“வெரோனிகா வா கிளம்பலாம்” நான் அங்கே இருந்த ஷேக்கின் துப்பாக்கியை எடுத்து வைத்து கொண்டே கூப்பிட்டேன்.
“பாலனோட ஜட்ஜ்மென்ட் 11.30 மணிக்குனு நினைக்கிறன். அதனாலே நீங்க ரெண்டு பேரும் உடனே கிளம்புங்க. நான் இவனுங்க ரெண்டு பேரையும் ப்ரொபேரா கம்பி எண்ண வச்சிட்டு வரேன்” அவளுடைய கார் சாவியை கொடுத்தாள்.
“தேங்க்ஸ் வெரோனிகா”
“இங்கேயே நிக்காதீங்க, கிளம்புங்க இன்னும் 5.30 மணி நேரம் தான் இருக்கு”
கிளம்பிய போது “அர்ச்சனா, இவன் கிட்ட இருந்து சங்கருக்கு எந்த மெஸ்ஸஜும் போகல, நீ வரது அவனுக்கு பெரிய ஷாக்கிங் ஆக இருக்க போகுது. எனக்கு அதை வீடியோ எடுத்து வை”
“ஸ்யூர்” அர்ச்சனா சிரித்து கொண்டே சொல்ல இருவரும் வெரோனிகாவின் காரை எடுத்து கொண்டு பெங்களூரை நோக்கி விரைந்தோம்.
பாலன்
கோர்ட்டில் தீர்ப்புக்காக போலீஸ் ஜீப்பில் வந்து இறக்கிவிடப்பட்டேன். என்னுடைய லாயர், வித்யா என்று யாரையுமே காணவில்லை.
தூரத்தில் இருந்து அதை பார்த்துக்கொண்டு இருந்த சங்கர் என்னருகே வந்தான்,
“என்னையே ஜெயில்ல போடா பார்த்தல்ல, எப்படி உனக்கே ஆப்பு வச்சேனா. மக்கள் எல்லாம் உனக்கு தூக்கு தண்டனை கொடுக்கனும்னு போராடிட்டு இருக்காங்க, அதனாலே ஆயுள் தண்டனை கிடைச்சா கூட உனக்கு கம்மி தான்”
நான் ஒன்றும் பேசவில்லை.
“எங்கே பொண்டாட்டி தான் ஓடுவான்னு நினைச்சேன். லாயர் கூட ஓடிட்டானா. உன்னோட பத்தினி என்னோட காலை பிடிச்சி கெஞ்சின உன்னை காப்பாத்த சொல்லி. பூளை பிடிச்சி கெஞ்ச சொன்னேன் அதையும் செஞ்சா.”
“உன்னை கூட பிறந்த தம்பி மாதிரி நெனச்சேன் டா. எனக்கு நல்ல பாடம் காத்துக்கொடுத்தட்ட“