“மிஸ் மீனா, ரொம்ப தேங்க்ஸ்ம்மா … இட் இஸ் இண்டீட் எ வெரி வெரி நைஸ் ஈவீனிங்க்; மீனா மாட்டேன்னு சொல்லாமா நான் கொடுக்கறதை நீ வாங்கிக்கணும் … டீக் ஹை பேட்டா?” தன் கைப்பையிலிருந்து விலையுயர்ந்த ஒரு பார்க்கர் பென் செட்டை எடுத்து அவளிடம் பாசத்துடன் கொடுத்தார். அவள் முதுகில் தட்டிக்கொடுத்தார். மல்லிகாவையும், நடராஜனையும் நோக்கித் தன் கையை மரியாதையுடன் கூப்பினார் குமாரசுவாமி. பின் விறு விறுவென்று வாயிலை நோக்கி நடந்தார். ஆகாயத்தை நிமிர்ந்து பார்த்தார் குமாரசுவாமி. வானம் மூடிக்கொண்டு மெலிதாக குளிர்ச்சியான காற்று வீசிக்கொண்டிருந்தது. மழை வருமா? கொஞ்ச நேரம் நடந்தால் என்ன? ஒரு முறை திரும்பி நடராஜன் வீட்டின் பக்கமாகப் பார்த்தார். நடராஜன் தன் வீட்டு காம்பவுண்ட் கதவை மூடிக்கொண்டிருந்தார். தன் தலையை தடவிக்கொண்டே நிதானமாக நடக்க ஆரம்பித்தார். நல்ல மனைவி; நல்ல பிள்ளை; நல்ல குடும்பம்; தெய்வீகம்; தெய்வீகம் அது தெய்வீகம்; அவர் மனது வேதனையுடன் முனகியது.
“தேங்க்ஸ்டி மல்லிகா” நடராஜன் தன் பக்கத்தில் கவிழ்ந்து படுத்திருந்தவளை நெருங்கிப்படுத்து அவள் முதுகில் தன் கையைப்போட்டு அணைத்து அவளை தன் புறம் இழுத்தார்.
“எதுக்கு இப்ப தேங்க்ஸ்ல்லாம்” முணுமுணுப்பாக வந்த அவள் குரல் தலையணையில் அழுந்தி சிதறியது.
“காலையிலேருந்து செல்வாவோட ஆஸ்பத்திரியில நின்னுகிட்டு இருந்தே; ஈவினிங் இங்க வீட்டுக்கு வந்து, அவியல், பொரியல், மிளகுரசம், மெது பக்கோடா, பாயசம்ன்னு பறந்து பறந்து அசத்திட்டே; மிளகு ரசமும், அவியலும்
“கிளாஸா” இருந்ததும்மா! நான் ஒரு வெட்டு வெட்டிட்டேன் இன்னைக்கு; என் மேனேஜர், நாக்கை சப்புக்கொட்டிகிட்டு திருப்தியா வாங்கி வாங்கி சாப்பிட்டாரே?” அவன் கைகள் நைட்டியில் அடைபட்டுக்கிடந்த அவள் முதுகை தடவிவிட்டது.
“ம்ம்ம்ம் …”
“என்னடா கண்ணு”
“கால் வலிக்குதுங்க … ரெண்டு நாளா நின்னு நின்னு அசந்து போவுது.” நடராஜன் விருட்டென எழுந்து, மல்லிகாவை மல்லாக்காக புரட்டி அவள் கால்களை எடுத்து தன் மடியில் போட்டுக்கொண்டு, அவள் அணிந்திருந்த நைட்டியை முட்டி வரை நகர்த்தி, வெண்ணையாக வழவழவென்றிருந்த வெளுப்பான அவள் பாதத்திலிருந்து முழங்கால் வரை இலேசாக பிடித்துவிட்டார். அவள் தன் கண்களை மூடிக்கொண்டு அவர் கைகளின் அழுத்தத்தையும், அந்த அழுத்தம் தந்த சுகத்தையும் அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“ம்ம்ம் … போதுங்க…”அவள் கிசுகிசுப்பாக பேசினாள். அந்தக் குரலின் கிசுகிசுப்பே போதுமானதாயிருந்தது நடராஜனின் மனதில் ஆசைத் தீயை பத்த வைப்பதற்கு; பட்டென அவரின் உடல் விழித்துக்கொண்டது. இப்ப இவ உடல் வலியில முணுமுணுக்கிறாளா? இல்லே ஆசையில முனகறாளா? அவர் மனம் இதற்கான விடை தேடுவதில் முனைந்தது. நடராஜன் கைகள் அவள் நைட்டியில் நுழைந்து அவள் தொடைகளையும் இதமாக பிடித்துவிடத் தொடங்கியது. அவள் தொடைகளை பிடித்துவிட்டுக் கொண்டிருந்தவர், தன் கையால் எதேச்சையாக தொடுவது போல், அவளின் உள் தொடையை அழுத்திப்பிடித்தபோது, அவர் கை அவள் அந்தரங்கத்தில் பட்டும் படாமல் உரச … விரல்களில் அவள் உள்தொடைகளின் கதகதப்பு ஏற, நடராஜன் அடிவயிற்றில் பட்டாம் பூச்சியொன்று சிறகடித்தது.
“ச்சும்ம்மா இருக்க மாட்டீங்களே?” மெதுவாக அவள் அந்தரங்கத்தை நோக்கி ஊர்ந்த அவர் கையை சட்டென மல்லிகா தன் கையால் அழுத்தமாக மேலே நகரவிடாமல் பிடித்துக்கொண்டாள். மல்லிகாவின் உள் தொடைகளில் ஓடிக்கொண்டிருந்த அவள் நரம்புகள் மெல்ல சிலிர்த்து முறுக்கேறி ஆசை என்னும் மணியை தொடர்ந்து அடிக்க, மணியோசையின் அதிர்வுகள் அவள் அந்தரங்கத்தில் சென்று முடிந்து சுகம் சுகம் என எதிரொலிக்கத் தொடங்கியது. அவள் உதடுகளிலிருந்து
“க்ஹூம்ம்ம்” என முனகல் அவசரமாக கிளம்பியது. நடராஜன் தன் மறுகையால் அவள் நைட்டியை மேலும் உயர்த்த முனைய, மல்லிகா களுக்கென சிரித்தாள்.
“மல்லி … ஏன் சிரிக்கறே?” நடராஜன் குரல் இப்போது கிசுகிசுப்பாக வந்தது.
“சிரிக்காம என்ன பண்ண?” சாப்பிட்டுப் போன குமாரசுவாமியின் மனமார்ந்த பாராட்டாலும், தன் கணவனின் ஆமோதிப்பாலும் அவள் மனம் மகிழ்ச்சியுற்றிருந்தது. அந்த மகிழ்ச்சி அவள் குரலில் வழிந்தோடியது. ஆனால் அதே சமயம் முகம் தெரியாத ஒரு மனிதனின் வெளிப்படையான பாராட்டால் தன் மனம் இந்த அளவுக்கு துள்ளுவதும், அதன் விளைவாக, கணவனின் தொடல் உடலுக்கு மிகுந்த இதத்தை கொடுப்பதையும் உணர்ந்த மல்லிகா, சே … என் புள்ளை அங்க ஆஸ்பத்திரியில படுத்துக்கிடக்கறான், என் மனசு தவிக்குது; என் புருஷனோட தொடலை சரின்னு சொல்லுது; அவன் நெருக்கத்தை உடம்பு தேடுது … ம்ம்ம்ம் என்ன ஆச்சு எனக்கு? தன் தவிக்கும் உடலுக்கு முன்னால், தன் மனதைக் கட்டுபடுத்திக் கொள்ளமுடியாமல்,
“சிரிக்காம என்ன பண்ண” என முணுமுணுத்துக்கொண்டே, மல்லிகா தன் இடுப்பை இலேசாக உயர்த்த, நடராஜனின் கை அவள் நைட்டியை சுலபமாக அவள் இடுப்புக்கு மேல் உயர்த்தியது.