வசந்தி தன் இரு கைகளையும் அவரது கழுத்தில் மாலையாக்கிகொண்டு தன் உதடுகளை அவர் முத்தமிட வாகாக விரித்து தன் நாக்கை மெல்ல ஆட்டினாள். அந்த அழைப்பே அவருக்கு போதுமானதாகியது. மாணிக்கம் தன் இதழ்களால், லேசாகத் திறந்திருந்த அவள் வாயிதழ்களை கவ்வி, தன் நாக்கால் அவள் நாக்கை தேடித் துழாவினார். வசந்தி தன் கணவனை நன்கு அறிந்தவள். அவள் உணர்ந்து கொண்டாள்…இன்று இந்த தேர், ஊர் ஓடித்தான் தன் நிலையடங்குமென்று. நிறை குடம் தளும்பாது…கலவியில் முழு சுகத்தை அடைய மனம் அமைதியுடன் இருக்கவேண்டும். பதட்டத்தை தவிர்க்க வேண்டும். வசந்தி முதலில் தன் கணவனை அவனிச்சைப்படி இயங்க அனுமதித்தாள்… மாணிக்கத்தின் உதடுகளின் அழுத்தத்தை, மூச்சுக்காற்றின் சூட்டை, தன் கணவனின் வலுவான அணைப்பை அனுபவித்தாள். அவரின் பரந்த மார்பின் திண்மையை அன்றுதான் புதிதாக உணர்வது போல் அவரை இறுக்கிக் கொண்டாள். பின் நிதானமாக தன் உதடுகளால் அவர் நாக்கை தேடி சுவைக்கத் தொடங்கினாள். தன் அன்பு மனைவியின் உதடுகளின் அழுத்தத்தால், அவள் எச்சிலின் இனிமையான சுவையால், மாணிக்கத்தின் ஆண்மையில் லேசாக சூடு பரவத் தொடங்கியது. தன் கைகளில் மலர்க்குவியலாக கிடந்த அவளை தன் மார்போடு இறுக்கி அவள் முகத்தில் முத்தமிட்டுக் கொண்டே மெதுவாக தன் படுக்கை அறையை நோக்கி நகர்ந்தார். அவர்கள் இருவரும் காமன் பண்டிகையை கொண்டாட முடிவு செய்து விட்டார்கள். கட்டிலில் உட்கார்ந்து மனைவியை தன் மடியில் கிடத்தி அவள் கழுத்தில் ஆழ்ந்த பெருமூச்சுடன் தன் முகம் புதைத்தார். வசந்தி அவர் முகத்தை மெதுவாக நிமிர்த்தி மனம் நிறைந்த காதலுடன் அவர் கண்களில் தன் பார்வையை கலந்தாள். அந்தப் பேரிளம் பெண்ணின் கண்களில் காதல் ஒளி வீசியது. தன் கணவனுக்கு முழுமையான ஆனந்தத்தை வழங்க வேண்டும் என தன் மனதில் முடிவு செய்துகொண்டாள்.
“என்னங்க உங்களை நான் சும்மா கிண்டலுக்கு தானே கிழவன்னு சொன்னேன்… உடனே அதை நீங்க மறுத்து என்னை தூக்கித்தான் ஆகணுமா?” அவரை மேலும் உசுப்பினாள். இதுதான் தன் ஆசைப்பூர்த்திக்கான வழியென்று அவளுக்குத் தெரியும்.
“நீ கிண்டலுக்கு சொன்னியோ இல்ல உண்மையாகவே சொன்னியோ…மொத்ததுல தூக்கித்தானே ஆகணும், இல்லன்னா எப்படி? அவரும், தான் அவளுக்கு சளைத்தவனில்லை என்று காட்டினார்.
“நீங்க எதைச் சொல்றீங்க?” அவள் உண்மையாகவே புரியாமல் கேட்டாள்…
“ஆமாம்…ஒண்ணும் தெரியாத பாப்பா போட்டாளாம் தாப்பா…உன் பாவாடையை சொல்லறண்டி…அதை தூக்கித்தானேடி ஆகணும்…சத்தமாக சிரித்தார் மாணிக்கம்…மனம் விட்டு சிரித்ததால் அவருடைய மனம் லேசாகியதை உணர்ந்தார்.
“ஆமாம்…முப்பதஞ்சு வருசமா பாவாடையை தூக்கித்தான் ஆவுது…இதுல சிரிப்பு என்ன வேண்டி கிடக்கு…நான் தாப்பா போடறது இருக்கட்டும், இப்ப தெரு கதவு
“தாப்பா” போட்டிருக்கா இல்லையா எனக்கு தெரியாது…அப்புறம் உங்க இஷ்ட்டம்” அவள் வெட்க்கத்தில் முகம் சிவந்திருந்தாள். மாணிக்கத்தின் மார்பில் தன் முகத்தை புதைத்துக்கொண்டாள்.
“கம்பி கதவை ஏற்கனவே தாப்பா போட்டாச்சுடி” அவர் தாபத்தோடு அவள் முகத்தை நிமிர்த்தி அவள் கன்னத்தில் இச்ச்ச் என ஓசை எழுப்பி முத்தமிட்டார்.
“சரி…சரி… எல்லாம் முன்னேற்பாட்டுடன்தான் நடக்குதா, அப்ப பாவாடையை இன்னைக்கு தூக்கித்தான் ஆகணும்” அவள் குரலில் வெட்க்கம் தொனித்தது.
“வசு, என்னடி இந்த வயசிலேயும் ரொம்பவே வெக்கப்படறே சின்னப் பொண்ணு மாதிரி?
“நிஜமா சொல்றேன்…கல்யாணமாயி இத்தனை வருசத்துக்கு அப்புறமும், ஒவ்வொரு தரமும் நீங்க பாவாடையை தூக்கும் போதும் ஒரு நொடி நான் வெக்கப்படத்தான் செய்யறேன், அதுதான் ஏன்னு தெரியல”. இதை சொல்லும் போது அவள் குரலில் ஒரு பெருமிதம் ஒலித்தது. அவள் அவர் கன்னத்தை மெதுவாக கடித்தாள்.
Nice story, எல்லா பகுதி யும் படிசுவிட்டென், waiting for next part.