வாசமான ஜாதிமல்லி 5 26

அப்படி என்றால், அவளை ரொம்ப சிந்திக்கவிடாமல் அவளை உடனே அவனிடம் கொடுக்க செய்யணும். அப்படி சாமர்த்தியமாக நடந்துகொள்ளணும். அவனால் அப்படி செய்ய முடியும் என்ற நம்பிக்கை இருந்தது. அவன் வீட்டில் தன் தந்தையின் ஈமச்சடங்கு நடக்கும் போது மீராவின் கண்களில் அவன் மேல் உள்ள காமத்தை கண்டான்.

முதல் முறை அவளை அனுபவித்த போது எப்படி நினைத்தனமாக, அவளை முழுதும் இன்பத்தில் ஆழ்த்தவேண்டும் என்று சிறப்பாக புணர்ந்தானோ, அதே போல இன்றும் செய்ய வேண்டும் என்று முடிவு எடுத்திருந்தான். அன்று அவள் அது வரை அன்பவிக்காத தீவிரமான இன்ப உச்சத்தில் அவள் உடல் துடித்ததை நினைத்தான். இன்றும் அவள் பேரானந்தத்தில் துடிக்க வேண்டும். இன்ப அலைகள் இன்னும் அவள் உடலில் அலை போல பயந்துகொண்டு இருக்கும் போது தான் அவன் சொல்லும் வகையும் நடக்க இனங்காணா மனநிலையில் இருப்பாள் என்று நம்பினான்.

பிரபு தன்னை பார்க்க முயற்சி கூட எடுக்காமல் மீண்டும் சென்னைக்கு போய்விட்டான் என்று மீராவுக்கு தெரிந்த போது அவளுக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. அவன் சென்னைக்கு போன விஷயம் கூட அவள் கணவன் மூலம் தான் அவளுக்கு தெரிந்தது. முதலில் ஏன் அவர் இதை அவளிடம் சொல்கிறார் என்று கொஞ்சம் சந்தேகம் கூட வந்தது. அனால் பிறகு யோசிக்கும் போது, பிரபு அவருக்கு மட்டும் இல்லை அவனுக்கும் நண்பன் போல பளிங்கினான் என்று அவருக்கு தெரியும் என்று நினைத்தாள். அதிகநாள் தான் அதை அவளிடம் சொன்னார் என்று அவள் சந்தேகம் சற்று குறைந்தது.

இந்த ஒரு வாரமாக அவர் தன்னை அணுகவில்லை என்று கரணம் அவளுக்கு புரியவில்லை. எதோ பிசினெஸ் விஷயமாக இருக்கும் என்று அந்த எண்ணத்தை ஒரு புறம் தள்ளினாள். அவளுக்கும் பிரபு பற்றிய நினைவுகள் வந்து அதில் சிந்தனைகள் ஓட இதை பற்றி பெரிதாக எடுக்கவில்லை. பிரபு மட்டும் இங்கு வந்திருந்தால் அவள் என்ன தான் அவனிடம் கூறி இருப்பாள்? அவள் வரவில்லை என்பதால் என்ன தான் உண்மையில் நடந்து இருக்கும் என்பதும் நிச்சயமாக சொல்ல முடியாது. அவள் கணவன் என்ன சொன்னார். அவன் சனிக்கிழமை வருவான் என்று. அப்படி என்றால் நாளைக்கு வந்துவிடுவான்.

இந்த முறை அவன் அதிக நேரம் இங்கே இருப்பானா? அநேகமாக, இன்னும் சில சடங்குகள் முடியவில்லை. இந்த முறையாவது என்னை சந்திக்க முயற்சி செய்வானா என்று மீரா யோசித்தாள். இந்த சிந்தனைகளோடு அவள் சமையல் வேளையில் மும்முரமாக இருந்தாள். அப்போது பின் கதவு தட்ட படும் சத்தம் கேட்டது. இந்த நேரத்தில் யாராக இருக்கும் என்று யோசித்தபடி கதவுக்கு நடந்து சென்றாள். அவள் கதவை திறக்கும் முன்பு அது மீண்டும் தட்ட பட்டது. அவள் பூட்டை விடுவித்து கதவை திறந்தாள். அவன் மூச்சி அப்படியே அவள் தொண்டையில் நின்றுவிட்டது. முகத்தில் புன்னகையோடு பிரபு நின்றுகொண்டு இருந்தான்.

கடவுளே அவன் இங்கேயே வந்துவிட்டான் என்று நினைத்தாள் மீரா. என் கணவர் அவன் நாளைக்கு தான் திரும்பி வருவான் என்று கூறினார், ஆனால் அவன் இன்றைக்கே இங்கே இருக்கிறான். அவன் கையில் இருந்த பையைப் பார்த்த மீரா, அவன் இன்னும் வீட்டிற்கு திரும்பிச் செல்லவில்லை என்று தெரிந்தது, அவன் உடனே நேராக அவளைப் பார்க்க வந்திருக்கான. அவனைப் பார்த்தபோது அவள் இதயத்தில் ஒரு குதூகலம் ஏற்பட்டது, ஆனால் அந்த உணர்ச்சியை அவள் முகத்தில் காட்டக்கூடாது என்று அவள் கடுமையாக போராடினாள். ஆவலுடன் இருந்த எல்லா உறவையும் திடீரென துண்டித்துக் கொண்டவன் அவன்தானே. எந்த உணர்ச்சியும் வெளிக்காட்டாதபடி அவனுடன் பேசினாள்.

“உங்களுக்கு என்ன வேணும்? யாரை பார்க்க வந்திருக்கீங்க?” என்று ஏலமானமாக பேசினாள் மீரா.

“என்ன மீரா, என் மீது கோப்பம்மா?” அவன் முகத்தில் இருந்து அந்த புன்முறுவல் மறையவில்லை.

அதை பார்த்து இன்னு கடுப்பானாள் மீரா. “நான்? கோப்பம்மா? நான் ஏன் கோப பாடணும். உங்களுக்கும் எனக்கும் என்ன இருக்கு நான் கோபப்பட?”

“நீ கோப படும் போது நீ எவ்வளோ அழகாக இருக்க தெரியும்மா?” அவன் சாமர்த்தியமாக பேச்சை மாத்தினான்.

மீரா ஒன்னும் அவ்வளவு சுலபமாக சமாதானம் ஆகா போவதில்லை.

“நான் எப்படி இருக்கிறேன், என்ன உணருறேன் என்பதை பற்றி நீங்க ஒன்னும் கவலைப்பட வேண்டியதில்லை. தொய்வு செய்து நீங்க எதற்கு இங்கே வந்திருக்கீங்க என்று சொன்னால் நல்ல இருக்கும்.”

“நான் ஏன் இங்கே வந்தேன் என்று உனக்கு தெறியுநம் தானே, சொல்லுறேன்,” இப்போது பிரபு முகத்தில் அந்த புன்னகை இல்லை. “உனக்காக ரொம்ப ஏங்கி இருக்கேன், அதனால தான்.”

“ஆமாம் ஆமாம், நான் நம்பிட்டேன்,” மறுபடியும் ஏளனமாக பதில் சொன்னால் மீரா.

அப்பாடா, கடைசியில் எனக்கு பதில் சொல்ல துவங்கிட்டாள் என்று மகிழ்ச்சியோடு நினைத்தான் பிரபு. “நீ நம்புறியோ இல்லையோ, அனால் அதுதான் உண்மை. உன்னை இனிமேல் பார்க்க முடியாது என்ற எண்ணத்தில் எத்தனை முறை நான் கணீர் வடிந்திருக்கேன் என்று உனக்கு எங்கே தெரிய போகுது.”