“மூணு பேரா”
“ஆமா, இவன் ப்ரெண்ட் ஒருத்தன் வண்டி ஓட்டிட்டு இருந்தவன், இவன் அப்புறம் ஒரு பொம்பள 35, 40 வயசு இருக்கும்”
சற்றே எதோ தவறாய் உணர்ந்து “பொம்பலயா”
“ஆமா தம்பி, அவனை ஊம்பிக் கிட்டு இருந்து இருக்கா போல ஆக்ஸிடென்ட் ஆகும்போது, மூஞ்சில காயம் நல்லா, ஆளு நல்லா கலரா தான் இருக்கா அரிப்பெடுத்த முண்ட” என திட்டினான்.
“தம்பி, ஆம்புலன்ஸ் வந்திடுச்சு, நான் பசங்கள கூட அனுப்புறேன், என்ன ஏது தகவல் பாத்துட்டு சொல்றேன்”
“சரி அண்ணே” வைத்தபின்னும் ஏனோ பதட்டமாக இருந்தது.
ஏதோ பயத்தில் அம்மா எண்ணுக்கு போன் செய்தேன். எடுக்க வில்லை, மீண்டும் சில முறை , எவ்வித ரெஸ்பான்சும் இல்லை. உண்மையாகவே பயந்தேன். ஒருவேளை…
இருக்காது என சொல்லிக் கொண்டாலும் உள்ளே ஒரு வித பயம் இருந்தது. ஃபோனில் எவ்வித புதிய ரெக்கார்டிங் வரவில்லை, அன்று அவன் தினேஷ் பண்ணியது தான், பின் ஒரு முறை அக்கா நேற்று, வேறு எந்த காலும் அம்மா எண்ணுக்கு வரவில்லை. சட்டென தோணியது. போன் செய்யாமல் மெசேஜ் மட்டும் பண்ணி உரையாடி இருந்தால்??
மீண்டும் அவளின் எண்ணுக்கு போன் செய்தேன், பதில் இல்லை, நண்பர்களிடம் விடை பெற்று வீட்டுக்கு கிளம்பினேன்.
செல்வாவின் எண்ணுக்கு அழைத்தேன், அவரே சொன்னார் “தம்பி, மூணு பேரும் அவுட்டு”
“அண்ணே அந்த பொம்பள யாருன்னு தெரிஞ்சுதா”
“அவ என்ன உத்தமியா, தேவிடியா முண்ட, ஊம்பிக்கிட்டே செத்துப் போயிருக்கா, எவலா இருந்தா நமக்கு என்ன தம்பி”
“அவ முகம் ஃபோட்டோ எடுத்து அனுப்ப முடியுமா”
“தம்பி, அவ முகத்துல காயம், அடையாளம் தெரிறது கஷ்டம், அது மட்டுமில்ல பொனம் லாம் ஆம்புலன்ஸ் ல GH போயிட்டு இருக்கு, நாங்க பின்னால இருக்கோம்”
“சரின்னே” வேகமாக வீட்டிற்கு விரைந்தேன்.
மெயின் டோர் சென்ட்ரல் லாக் உண்டு, உள்ளே வெளியே இரு புறமும் லாக் செய்யலாம். அது தவிர உள்ளே மேல் தாள் இடலாம்.
காலிங் பெல் அடித்தேன், எந்த பதிலும் இல்லை, சென்ட்ரல் லாக் ஓபன் செய்ய வீடு திறந்தது. அம்மா உள்ளே இருக்கிறாளா இல்லையா??
அம்மா உள்ளே இருக்கிறாளா இல்லையா?? பதட்டத்தில் உள்ளே வந்தேன்.
ஹாலில் இல்லை, அவளின் அறை நோக்கி தவிப்புடன் போனேன். கட்டிலில் பார்த்தேன், அவள் இல்லை. கட்டிலில் தலையைப் பிடித்துக் கொண்டு அமர்ந்தேன். ஒரு வேளை காரில் இருந்த பெண் இவளாக இருந்தால்?? என்ன செய்வது எப்படி சமாளிப்பது?? அப்பா ??? அக்கா யாரிடம் என்ன சொல்வது?? அய்யோ??
மிகவும் குழம்பிப் போய் இருந்தபோது தான் பாத் ரூம் கதவை திறந்து உள்ளே வந்தாள்.