மறுபடியும் அவன் எனக்கு தேவைப்பட்டான். அதற்கு என்ன செய்ய வேண்டும்? செய்ய வேண்டியதை என் கைக்கு எடுத்துக்கொள்ள வேண்டியதுதான்….சரியாக சொல்ல போனால் என் வாயில்!
நான் எழுந்துக்காமல் நான் அவன் காலிடையில் என் முகத்தை கொண்டு சென்றதை பார்த்து அவன் சிரித்தான். அவனுக்கு நான் என்ன செய்ய போகிறேன் என்று தெரிந்தது. அவன் இடைக்கு அடியில் என் கையை கொடுத்து அவனை முன்னால் இழுத்தேன். மெல்ல என் நாக்கால் அவன் சாமானை என் நாக்கால் தேய்த்தேன்.
“குட்டி! விந்தை விட்டுட்டு தூங்குது” என்றேன். மெல்ல, அவன் சாமானை என் வாயில் விட்டுக்கொண்டேன்.
“வாவ்”
“அம்மாடி” என்று அவன் முனக ஆரம்பித்தான்.
”பாத்துடி, மெல்ல” என்று அவன் சொல்ல, அவன் சாமானை என் வாயிக்குள் போட்டு குதப்பினேன்.
“நல்லா ஊம்புடி”
“நல்லா இருக்குடி…அப்படித்தான்”
“ஆஆஆஆஆஆஆவ்வ்”
என்று அவன் மெல்ல , மெல்ல துடிக்க ஆரம்பித்தான்.
மெல்ல அவனை துடிக்க வைத்தேன். அவன் சாமான் மீண்டும் துடிக்க ஆரம்பித்தது. மீண்டும், அது கல்லு போல இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன். ஆரம்பிக்க கூடாது! ஆரம்பித்து விட்டால் எதையும் என்னால் பாதியில் விட முடியாது! சின்ன பையன்! இரண்டு நிமிஷம் ஊம்பிய உடனே அவன் சாமான் பழைய வீரியத்தை அடைந்தது.
ஆனால் சில்லென்று குளிரில் இருந்ததால் என் பட்டக்ஸ் பனியில் ஏறக்குறைய விறைத்து போனது! ஆனால் அவன் சாமான் பழையபடி விறைப்பாக இருந்தது,
மெல்ல எழுந்தேன். மரத்தை பிடித்துக்கொண்டு குனிந்தேன்.