ஒரு வழியாக இருவரும் பிரிந்தோம்.
இரவு படுத்த பின்னர் தூக்கமே வரவில்லை. ‘நாம என்ன செய்ஞ்சுக்கிட்டு இருக்கோம்..? தப்பில்லையா?’ என்று என் மனதில் ஏகப்பட்ட கேள்விகள். ‘கட்டின புருஷன் இருக்கப்போ, இப்படி நாம் போகிறோமே..’ என்ற எண்ணம் என்னை அலைக்கிழித்தது.
‘என்ன புருஷன். பொண்டாடிய கூட சந்தோஷமா வச்சு இருக்க தெரியாதவன்! அப்படியே பொண்டாடி ஆசைப் பட்ட, அவளை வேசின்னா சொல்லறது!! யார்க்கிட்டே போய் ஆசை பட முடியும், புருஷன் கிட்டே தானே! அவனே வேசின்னு இழிவு படுத்தி, மனசை உடைச்சதுக்கு அப்புறம் என்ன இருக்கு..?’ என்று எனக்கு நானே ஒரு பதிலை தந்து தூங்கி போனேன்.
மறு நாள், நான் எழுந்து கிளம்புவதைப் பார்த்து விட்டு, என் கணவர், “ஏய்! எங்க கிளம்பரே! இன்னைக்கு சனிக்கிழமை இல்லை…? ” என்றார்.
“இன்னை ஸ்பெஷல் கிளாஸ்..” என்று கூறி சமாளித்தேன். எனது மனம் ஏதோ புது மணப்பெண்ணை போல தத்தளித்தது. கிளம்பி முடித்ததும், எனது வண்டி சாவியை தொலைத்து விட்டு தேடுவது போல் தேட, என் அருமை கணவர், “நல்லா தேடு..! ஒரு இடத்தில ஒழுங்க வைக்கிறது கிடையாது..!” என்று வியாக்கியானம் பேசிக்கொண்டே டீவீ பார்த்துக்கொண்டு இருந்தார். “இன்னைக்கு பஸ்ஸில போ! அப்ப தான் ஒழுங்க வைக்க ஞியாபகம் இருக்கும்..” என்றார்.
அதை தானே நான் எதிர்ப்பார்த்தேன்! நான் வீட்டை விட்டு கிளம்பினேன். தெருவை அடைந்ததும், நான் நிர்வாணமாக இருப்பது போன்ற பிரம்மை எனக்கு ஏற்பட்டது. ஏன் ஏற்படாது? எனக்கு நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்த பேண்டி போடாமல் நான் இருந்ததெ இல்லை. ஆனால் இன்று முதன் முறையாக நான் பேண்டி இல்லாமல் நடந்துக்கொண்டு இருந்தேன். அதுவும் இல்லாமல், என் பெண்மையை சுத்தமாக முடி களைந்து அல்லவா கொண்டு செல்லுகிறேன்! தெரு முனையை தாண்டி, பிஸியான ரோட்டுக்கு வந்ததும், ராஜாராமனின் கார் தென்பட்டது. அவன் வெளியில் தான் நின்றுக்கொண்டு இருந்தான். என்னைப் பார்த்ததும் அவனது கண்களில் ஆயிரம் வாட் பல்புகள் எரிந்தன. அவன் முன் கதவை திறக்க, நான் அதை சாத்தி விட்டு பின்னால் ஏறிக்கொண்டேன்.
Superrrrrrrrr