“அம்பி, ஜெயராமா, நான் தாண்டா இன்னிக்கி ஒன்ன அழைக்கச் சொன்னேன். எதுக்குன்னு தெரிஞ்சுக்க ஆசையா இருக்கா.” என்று கேட்டார். நான் மௌனமாக இருந்தேன். “பாவம்டா இந்தப் பொண்ணு. நானும் இவ வயசுல இருந்து வந்திருக்கேன். இப்ப என்ன காடு வா வாங்குது வீடு போ போங்குது. ஆனா நா எள வயசுல இருந்தப்போ எங்காத்து மாமா ரெண்டு நாளு ஊர்ல இல்லாட்டி கூட என்னால தாங்க முடியாது. ஒரு மாதிரியா சுருண்டு போயிடுவேன். இந்தப் பொண்ணு பாவமா இருக்கு. ஏதோ புள்ள பேத்துக்கு வந்தா, ஒடம்பு சுகமானதோடு ஆம்படையான் கிட்டா போயிடுவான்னு நெனச்சேண்டா. இப்ப பாத்தா இந்த விசா சனியன் வராத கழுத்தறுக்குது. பாவம் ஆம்படையானோட சேராத இந்த ரேவதி தவிச்சுண்டு இருக்கா. கொழந்த பொறந்து 6 மாசம் ஆச்சு. புருஷ சுகம் வேண்டாமோ இந்த பொம்மனாட்டிக்கு. இன்னும் 6 மாசம் ஆகுமாம். அது வரைக்கும் சும்மா தேமேன்னு இருப்பாளா இவ. இருக்கேன்னு சொல்றா. ஆனா நேக்கு மனசு கேக்கல்லடா அம்பி. நானே கேட்டேன். ஏண்டிம்மா, நோக்கு சின்ன வயசுல கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி நன்னா தெரிஞ்ச பையன் யாராது இருக்கானா. அவனோட நீ இருந்துண்டு வேணாம் வாயேன்னேன். அவ முடியாதும்மான்னுட்டா. நான் விக்கித்து போய் கேட்டுக்கொண்டிருந்த போது ரேவதி அமைதியாக வந்து எனக்கு அருகே சோஃபாவில் உட்கார்ந்தாள். மாமி மேலும் தொடர்ந்தாள்.
“நான் விடல்லியே. சொல்லேண்டி. நோக்கு தெரிஞ்ச பையன் இருந்தா, நோக்கு மனசு பிடிச்சிருந்தா அவனோடு போகம் வச்சுக்கோடின்னேன். எங்காத்து முரளி கிட்ட நானே ஃபோன் செஞ்சி சொன்னேன். தோ பாருடா, ஒன் ஆத்துக்காரி, தன்னத் தானே கரச்சுண்டு இருக்கா. புருஷ சுகம்ங்கறது இந்த வயசுல இல்லாத எப்படா கண்டுக்கறாதுன்னேன். அவனும் நான் சொன்னதுக்கு சரின்னுட்டான். விசா கெடச்சு வர்ர வரைய்ல, ரேவதிக்கு பிடிச்ச பையன் யாராவது இருந்தால் அவனோட இருந்துட்டு வரட்டுமே. இது எல்லாம் இந்த நாட்டுல ரொம்ப சகஜம்மான்னுட்டான் என் பையன்.”
“நான் இவள ரொம்ப அணத்தி எடுத்த பின்னாடி, நேத்து ராத்திரிதான் ஒன் பேரச் சொன்னா. ஒடனே போன் போடுடீன்னேன். இன்னிக்கி காத்தால ஒன்னோட பேசி வரவழைக்கச் சொன்னேன். அம்பி, நோக்கும் ரேவதி மேல முன்னாடி ஒரு பார்வை இருந்துதோல்லியோ. இன்னிக்கி நானே ஒங்கிட்ட கேட்டுக்குறேன். என் மாட்டுப் பொண்ணுக்கு கொஞ்ச நாளைக்கு புருஷனா இருடா அம்பி.” என்று அந்த மூதாட்டி கேட்டவுடன் என் உடம்பு ஜில்லென்று ஆனது.