‘பை.’
செல்போனில் சார்ஜ் இறங்கியிருந்தது. என் உறுப்பில் சார்ஜ் ஏறியிருந்தது. பாத்ரூம் சென்று இறக்கினேன்.அடுத்த நான்கைந்து நாட்கள் நானும் மாலதியும் போனிலும் எஸ்எம்எஸ்சிலும் நெருக்கமானோம். நேரில் சந்திக்க வாய்ப்பின்றி ஏங்கிப் போயிருந்தேன். ஒரு நாள் மாலதியிடமிருந்து போன் வந்தது. மதியம் ஒரு மணிக்கே மழை மேகம் சூழ்ந்து இருட்டிக் கொண்டு வந்தது. அவளுடன் பேசும் போது சிக்னல் சரியாய் கிடைக்கவில்லை.
ஆபீசின் மாடியில் வந்து பேசினேன். அப்போதும் அவள் குரல் விட்டு விட்டு கேட்டது.
‘ஹலோ சிவா..’
‘சொல்லு கேக்குது.’
‘சிவாõ’
‘என்ன சொல்லு மாலதி.’
‘சரியா கேக்கல.’
‘எனக்கு கேக்குது சொல்லு.’
‘ஹலோ..’
போன் கட்டானது.
அவள் குரலில் தெரிந்த லேசான பதட்டம் என்னை என்னவோ செய்தது. மீண்டும் கால் பண்ணி பார்த்தேன். நோ யூஸ்
அப்புறமாகப் பேசிக் கொள்ளலாம் என்று நான் என் கேபினில் சென்று உட்கார்ந்தேன். சிறிது நேரத்தில் மாலதியிடமிருந்து மெசேஜ் வந்தது.
‘சிவாõ.. சுதா ஈஸ் நாட் வெல். கொஞ்சம் பெர்மிசன் போட்டு வர முடியுமா?’
‘எனிதிங் சீரியஸ்?’
‘நோ சிவா. ஷீ கால்டு மீ. லிட்டில் பீவர் வித் கோல்ட். பட் ஐ ஐஸ்ட் வாண்ட் டு சீ ஹர்.’
நான் சிறிது யோசித்து விட்டு ‘ஓகே ஐ வில் கம்’ என்று ரிப்ளை செய்தேன்.
ஆபீசில் இரண்டு மணி நேரத்தில் வருவதாக பெர்மிசன் சொல்லிவிட்டு மாலதியின் ஸ்கூலுக்கு சென்றேன். போகும் போதே லேசான தூறல் ஆரம்பித்து விட்டிருந்தது. மாலதி எனக்காக ஸ்கூலுக்கு வெளியில் பஸ் ஸ்டாப்பில் காத்திருந்தாள். இளம் பச்சை நிறை சேலையில் அழகாயிருந்தாள். முகத்தில் மட்டும் லேசான சோகம் தெரிந்தது. என்னைப் பார்த்ததும் புன்னகைத்து வந்து வண்டியில் ஏறிக் கொண்டாள். லேசான தூறல் விழுந்ததால் சேலைத் தலைப்பால் தலையை மூடிக் கொண்டாள்.
நான் மெதுவாகவே வண்டியை ஓட்டினேன்.
‘என்ன மாலதி. சுதா மிஸ்க்கு என்ன ஆச்சு?’
‘ஒன்னுமில்ல. அவ நேத்திலருந்தே டல்லாத்தான் இருந்தா. இன்னக்கி காலைல மயக்கமா வந்துடுச்சாம். நல்ல பீவர்னு போன் பண்ணினா.’
‘ஓ. மழைல எதுவும் நனைஞ்சிருப்பாங்க.’
‘இன்னக்கிதான் இப்படி இருட்டிட்டு வருது. நேத்து அப்படி ஒன்னும் மழையே இல்லையே.’
‘ம்ம்ம்’
‘வீட்ல வேற யாரும் இல்லையாம். அவ ஹஸ்பன்ட் வெளியூர் போயிருக்காராம். பக்கத்து வீட்டு அம்மாதான் அவளுக்கு மெடிசின் வாங்கித் தந்துட்டு வேலைக்கு போனாங்கனு சொன்னா.’
‘ஒ.’
‘எனக்கு மனசே கேக்கல. கைக்குழந்தைய வேற வெச்சிகிட்டு இப்படி தனியா படுத்திட்டிருக்காளேன்னு சங்கடமா இருந்துச்சு. அதான் அரைநாள் லீவ் போட்டுட்டு கிளம்பினேன்.’
‘ஏன் அவங்க அம்மா வரலையா?’
‘இல்ல. அவங்களும் ஏதோ விசோ வீடுன்னு வெளியூர் போயிருக்காங்களாம். இவ காலைல போன் பண்ணி சொன்னதும் கிளம்பி ஈவினிங் வந்துடுறேன்னு சொன்னாங்களாம்.’
‘ஓ.. பாவம்.’
மழை லேசாக வலுக்கத் தொடங்கியிருந்தது. மழைத் துளிகள் பட் பட்டென்று என் முகத்தில் அறைந்தன. நான் வண்டியின் வேகத்தை இன்னும் குறைத்தேன்.
‘மாலதி.. மழை ரொம்ப பெய்யுது. வெயிட் பண்ணி போலாமா?’
‘ம்ம் ஓகே சிவா.’
நான் அருகில் இருந்த கடை முன் நிறுத்தினேன். கடை அடைத்திருந்தது. அதன் படிக்கட்டில் இருவரும் நின்றோம். ஒரு சிறுவனும் இரண்டு சிறுமிகளும் பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்தனர். அவர்களை அடுத்து வயதான மனிதர் ஒருவர் கடை வாசலில் படுத்திருந்தார். நான் நனைந்த தலையை கர்ச்சீப்பால் துடைத்தேன். மாலதி கைகளிலும் கழுத்திலும் இருந்த ஈரத்தை சேலைத் தலைப்பால் துடைத்தாள். மழை நன்றாக வலுத்திருந்தது. சட் சட்டென்று சாலையில் விழுந்து நனைத்துக் கொண்டிருந்தது. நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தவர்கள் ஓடிச் சென்று மழை விழாத இடங்களில் ஓதுங்கினர்.
‘என்ன மாலதி இப்படி வந்து மாட்டிக்கிட்டோம்.’
‘ஆமா சிவா.. இப்படி பேயும்னு நினைக்கவே இல்ல. எப்ப விடும்னு தெரியலையே.
வீடு இன்னும் ரொம்ப தூரமோ?’
‘இல்ல இன்னும் ரெண்டு ஸ்டாப் தூரம்தான். நானே ஒரு தடவதான் வந்திருக்கேன். பட் அடையாளம் தெரியும்.’
‘ம்ம். இப்போ என்ன செய்ய?’
‘கொஞ்ச நேரம் பாப்போம். வேற என்ன செய்றது.’
So sweet. ..