தாலிக்கொடி அவள் மதர்த்த மார்புகளின் நடுவில் சுருண்டு படர்ந்திருக்க, மேலும் கீழுமாக மூச்சு வாங்கிக்கொண்டு, நெற்றியிலும், மேல் உதட்டிலும் லேசாக வியர்த்த வேணி புதிதாக அப்போதுதான் மலர்ந்த தாமரையைப் போல் தன் கைகளையும், பருத்த தொடைகளையும் அகலமாக விரித்துக்கொண்டு கட்டிலில் மல்லாந்து கிடந்தாள். அவள் மார்புகள் இன்னும் பொங்கி பொங்கித் தணிந்து கொண்டிருந்தன. நீண்டப் பெருமூச்சுடன், வேணி என்னும்
“அழகை” வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்த சங்கர், அவள் வலக்காலைத் தூக்கி அவள் விரல்களில் முத்தமிட்டு மென்மையாக அவள் கட்டை விரலை அவள் துடிக்க துடிக்க கடித்தான்.
“சங்கர்! … வேணி தன் மனம் நிறைந்த திருப்தியில், என் தாகத்தை நீ தீத்து வெச்சுட்ட … வாடா! … உள்ள வுடணும்ன்னே … வந்து என் கிட்ட உன் சூட்டை தணிச்சுக்கடா” … சினிமாவில் வரும் கதாநாயகி போல் வசனம் பேசிய அவள் சிரித்தவாறு எழுந்து தன் இடுப்பை முன்னால் தள்ளி, வளைந்து, நெளிந்து தன் அந்தரங்கத்தினை அவனுக்கு விரித்துக் காட்டினாள். ஈரம் சொட்டும் அவள் அந்தரங்கத்தை தன் கண் விரிய பார்த்துக் கொண்டிருந்த சங்கரை இழுத்து கட்டிலில் தள்ளி, அவன் தண்டை தன் கையில் எடுத்து ஆட்டியவாறு அவன் கண்களை நோக்கியவள், அவன் கண்களில் தெரிந்த தாபத்தை புரிந்து, தன் கைக்கடங்கமால் நெளிந்தாடிய அவன் தண்டின் முன் தோலை பின் தள்ளி, அவன் மொட்டை ஆசையோடும், விருப்பத்தோடும் தன் உதடுகளால் கவ்வி எச்சிலால் ஈரமாக்கினாள். வேணியின் வாய் எச்சிலால், கொழ கொழத்த நாக்கின் வருடல் தந்த சுகத்தை, உடல் சிலிர்த்து நடுங்க, கண் மூடி அனுபவித்த சங்கர், அவள் இதழ்கள் உறுதியாக அவன் தண்டைச் சுற்றியிருக்க, தன் இடுப்பை அவசரமில்லாமல் ஆட்ட, அவன் சாமான் அவள் வாயில் பருக்கத் தொடங்கியது. பருத்த அந்த தண்டின் திண்மையை தன் கன்னச்சதைகளில் உணர்ந்தவளின் கருங்குகையில் மீண்டும் நீர் ஊறத்தொடங்கி, அவள் அந்தரங்க சுவர்களில் படர்ந்திருந்த மெல்லிய கொடி நரம்புகள் அதிரத் தொடங்கி, அவளின் அடுத்த உச்சத்திற்கு அவை அச்சாரம் போட்டன. வேணியின் கன்னச்சதைகளின் துடிப்பை தன் தண்டில் உணர்ந்த சங்கர், தன் தடியை அவள் வாயிலிருந்து உருவ, அவள் கட்டில் முனையில் தன் கைகளை ஊன்றி தன் புட்டத்தை அவனுக்காக நிமிர்த்தி தன் புதையலை காட்டினாள்.
“பின்னாலேந்து உள்ள வுடுடா கண்ணு …
“ அவள் முகம் சிவந்த செம்பருத்தியாகியிருந்தது. அப்பாவியைப் போல் முகத்தை வைத்துக்கொண்டு, தேர்ந்த ஒரு தாசியைப் போல் தன் முதுகை வளைத்து, இடுப்பை நெகிழ்த்தி, ஒரு வாரத்தின் கருமுடி படர்ந்திருந்த அவள் பெண்மை மேடும், மேட்டின் நடுவில், பெண்மையின் கருஞ்சிவப்பு மேலிதழ்களின் நடுவில் துருத்திக்கொண்டிருந்த முந்திரியும், துளித்துளியாக நீர் சொட்டிக் கொண்டிருக்கும் அவள் அந்தரங்கமும் சங்கரை வெறிகொள்ள வைத்தன.
“ரொம்ப குஷியா இருக்கேடித் தங்கம் இன்னைக்கு”
“ம்ம்ம் … இந்த பொசிஷன் உனக்கு புடிக்கலையா” கண்களை சிமிட்டிக்கொண்டே அவனின் நீண்டு தடித்திருந்த கருந்தண்டைப் பார்த்தாள். சங்கர், வேணியின் பின் மேடுகளைப் பிரித்து, அவளின் குகை வாயிலில் முத்தமிட்டு, சிவந்திருந்த கொடி முந்திரியை தன் நாக்கால் வருட, அவள் முழுங்கால் உதறத் தன் புட்டச்சதைகளை அவன் முகத்தில் அழுத்தமாக தேய்த்தவள்
“ம்ம்ம்….சங்கு சீக்கிரமா உள்ள்ள வுடுப்ப்பா” என முனகினாள். உணர்ச்சிப் பெருக்கால் முனகிய வேணியின் உருண்டு திரண்டிருந்த தொடை, கால்களின் மேல் படர்ந்ததிருந்த பூனை முடிகள் சிலிர்த்து எழுந்ததை கண்டதும் அவன் தடியின் நரம்புகள் முறுக்கேறத் தொடங்கின. முற்றிலும் தாக்குதலுக்குத் தயாராக இருந்த தன் ஆயுதத்தை ஒரு முறை தன் கையால் உறுவி, பின் வேணியின் கொழுத்து சிவந்த குண்டியை இறுகப்பற்றிக் கொண்டு, அவள் பெண்மையின் செவ்விதழ்களை தன் மொட்டால் திறந்து, அவள் பொத்தலில் சரியாக செருகியதும், ஏற்பட்ட உரசலால்,
“ம்ம்ம்ம்ம் ஹப்ப்பா” வென வேணியின் முனகல், உறுமலாக மாறி, தன் இடுப்பை வலுவாக பின்னோக்கி சொடுக்க, சங்கரின் கனத்த மட்டை அவள் நீர் நிறைந்த குட்டையில் வேகமாக இறங்கியது. சங்கர் அவள் பரந்த முதுகில், தன் உடலை சரித்து, அவள் மேல் முழுவதுமாகப் பரவி படர்ந்து, அவள் பின் தொடைகளில், அவனுடைய முன்புற தொடைகளைத் தேய்த்துக்கொண்டு, தன் இரு கைகளாலும் அவள் குலுங்கும் சதைப்பந்துகளை இதமாக பிசைந்து கொண்டே, அவள் குட்டையை தன் மட்டையால் நிதானமாக துழாவினான்.
“ச்ச்சங்குகூ, கொஞ்ச நேரம் உன்னை ஆட்டாம அப்படியே இருப்பா” அவன் ஆண்மையின் திண்மையை, அதன் முழுமையை தன் பெண்மையால், பெண்மைக்குள் சுவைக்க விரும்பினாள் வேணி. இருவரின் மனமும் ஒரே விஷய சுகத்தில் குவிந்திருந்தது. பதட்டமின்றி மனம் குவிந்ததால், இருவருள்ளும் அமைதி நிலவியது. சும்மா இருந்தால் சுகம் என அந்த பேதை நினைத்தாள். மனிதனின் இயல்பே சலித்துக் கொள்ளல்.
“சும்மா இருத்தல் அவ்வளவு சுலபமா!” ஆனானப்பட்ட அந்த பரம்பொருளே சும்மா இருக்க முடியாமல்தானே ஆண்மை, பெண்மை என தன்னை இரண்டாகப் பிளந்துகொண்டு கல்ப கோடி காலமாக சிருஷ்டியை தொடர்ந்து நடத்திக்கொண்டிருக்கிறது. ஆண், பெண்ணின் கூடலே, வம்ச விருத்திக்காகத்தானே! அதுதானே இயற்கையின் நியதி! சங்கரால் சும்மா இருக்க முடியவில்லை. வேணியின் அந்தரங்கச் சூட்டினால், அவள் உள்ளிருந்த அவன் தண்டு தன்னால் துடித்தசைய, வினாடிகளில் அவன் தொடைகள் கனத்து, இயல்பான
“காரணமாக” அவன் இடுப்பு அசைய, அதன் எதிர்
“காரியமாக” வேணியின் இடுப்பும் சேர்ந்தசைய, அவள் தன் புழையை சுருக்க, அவன் தன்னுறுப்பை மெதுவாக வெளியேயிழுக்க, அவள் தன் சுருங்கிய புழையை விரிக்க, அவன் தன் தண்டை மீண்டும் உள்ளே தள்ள, இந்த தொடர்ந்த காமக்கிரியையால், இருவரின் ஜீவ நாடிகள் துல்லியமாக விழித்துக்கொள்ள, அவர்களின் நாளங்களில் குருதி புனலாக ஓட, இரத்தம் பாய்ந்த நரம்புகள் பூரணமாக சிலிர்த்து, துடித்து, அதிர்ந்து, நெளிந்து குதியாட்டம் போட்டன. மீண்டும் மீண்டும், தொடர்ச்சியாக ஆணின் உள்ளே தள்ளல், வெளியே இழுத்தல், பெண்ணின் சுருங்குதல், விரிதல் என்ற நாடகம் சீரான கதியில் நடந்தேற, உஷ்ணத்தால் இருவரின் நாக்கும் உலர்ந்து, பரஸ்பரம் அவர்கள் உறுப்புகளின் அசைவில் வேகம் கூட கூட, இருவரும் அவர்களுக்கே புரியாத மொழியில் உளறிக்கொண்டிருக்க, ஒரு தங்கத்தருணத்தில், சங்கரின் விதைகள் வீங்கி வெடித்து, தன்னுள்ளிருந்த விந்தை வெள்ளமாக, வெளியே வேகமாக வீச, இதை, இந்த கணத்தை, எதிர்பார்த்திருந்த வேணியின் சிப்பி அழகாக தன் வாய் திறந்து, வெள்ளமாக வந்த விந்தில் ஒரு அணுவை தன்னுள் வாங்கிக் கொள்ள, பிரம்மன் மீண்டும் ஒரு முறை ஒரு ஆனி முத்தை உருவாக்கியதில், தன் கர்மத்தை சரியாக பண்ணிய திருப்தியில் புன்முறுவல் புரிந்தான்.