நான் கண்டது கனவுதான் என்று என்னை நானே சமாதானப் படுத்திக்கொண்டு, கடிகாரத்தைப் பார்க்க, மணி 8 ஆகியிருந்தது.
படுக்கையில் இருந்து எழுந்து சென்று முகம் கழுவி புத்துனர்வு ஆனேன்.
“காலையில் கண்ட கனவு பலிக்கும் என்பார்களே இதுவும் பலித்துவிடுமோ?” என்று எனக்கு பயமாக இருந்தது. இருந்தாலும் “8 மணிக்கு கண்ட கனவெல்லாம் பலிக்காது..” என்று என்னை நானே சமாதானம் செய்துகொண்டேன். அதே சமயம் அப்படி நடந்தால் எப்படியிருக்கும் என்று என் ஆழ்மனதிலும் ஒரு ஏக்கம் இருந்தது.
அன்றைய பொழுதை என்னால் நிம்மதியாக கழிக்க முடியுமா என்று தெரியவில்லை. அதனால் எங்கேயாவது வெளியே போகலாமா என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.
ஆனால் தனியாக எங்கே போவது? சினிமாவுக்கு போகலாம் என்றால், அதில் வரும் கவர்ச்சியும், முத்தக் காட்சியும் என்னை மேலும் சூடேற்றிவிடும். வேறு என்ன செய்வது என்று சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன்.
அப்போது சரணின் அக்காவின் நம்பரிலிருந்து போன் வந்தது.
நான் அட்டனட் செய்து “ஹலோ..” என்றேன்.
“டீச்சர் நான் சரணோட அக்கா பேசுறேன்..” என்றாள்.
“ம்ம்ம்.. சொல்லும்மா..” என்றேன்.
“டீச்சர், நேத்து சரண் டியூசன் இல்லைன்னு சொல்லி வீட்டுக்கு வந்துட்டான். காரணம் கேட்டேன் எதுவும் சொல்லலை. அதான் ஏதும் பிரச்சனையான்னு தெரிஞ்சுக்க உங்களுக்கு போன் பண்ணுனேன். ஆனா நீங்க எடுக்கலை..” என்றாள்.
நான் சரண் அக்காவிற்கு கால் செய்யலாம் என்று நினைத்து, கடையில் மறந்து போனது அப்போதுதான் நினைவுக்கு வந்தது.
அதனால் “சாரிமா.. நேத்து எனக்கு கொஞ்சம் உடம்பு சரியில்லை. அதான் சரணை கிளம்பச் சொல்லிட்டேன்.. வேற எதுவும் பிரச்சனை இல்லை. இன்னைக்கு நான் சும்மாதான் இருக்கேன். அவனை டியூசன் வரச்சொல்லு..” என்றேன்.
“டீச்சர்.. உடம்பு சரியில்லைன்னு சொல்லுறிங்க. நல்லா ரெஸ்ட் எடுங்க. அவனை நாளைக்கு அனுப்புறேன்..” என்றாள் கரிசனமாய்.
Unta pesanum Raji ma