பேசியவாறே… அவனது… கோசத்தோடு விளையாடினாள். அது மறுபடி… லேசாக.. விறைக்க…
உமாவின் தலையைப் பிடித்து… அவன் தொடை நடுவே அழுத்தினான்..!!
மெதுவாக முத்தமிட்டுவிட்டு… வாயைத் திறந்து உள் வாங்கி… சூப்பினாள் உமா.
அவள் தலையைத் தடவிக்கொடுத்தவாறு… புகை பிடித்தான்..!
நேரம் போனதே தெரியவில்லை.
அதே சோபாவில்….மறுபடி ஒரு முறை உறவு கொண்டனர்.
இன்றைய உறவைப் பொருத்த வரை.. உமா உற்சாகமின்றியே இருந்தாள்.!
உமா கிளம்பினாள்.
” அப்றமா.. நான் போன் பண்றேன்.. உமா..!” என்றவன் அவள் கையில்.. கொஞ்சம் பணத்தைத் திணித்தான் ”செலவுக்கு வெச்சுக்கோ..!”
” நா.. இதுக்காக… வரல கார்த்தி..”என்றாள்.
அவளைக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டான்.
”உன்னப் பத்தி… எனக்கு தெரியாதா.. உமா..!! அதுக்காக எனக்கும் ஒரு மனசாட்சி இருக்கில்ல…? அத தப்பா குடுத்ததா நெனச்சுக்காத..!!”
புன்னகையுடன் விடை பெற்று… வெளியேறினாள் உமா.
உமா வீடு போனபோது.. கதவு பூட்டியபடியே இருந்தது. தாமு வீடு வரவில்லை என்பது.. அவள் மனதை ‘கருக் ‘ கென.. பயம் கொள்ளச் செய்தது.
சாவியை எடுத்து கதவைத் திறந்து. . ‘எஙகே போய் தொலைந்தான் இந்த தறுதலை.?’ என மனதில் திட்டியபடியே… உள்ளே போய்… விளக்கைப் போட்டாள்.
கதவருகே போய் நின்று.. தெருவின் இரண்டு பக்கமும் பார்த்தவாறு சிறிது நேரம் அங்கேயே நின்றாள். ஒரு வித ஆதங்கத்தோடு.. மறுபடி வீட்டுக்குள் போய் டிவியைப் போட்டு விட்டு… கட்டிலில் படுத்தாள்.
ஒன்பது மணிக்கு மேலாகியும் தாமு வரவில்லை. அவளுக்கு என்ன செய்வதெனப் புரியவில்லை.
அவனை…அவள் அடித்தது தப்பு… என்று நினைத்தாள். ஒரு பக்கம் அவன் மீது ஆத்திரம் வந்தாலும்… இன்னொரு பக்கம் கவலையாகவும் இருந்தது. அவனை எங்கே என்று தேடூவது என்பது புரியாமல்.. சற்று குழப்பமாக வருந்தினாள்.
‘ எங்கோ போய் தொலையட்டும்.. தறுதலை..’ என வெறுப்புடன் நினைத்துக் கொண்டு… சாப்பிட உட்கார்ந்தாள்.
ஏனோ அவளால் சாப்பிட முடியவில்லை.. சாப்பாட்டுத் தட்டை மூடி வைத்து விட்டு… எழுந்து கை கழுவினாள்.
தெருவில்.. ஜன நடமாட்டம் குறைந்து கொண்டிருந்தது. நிறைய வீடுகளில் விளக்கு அணைக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. கதவை வெறுமனே சாத்திவிட்டு தெருமுனைவரை நடந்து போனாள். அங்கேயே சிறிது நேரம் நின்றாள்.
‘ சின்னப் பையன்.. நான் அடித்ததால் கோபித்துக்கொண்டு எஙகாவது போய்விட்டானோ..? அல்லது விபரீதமாக ஏதாவது நடந்து கொண்டானோ..?’ என நினைத்து… நிம்மதியின்றித் தவித்தாள்..!
திரும்பிப் போய்… தெருவைப் பார்த்தவாறு.. வாசல் படியிலேயே உட்கார்ந்து விட்டாள் உமா.
அவள் உடைகூட மாற்றவில்லை. தாமு எங்கு போனான் என்பதே பெரும் கவலையாகிப் போனது.
அவள் மறுபடி.. தெருமுனை தாண்டி ஒரு ரவுண்டு போய் வரலாம் என நினைத்து எழுந்த போது… தாமு வந்து கொண்டிருந்தான்.
அவளது ஆத்திரம் உச்சத்திற்கு ஏறியது.
அவளைப் பாராதவன் போல.. தாமு.. அவளைக் கடந்து உள்ளே போனான்.
அவன் பின்னால் கதவைச் சாத்தி தாளிட்டு விட்டு.. அவன் பின்னால் போனாள்.
”எங்கடா போனே… பரதேசி..?”
அவன் பேசவில்லை. மவுனமாகப் பாயை விரித்து.. அதில் சுருண்டு படுத்தான்.
சில நொடிகள்… அவனையே வெறித்தாள். மனதில் பொங்கிய ஆத்திரத்தை அடக்கிக் கொண்டு…
” தம்பு…” என்றாள்.
அவன் அசையாது இருந்தான்.