ஷவரை திறந்து மெதுவான சுடுநீர் பட்டதும் உடலுக்கு இதமாக இருந்தது…வெளியே அம்மாவின் சத்தம் கேட்டது…
“சீக்கிரமா குளிச்சிட்டு வா…சாப்பிட்டிட்டு…அப்படியே போய் மாலினி வீட்டுக்கு போயிட்டு வந்திடலாம்”
எனக்கு திக்கென்றது…என்னது சித்தி வீட்டுக்கா?…
மாலினி சித்தியை நினைத்ததும் என் சுண்ணி படக்கென்று துள்ளியது…
மாலினி சித்தியை முதல்முதலாய் பார்த்தபோதே எனக்கு அவளை மிக பிடித்து போய்விட்டது… எனக்கு அப்போது தான் கொஞ்சம் அதிகமாக மீசை முளைத்த காலம்…பெண்களின் மூடிய சேலைக்குள் இருந்த அழகை திருட்டுதனமாக ரசிக்கும் விடலைப்பருவம்…அவளின் கொள்ளை அழகும்,ஆசை மயக்குகின்ற சிரிப்பும் என்னை மிக கவர்ந்து விட்டது…
சித்தப்பா கல்யாணத்திற்க்கு முன்பு மாலினி சித்தியை வீட்டிற்க்குஅழைத்து வந்திருந்தார்.அப்போது எனக்கு 16 வயதிருக்கும்.அவளைப்பார்த்ததும் எனக்கு பிடித்து விட்டது.நல்ல உயரமாக அவளது வயதுக்கு மீறிய வளர்ச்சியுமாக இருந்தாள்.அப்போது அவளுக்கு 25 அல்லது 26 வயதிருக்கும்.சிகப்பாக கொழுகொழுவென்று இருந்தாள்.அவளது கைகள் சதைப்பற்றாக இருந்தது.அவள் கட்டின சேலைக்கு மேல் அவளது பருத்த குண்டி சதைகள் வீங்கி புடைத்திருந்தது…அப்பா கூட கிண்டல் செய்தார்…பயல் நல்ல வெயிட் பிகரைத்தான் பிடித்திருக்கிறான் என்று…எப்படியோ தாத்தா சம்மதம் வாங்கி கல்யாணமும் பண்ணி,பிள்ளையும் பெற்றுவிட்டார்கள்…ஆனால், முடிவுக்கே வரமுடியாத இந்த ஓயாத சண்டையை நினைத்தவாறே குளித்து. முடித்தேன்…
சாப்பிட்டு முடித்து,பைக்கில் அம்மாவை ஏற்றி கொண்டு அடையார் இந்திரா நகரில் இருக்கும் மாலினி சித்தி வீட்டை அடைந்த போது இரவு 9 மணி இருக்கும்.கலங்கிய கண்களோடு மாலினி சித்தி வந்து கதவை திறந்தாள்.சரியான சண்டை போலிருக்கு. சித்தப்பா ராஜகோபாலை காணவில்லை…சண்டை போட்டு கோபித்து போய்விட்டார் போல.மாலினி சித்தி மகள் அனுஷா தூங்கியிருக்ககூடும்…,
நாங்கள் சென்ற சமயம் வீடே நிசப்தமாக இருந்தது நான் வரவேற்பறையிலே உட்கார்ந்து அன்றைய ஹிண்டுவில் மூழ்கி போனேன்.ஒரு அரை மணி நேரம் கழித்து சித்தியின் குரல் கேட்டு தலை நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.
“உனக்கு கூட என் மேல அக்கறை இல்லடா ரகு…எத்தன தடவ அடையார் டிப்போ தாண்டி பெசன்ட் நகருக்கு போற…ஒரு எட்டு கூட இந்திரா நகர் உன்னால வர முடியல…எது எப்படியோ என் தலை விதி… இப்படி காலம் முழுதும் அழுது நான் சாகிறேன்…” என்று சொல்லியவாறே மாலினி சித்தி ஓவென்று அழ அரம்பித்தாள்.
எனக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் முழித்த போது அம்மா ஓடிவந்து…
“ஏன்டி இப்படி அழுகிற… கிச்சன்ல அழுதது போதாதென்று… இங்கயுமா?” என்று சொல்லி ஆறுதலாக அவளது தலையை ஆதரவாக தடவிகொடுத்தாள்.
எனக்கு அவளது நிலைமையை நினைத்து வருத்தமாக இருந்தது.
“சாரி சித்தி…இனிமேல் டைம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் வந்து பாக்குறேன்…சரி…நீங்க சாப்டீங்களா…இல்லையா?” என்று கேட்டதும்
“சாப்பிட்டாச்சுடா…காட்டினவன் கூட கேக்காமல் போயிட்டான்.நீ கரிசனமாய் கேட்டது இதமா இருக்குடா” என்று என் கைகளை பிடித்து கொண்டாள்…அம்மாவுக்கு புரிந்தது… மாலினி சித்தி இயல்பான நிலைக்கு வந்து விட்டாள் என்று…
“சரி மாலு…நீ எதையும் நினைத்து கவலைப்படாமல் நிம்மதியாக தூங்கு…நாங்க கிளம்புறோம்… ரகுவுக்கு காலையில வேலைக்கு போணும்… ஆமா…உனக்கும் நாளைக்கும் வேலை இருக்குல்ல… “என்று சொல்லியவாறே ,கதவை நோக்கி நடந்தாள்…
“…நான் ரெண்டு நாள் லீவ் போட்டுருக்கேன்…அனுஷாவை அவ தாத்தா வீட்டில போய் விடப்போறேன்…நீங்க கவலைப்படவேண்டாம்…நான் ஒண்ணும் விபரீதமாக செய்யமாட்டேன். சாரிக்கா…உங்களை தொந்தரவு செஞ்சதுக்கு மன்னிச்சிகோங்க.” என்று சொல்லி சிரித்தாள். பின்பு மெல்ல திரும்பி என்னை பார்த்து , அம்மாவுக்கு கேட்காத குரலில் “தேங்க்ஸ் ரகு…இன்னும் நீ கோபமாயிருக்கியோன்னு பயந்துட்டேன்…”
Super super super super super super
Super Appu…