள்.

“சித்தியா அது யாரு?”ன்னு நான் கேட்டதுக்கு, “ம்… நான் தான், எங்கக்கா உங்களுக்கு அம்மான்னா, நான் சித்திதானே? இனிமே நீங்க என்னை சித்தின்னு மரியாதையாதான் கூப்பிடனும்”ன்னு சொல்ல, நானும் “சரிங்க சித்தி”ன்னு போலி பணிவு காட்டினேன்.

“ம்… இது தான் நல்ல பிள்ளைக்கு அடையாளம்”ன்னு சொல்லிட்டு, அவங்கம்மா பக்கத்தில் போய் உக்கார்ந்து கொண்டாள்.

நான் வாங்கிச்சென்றிருந்த புத்தகத்தில் மூழ்கினேன்.

கொஞ்ச நேரம் கழித்து “சரி சுந்தர் சித்திக்கு பசிக்குது சீக்கிரம் வந்து சாப்பாடு போடு” என்று குரல் கொடுக்க, நானும் புத்தகத்திலிருந்து கண்ணை எடுக்காமலேயே.. “வாங்க சித்தி இலை போட்டு ரெடியா இருக்கு”ன்னு சொன்னேன். உடனே என் பக்கத்தில் வந்து, என் கையில் இருந்த புத்தகத்தை பறித்த அவள், “எங்கே இலை போட்டிருக்கு? பொய் சொல்றீயா”ன்னு ஒருமைக்கு தாவினாள்.

“ஹேய்… மரியாதை”ன்னு மிரட்டினேன்…

அவளோ, “சுந்தர் கண்ணா, நான் சித்திடா என் கிட்ட சரண்டர் ஆகிட்டேனா, உன் காரியமெல்லாம் சித்தியாயிடும்”டான்னு சொல்லி கடவுள் அருள் பாலிப்பது மாதிரி நின்று போஸ் கொடுத்தாள்.

“அப்படியா தாயே, எனக்கு சித்தி கொடுங்கள்”ன்னு அவள் அருகே மண்டியிட்டு குனிந்தேன். அவளும் என் தலையில் தன் கையை வைத்து ஆசிர்வதிப்பது போல் தடவிக்கொடுத்தாள்.

ஆசி வாங்கிக்கொண்டு மெதுவாக நிமிர்ந்த என் முகம் மெத்தென்ற அவளின் முலையின் மேலே மோத, ஒரு கணம் நிலை தடுமாறி அவளை பார்த்தேன்…

நான்தான் நிலை தடுமாறினேன். ஆனால் கீதா எந்த சலனமும் இன்றி, அடுத்து என்னை எப்படி பணிய வைக்கலாம் என்பதிலேயே குறியாக இருந்தாள்.

குழந்தைத்தனம் மாறாத அவளின் முகத்தைப் பார்த்தபின் எனக்கு அவள் மீது இரக்கம் கலந்த பாசம் பிறந்தது. அதனால் அவள் என்ன சொன்னாலும் செய்வது என்று முடிவு செய்து கொண்டேன்.

“கீதா சாப்பிட வா”… என்று சொல்லி அவளுக்கு டிபன் எடுத்து தட்டில் வைத்தேன். அவளும் வேண்டுமென்றே ராஜ நடை நடந்து வந்து டேபிளில் உக்கார்ந்து கொள்ள, நான் 4 இட்லிகளை எடுத்து அவள் தட்டில் வைத்து தேங்காய் சட்னியையும் கொஞ்சம் தாராளமாக வைத்தேன்.

ஆனால், அவள் சாப்பிடாமல் உட்கார்ந்திருந்தாள். “என்ன கீதா?” என்று கேட்டதும், ” அண்ணா, எனக்கு ஊட்டி விடு” என்றாள்.

எனக்கு சிரிப்பாக வந்தது. “ஏய், நீ என்ன இன்னும் சின்னக்குழந்தையா? இப்ப கல்யாணம் பண்ணினா அடுத்த வருசம் கைகுழந்தையோட வந்து நிப்ப, ஊட்டி விடுன்னு வெக்கமில்லாம கேக்கிறையே?”ன்னு சொன்னேன்.

உடனே அவளுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது. “சரி உனக்கு ஊட்ட விருப்பம் இல்லைன்னா முடியாதுன்னு சொல்லிட்டு போ… அதுக்கெதுக்கு கல்யாணம், குழந்தைன்னு எல்லாம் பேசுற”ன்னு சொன்னாள்.

“சரி சரி, கோவிச்சுக்காதீங்க இளவரசியாரே, நான் தங்களுக்கு ஊட்டி விடுகிறேன்”னு சொல்லி இட்லியை சிறு துண்டு எடுத்து அவளுக்கு அருகில் கொண்டு போனதும் ‘ஆ’ வென வாயினை திறந்து காட்டி சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்.