“அதனால்? என்ன முடிவு எடுத்தீங்க” என்றான்.
நான் எதுவும் சொல்லவில்லை. மெல்ல என் மேஜைக்கு சென்றேன். அவனிடம் எதுவும் பேசவில்லை. மெல்ல என் செல்லை எடுத்தேன். இது வரைக்கும் ஒரு ஐம்பது தடவை செல்லை எடுத்து முயற்சி செய்தாகி விட்டது. ஆனாலும், நெட்வொர்க் இல்லை. கவரேஜ் இல்லை. சட்!இப்படி மாட்டிக்கொண்டு விட்டோமே! கடிகாரத்தை பார்த்தேன்.
மணி 12.00. முடிவு எடுக்க வேண்டும்.
“ஏதாவது சவாரி கிடைக்கும்னு நீ நம்பறயா?” என்றேன் அரைக்குறை இந்தியில்.
“கண்டிப்பாக” என்று அவன் அரைக்குறை தமிழில் சொன்னான்.
“பொய் சொல்றயா?” என்றேன்.
“நான் ஏன் பொய் சொல்லனும். சாமி சத்தியமா என்னால் சவாரி அரேஞ்ச் செய்ய முடியும். நீங்க பகல் மதியத்திற்குள்ளே மீரட் போயிடுவீங்க” என்றான்.
அவனை மெதுவாக பார்த்தேன். மீரட் போயிட்டால் எப்படியாவது பாம்பே போயிடுவேன். அவனை பார்த்தேன். சின்ன பையன். ஒரு ஐந்து அடி இரண்டு இன்ச் இருப்பான். வயது 20 இருக்கும். எப்படி பார்த்தாலும் என்னை விட ஒரு 20 வயசு சின்ன பையனாக இருப்பான். அவன் குளித்தே ஒரு வாரம் இருக்கும் என நினைக்கிறேன். தாபாவில் எடுபிடியாக இருக்கிறான் போல! ஆனால், அவன் மின்னும் பழுப்பு கண்கள் பார்த்து என் கருத்தை மறுபரிசீலனை செய்ய வைத்தது. அந்த நிலையிலும், அவனிடம் ஒரு அலட்சியமான அழகு இருந்தது.
கடைசியாக செக்ஸ் வைத்துக்கொண்டு 6 மாதம் ஆயிருக்கும்! பத்து வருட திருமண வாழ்க்கை. அதற்கு முன்னால் 4 வருட காதல் வாழ்க்கை. மொத்தம் 14 வருட போர்! அவனுக்கு ஒரு பிஸினஸ். எனகு ஒரு பிஸினஸ். எப்போதும் நாங்கள் அலைந்துக்கொண்டே இருந்தது. இதில் குழந்தை எல்லாம் இல்லை. பணமே பிரத்யோகமான கடமையாக வாழ்க்கை. ஆச்சரியம் எதுவும் இல்லை – செக்ஸ் இல்லாத வாழ்க்கை!