காரியத்தை சாதிக்க கணீர் பெண்களுக்கு மட்டும் தான் உதவியாக இருக்காது. ஒரு ஆண் தனக்காக கண்ணீர்விட்டான் என்று தெரிந்தால், கடினமான இதயம் கொண்ட பெண்ணின் இதயம் கூட உருக துவங்கிடும்.
“அப்படி என்றால், நீ ஏன் எதுவுமே சொல்லாமல் எல்லா தொடர்பையும் துண்டித்த,” முதல் முறையாக அவனுக்கு விளக்கம் கொடுக்க வாய்ப்பு அமைந்தபடி கேட்டாள் மீரா.
“சொல்லுறேன், அனால் முதலில் உள்ளே வரலாம்மா? நான் இப்படியே இங்கே நின்றுகிட்டு பேசுறது நல்ல இருக்காது.”
மீரா எதுவும் சொல்லாமல் வீட்டின் உள்ளே நடந்துசென்றால், பிரபு உள்ளே வர அனுமதி கொடுத்தவாறு. இது தான் பிரபுவுக்கு முதல் வெற்றி. பிரபுவின் காலடி மீண்டும் அவள் வீட்டின் உள்ளே பதிந்தது. இன்னும் இரண்டு, மூன்று மாதங்களில் அவன் இந்த வீட்டின் உள்ளே வந்து மூன்று வருடங்கள் ஆகிவிடும். அவன் சமையல் அறை, சாப்பிட்டு அறை தண்டி ஹால் உள்ளே பெரும் போது ஒவ்வொரு இடமும் அவன் மீராவுடன் தடைக்கட்டுச் செய்யப்படாத புணர்ச்சியில் ஈடுபட்டதை நினைவூட்டியது.
பிரபு சோபாவில் உட்காரும்படி மீரா தனது தலையை அசைத்து சைகைகாட்டினாள். பிரபு அந்த மெத்தென்ற பூம்பட்டு வகை சோபாவின் மீது அமர்ந்தான். இதுகூட எங்கள் இருவரின் இடையை எத்தனையோ முறை தாங்கி இருக்கே என்ற பழைய நினைவு பிரபுவுக்கு வந்தது. அதன் விளிம்பில் அமர்துருக்கும் அவன் இடையும், அவன் இடுப்பை அவள் கால்கள் சுற்றி வலயித்தபடி அவன் மாடி மேல் நெருக்கமாக அமர்ந்து இருக்கும் மீராவின் இடையும். அவன் தடித்த தண்டு அவள் தேன் குடத்தை கடைந்தபோது அவர்கள் ஒத்திசைவுநயத்தோடு அது போட்ட கிரிச்சல் சத்தம் இன்னும் வாடாத நினைவாக பிரபு மனதில் இருந்தது.
அங்கே உட்கார்ந்து கொண்டு இருக்கும் போது பிரபுவுக்கு மீண்டும் மீராவை இதே சோபாவில் ஓழ்க்க வேண்டும் என்ற ஆசை துள்ளிக்கொண்டு வந்தது. அந்த எண்ணம் அவன் பேண்ட் உள்ள உடனே ஒரு எதிர்வினையை ஏற்படுத்தியது. இரும்பு போல் அவன் ஜட்டி உள்ளே அவன் ஆண்மை முட்டி போராடியது. சரவணன் சொன்னதை செய்யும் முன்னே மீராவை ஓழ்க்க வேண்டும் என்ற திடமான மனஉறுதி பிரபுவுக்கு வந்தது. மீரா, சோபாவில் அமரவில்லை. அவன் முன்னே சில ஆடி தொலைவில், அவன் விளக்கத்துக்காக காத்துகொண்டு இருந்தாள்.
பிரபு அவளை இப்போது நிதானமாக கூர்ந்து கவனித்தான். அவள் அவன் தந்தையின் இறுதி சடங்குகளுக்கு அவள் வந்தோ போது அவனால் அவ்வாறு செய்ய இயலவில்லை. அவன் பார்த்த வரைக்கும் அவளுக்கு வயது கூடுனது போலவே தெரியல. சொல்லப்போனால் அவன் இப்போது மேலும் கவர்ச்சியாக இருந்தாள். மிகவும் குறைவான சதைப்பிடிப்பு அவளை தளதளவென்று ஆக்கிவிட்டது. இப்போது தான் சமைக்க ஆரம்பித்ததில், வியர்வை நெற்றியில் முத்தாக இருக்க, எந்த மேக் அப்பும் போடாமல் இருந்தும் அழகாக தான் இருந்தாள் இந்த இல்லத்தரசி.
வீட்டு வேலை செய்ய போகும் பெண் அணிந்திருக்கும் சாதாரண புடவையை தான் அணிந்திருந்தாள். அதை கூட உடனே அவள் உடலில் இருந்து உருவ வேண்டும் என்று ஆசை பிரபுவுக்கு இருந்தது. அவள் புதுவை மட்டுமா, அவள் அணிந்திருந்த எல்லா ஆடைகளும். அவன் கொலை அவள் புழை உள்ளே சொருக, அவன் இன்பத்தில் முனகும், அந்த இனிமையான இசை அவன் காதில் மீண்டும் ஒலிக்க வேண்டும் என்று ஆவலாக இருந்தது பிரபுவுக்கு.
“ஹ்ம்ம், நான் கர்த்துக்கிட்டு இருக்கேன், சொல்லு, ஏன் ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லாமல் என்னை தவிக்க வெச்சிட்டு போய்விட்ட,” இதை சொல்லும் போதே மீராவுக்கு தெளிவாக தெரிந்தது அவன் கண்கள் அவள் உடலில் இருந்த ஆடைகள் ஒண்டொன்றாக கழட்டுகிறது என்று. மீராவுக்கு அவனின் அந்த பார்வை மிகவும் பரிச்சயம் ஆனா ஒன்று. அவர்கள் ஒவ்வொரு முறையும் மகிழ்ச்சி நிரம்பிய இன்பத்தில் கூடும் முன்பு உள்ள அதே பார்வை.
இப்போது பிரபு மீண்டும் அவன் செய்ய வேண்டிய விஷயத்துக்கு வந்தான். அவன் நோக்கத்தை அடைய அவன் என்ன சொல்ல வேண்டும் என்பதை பல முறை அவன் மனதில் ஒத்திகை செய்து இருந்தான்.
“என் வீட்டுக்கு என் பழைய நிறுவனத்தில் இருந்து மறுபடியும் வந்த சேர வேண்டிய கடிதம் வந்தது. தங்கை கல்யாணம் தான் முடிஞ்சிச்சி என்று என் அப்பா என்னை வேளையில் சேர வற்புறுத்தி கொண்டு இருந்தார்.”
ஆமாம் அவன் வேலைக்குப்போக வேண்டிய நிலைமை வைத்து தானே இருக்கும் என்று மீரா மனதில் நினைத்துக்கொண்டாள். அது ஒரு நாளுக்கு நிச்சயமாக நடந்தே ஆகும் என்று எனக்கு தெரியும். ஒரு வகையில் அது நல்லது கூட என்று நினைத்திருந்தேன் என்று எண்ணினாள். அப்போது தான் வேறு வலி இல்லாமல் எங்கள் கள்ள உறவு ஒரு முடிவுக்கு வந்திருக்கும். அனால் எப்படி அது உண்மையில் முடிந்தது சரி இல்லை. நாங்கள் முறைப்படியாக விடைபெற்றுக்க வேண்டும். அநேகமாக கடைசியாக ஒரு முறை, இதுதான் எங்கள் கடைசி கூடல் என்று, இனிக்க இனிக்க இன்பங்கள் பரிமாறி பிரிந்து இருக்கணும். வேறு ஒரு எண்ணமும் மீராவுக்கு வந்தது. அதுதான் அவர்கள் கடைசி முறையாக இருந்திருக்குமா, அல்லது அவன் அடுத்த முறை இங்கு வரும் போது நான் என்னை அவனுயிடம் கொடுத்து இருப்பேன்னா? என்று மீரா பல முறை யோசித்து இருக்காள்.