வாசமான ஜாதிமல்லி – பாகம் 2 104

மீரா பிரமை பிடித்த மனநிலையில் அதை ஆட்ட துவங்கினாள். அதை பார்க்கும் போது உண்மையில் அவளுக்கு பிரமை பிடித்தது.

“அப்ப்பா எவ்வளவு பெருசு,” மீரா அறியாமல் அவள் வாயில் இருந்து அந்த வார்த்தைகள் வந்துவிட்டது.

மீரா உடனே தன் நாக்கை கடித்துக்கொண்டாள். சே உளறிட்டேனே என்று வெட்கப்பட்டாள். பிரபுவுக்கு சந்தோஷமாக இருந்தது. அவன் அளவு உள்ள ஆண்மை அவள் புருஷனிடம் இல்லை. அவள் வாயால் அதை தெரிந்து சொல்லி இருக்க மாட்டாள். வாய் தவறி சொல்லிவிட்டாள்.

அவள் விரல்கள் தோட்டத்தில் மிகவும் சுகமாக இருந்தது. அவன் சுன்னியில் ஓடும் நாடித்துடிப்பு அவள் உணர்ந்து இருப்பாள் என்று நினைத்தான்.

“புடிச்சிருக்கா?”

மீரா நாணத்தில் தலை குனிந்தாள் அனால் அவன் தடியை விடவில்லை.

“இப்போது தானே சொன்னேன் நாம் இடையே வெட்கம் வேண்டாம். புடிச்சிருக்கா?”

“ஹ்ம்ம்”

“உன் விரல்களால் அவனை நீ பிடிச்சிருப்பதும் எனக்கு புடிச்சி இருக்கு.”

மீரா புன்னகைத்தாள்.

“இனி அவன் உனக்கு சொந்தம். ”

அவன் முகத்தை பார்த்தாள்.

அதே போல என் பெண்மை இனி அவனுக்கு சொந்தம் என்று சொல்லாமல் சொல்கிறான் என்று நினைத்தாள்.

அவள் கால்களுக்கு இடையே வந்தான். அவள் கால்களில் விரித்தான். அவள் கால்கள் அவள் உடலுக்கு பக்கம் வந்தது. அவன் பெண்மை பிதுங்கி அவன் காகக்கொள் உட்செலுத்தா தோதுவாக இதழ்கள் மலர்ந்து இருந்தது. பிரபு அதன் நுனியை அவள் சொர்க வாசலில் பலமுறை தேய்த்தான். ஈரமான சத்தம் தெளிவாக கேட்டது. அவன் பெரும் தடியை ஏற்றுக்கொள்ள தயாராக இருக்கிறாள் என்று அவளுக்கு தெரிந்தது. அவனுக்கும் தெரிந்தது.

இதனை வருடம் அவள் பாதுகாத்த தூய்மை இன்னும் வினாடிகளில் போக போகுது. அவர்கள் அறையின் சுவரில் இருக்கும் அவர்கள் கல்யாண போட்டோ அவள் கண்களுக்கு தென்பட்டது. சரவணன் மகிழ்ச்சியுடன் சிசித்தி இருந்தார் அந்த படத்தில். இப்போது அவர் மனைவி கால்கள் வேறு ஒருவனுக்கு விரித்து படுத்திருக்கும் நிலையை பார்த்தால் என்ன வேதனை படுவர்.

மீரா கண்களை மூடினாள், என்னை மன்னிச்சிருங்கா என்று வேண்டினாள், பிரபு ஆண்மை மெல்ல மெல்ல உள்ளே நுழைந்தது. அவள் கண்கள் திறக்க அவள் பெண்மை அவன் ஆண்மையை விழுங்குவதை பார்த்தாள்.

இன்பம்….இன்பம்….அவள் பிரபுவின் உடலை வரவேற்று அணைத்தாள்.

“மீரா….மீரா….:

அவள் திடுக்கிட்டு கண்கள் திறந்தாள். இப்போதைய நிலைக்கு வந்தாள். மீரா மீரா என்று அழைத்து அவள் புருஷன் குரல். அவள் கணவன் முழித்திவிட்டாரா என்று கண்களை திறந்து அவரை பார்த்தாள். அவர் இன்னும் தூங்கிக்கொண்டு தான் இருந்தார். தூக்கத்தில் புலம்புகிறார். தூக்கத்தில் புலம்பும் பழக்கம் அவர்களுக்கு கல்யாணம் ஆனா புதிதில் இருப்பதை அவள் அறிந்தாள். பல வருடங்கள் அது இல்லாமல் இருந்தது, இப்போது மீண்டும் வந்திருக்கு. ஏன்? குழம்பினாள்.

“மீரா….என்னம்மா வேணும்?? நான் இருக்கேன் இல்ல. ..பிறகு அவர் பேசும் வார்த்தைகள் புரியவில்லை.”

மீரா அவரை எழுப்பலாம் வேண்டாமா என்று யோசித்தாள்.

மீண்டும் அவர் குரல்….புரியாத சில புலம்பல்கள் பிறகு…தெளிவாக…நீ தான் என் ராணி மீரா, உனக்கு இல்லாததா….மேலும் புரியாத சில புலம்பல்கள்….சற்று நேரம் பிறகு அமைதியாக மீண்டும் தூங்கினார்.

அவளுக்கு ஏன் இந்த பழக்கம் மீம்ண்டும் வந்தது என்று புரியாமல் குழப்பமாக இருந்தது அனால் தெளிவாக கேட்ட அந்த வார்த்தைகள்…ஐயோ…நீ தான் என் ராணி, மீரா.”

அது ஈட்டி போல் அவள் இதயத்தை துழாவியது. சே என்ன காரியும் செய்துகொண்டு இருக்கேன் என்று தன்னை மோசமாக திட்டிக்கொண்டாள். இப்படி பட்டவர் இருக்க பழைய காதலனை நினைத்துக்கொண்டு இருக்கேண்ணே. தேவடியா தேவடியா என்று தன்னை திட்டிக்கொண்டாள். அவள் அப்படி கடும்மையாக திட்டிக்கொண்டது இல்லை. வேதனையோடு கஷ்டப்பட்டு தூங்கினாள்.

அடுத்த நாள் அவள் பிரபுவை பற்றிய எந்த நினைப்பு வரமால் தொடர்ந்து ஏதேதோ செய்துகொண்டு இருந்தாள். மாலையில் 9 மணி ஆகியும் அவள் கணவன் வீட்டுக்கு வரவில்லை. அவளுக்கு என்ன ஆனது என்று கவலை ஆனது. அவள் கணக்குப்பிள்ளை வீட்டுக்கு தொலைபேசியில் அழைத்தாள்.

“ஐயா 5 மணிக்கே கடையில் இருந்து கிளம்பிட்டார்,” என்று அவர் சொன்னார்.

மீராவுக்கு பதற்றமும், பயமும் அதிகம் ஆனது. என்ன செய்வது என்று தவித்தாள்.

இப்படி கணவனை பற்றி கவலைகொள்ளும் போது பிரபு நினைப்பு முற்றிலும் ஒரு துளியும் இல்லை. கடைசியில் சரவண 10 .15 அளவில் வீடு திரும்பினார்.