டேபிலில் டேனியல் தனக்காக வாங்கி கொடுத்த புது மொபைல் பாக்சை எடுத்தாள், அதனை சிவனேசனிடம் கொடுத்தாள்,
“இந்தா டா, இத ஓபன் பன்னி இந்த சிம் கார்ட போடு டா” என்றாள்.
தன்னை விட கிட்டதட்ட 22 வருடங்கள் மூத்தவரான சிவனேசனை கூச்சமின்றி ‘டா’ போட்டு அழைத்தாள், சிவனேசனும் அவள் அழகில் மயங்கி அமைதியாக கேட்டான், அவள் சொல்லும் வேலைகள் எல்லாவற்றையும் செய்ய தொடங்கினான், அவள் கொடுத்த செல் போனை அந்த பெட்டியில் இருந்து எடுத்தான், அதை ஓபன் செய்து அதில் சிம் கார்டை போட்டான், பின் அதன் சார்ஜரை எடுத்து அதற்கு சார்ஜும் போட்டான்.
அவன் எழுந்து சார்ஜ் போட்டுவிட்டு பொற்கொடி அருகே வந்து நின்றான். பொற்கொடி அந்த சேரில் சாய்ந்து உட்கார்ந்தாள், “நான் இது மேல கால்ல தூக்கி போட்டுக்கட்டுமா” என்று சிவனேசனிடம் கேட்டாள்.
“இது உங்க ஆபிஸ், நீங்க எங்க வேனும்னாலும் கால் போடலாம் மேடம், வேனும்னா நான் கீழ மண்டி போடுறேன், நீங்க என் தோள் மேல கால்ல போட்டுக்கோங்க” என்றான் சிவனேசன்.
இதனைகேட்ட பொற்கொடி சிரித்தாள், “ச்சீ.. சிவா.. என்ன மேடம்னு கூப்பிடாத டா, நான் உன்ன டா போட்டு கூப்பிடுற மாதிரி நீ என்ன டீ போட்டு கூப்பிடு டா, அது தான் எனக்கு பிடிக்கும் டா” என்றாள் பொற்கொடி.
“சரி டீ” என்ற சிவனேசன் மெதுவாக குனிந்து அவள் கைகளை தொட்டான்.
பொற்கொடி தன் கால்லை டேபிலில் தூக்கி நீட்டி அவள் சேலையை தன் மொட்டி வரை நீட்டினாள்,
“சிவா, யாரும் உள்ள வர மாட்டாங்கள” என்றாள்,
“இல்ல பொற்கொடி, யாரும் வர மாட்டாங்க, நம்ம ரிசப்சன்ல இருந்து உள்ள வார இந்த வழி வரைக்கும் எல்லா இடத்திலும் கேமிரா இருக்கு, யாராச்சும் உள்ள வந்தா அது கேமிரால தெரிஞ்சிடும், அதுமட்டும் இல்ல இந்த ரூம் பக்கமாக வார தைரியம் யாருக்கும் இல்ல மா” என்றான்.
இதனைகேட்டு புன்னகைத்த பொற்கொடி மெதுவாக தன் சேலையை தன் தொடைக்கு மேல் தொக்கிவிட்டாள், தன் மாராப்பை தோள்பட்டையில் ஜாக்கெட்டுடன் குத்தியிருந்த சஃப்டி பின்னை கழற்றி அருகே இருந்த தன் ஹேன்ட் பேக்கினில் வைத்தாள், தன் மாராப்பை கீழே சரித்தாள், அவள் முலைகள் முட்டிக்கொண்டிருந்தது,