வாசமான ஜாதிமல்லி – பாகம் 6 62

“உங்களுக்கு என்ன வேணும்? யாரை பார்க்க வந்திருக்கீங்க?” என்று ஏலமானமாக பேசினாள் மீரா.

“என்ன மீரா, என் மீது கோப்பம்மா?” அவன் முகத்தில் இருந்து அந்த புன்முறுவல் மறையவில்லை.

அதை பார்த்து இன்னு கடுப்பானாள் மீரா. “நான்? கோப்பம்மா? நான் ஏன் கோப பாடணும். உங்களுக்கும் எனக்கும் என்ன இருக்கு நான் கோபப்பட?”

“நீ கோப படும் போது நீ எவ்வளோ அழகாக இருக்க தெரியும்மா?” அவன் சாமர்த்தியமாக பேச்சை மாத்தினான்.

மீரா ஒன்னும் அவ்வளவு சுலபமாக சமாதானம் ஆகா போவதில்லை.

“நான் எப்படி இருக்கிறேன், என்ன உணருறேன் என்பதை பற்றி நீங்க ஒன்னும் கவலைப்பட வேண்டியதில்லை. தொய்வு செய்து நீங்க எதற்கு இங்கே வந்திருக்கீங்க என்று சொன்னால் நல்ல இருக்கும்.”

“நான் ஏன் இங்கே வந்தேன் என்று உனக்கு தெறியுநம் தானே, சொல்லுறேன்,” இப்போது பிரபு முகத்தில் அந்த புன்னகை இல்லை. “உனக்காக ரொம்ப ஏங்கி இருக்கேன், அதனால தான்.”

“ஆமாம் ஆமாம், நான் நம்பிட்டேன்,” மறுபடியும் ஏளனமாக பதில் சொன்னால் மீரா.

அப்பாடா, கடைசியில் எனக்கு பதில் சொல்ல துவங்கிட்டாள் என்று மகிழ்ச்சியோடு நினைத்தான் பிரபு. “நீ நம்புறியோ இல்லையோ, அனால் அதுதான் உண்மை. உன்னை இனிமேல் பார்க்க முடியாது என்ற எண்ணத்தில் எத்தனை முறை நான் கணீர் வடிந்திருக்கேன் என்று உனக்கு எங்கே தெரிய போகுது.”

காரியத்தை சாதிக்க கணீர் பெண்களுக்கு மட்டும் தான் உதவியாக இருக்காது. ஒரு ஆண் தனக்காக கண்ணீர்விட்டான் என்று தெரிந்தால், கடினமான இதயம் கொண்ட பெண்ணின் இதயம் கூட உருக துவங்கிடும்.

“அப்படி என்றால், நீ ஏன் எதுவுமே சொல்லாமல் எல்லா தொடர்பையும் துண்டித்த,” முதல் முறையாக அவனுக்கு விளக்கம் கொடுக்க வாய்ப்பு அமைந்தபடி கேட்டாள் மீரா.

“சொல்லுறேன், அனால் முதலில் உள்ளே வரலாம்மா? நான் இப்படியே இங்கே நின்றுகிட்டு பேசுறது நல்ல இருக்காது.”

மீரா எதுவும் சொல்லாமல் வீட்டின் உள்ளே நடந்துசென்றால், பிரபு உள்ளே வர அனுமதி கொடுத்தவாறு. இது தான் பிரபுவுக்கு முதல் வெற்றி. பிரபுவின் காலடி மீண்டும் அவள் வீட்டின் உள்ளே பதிந்தது. இன்னும் இரண்டு, மூன்று மாதங்களில் அவன் இந்த வீட்டின் உள்ளே வந்து மூன்று வருடங்கள் ஆகிவிடும். அவன் சமையல் அறை, சாப்பிட்டு அறை தண்டி ஹால் உள்ளே பெரும் போது ஒவ்வொரு இடமும் அவன் மீராவுடன் தடைக்கட்டுச் செய்யப்படாத புணர்ச்சியில் ஈடுபட்டதை நினைவூட்டியது.

பிரபு சோபாவில் உட்காரும்படி மீரா தனது தலையை அசைத்து சைகைகாட்டினாள். பிரபு அந்த மெத்தென்ற பூம்பட்டு வகை சோபாவின் மீது அமர்ந்தான். இதுகூட எங்கள் இருவரின் இடையை எத்தனையோ முறை தாங்கி இருக்கே என்ற பழைய நினைவு பிரபுவுக்கு வந்தது. அதன் விளிம்பில் அமர்துருக்கும் அவன் இடையும், அவன் இடுப்பை அவள் கால்கள் சுற்றி வலயித்தபடி அவன் மாடி மேல் நெருக்கமாக அமர்ந்து இருக்கும் மீராவின் இடையும். அவன் தடித்த தண்டு அவள் தேன் குடத்தை கடைந்தபோது அவர்கள் ஒத்திசைவுநயத்தோடு அது போட்ட கிரிச்சல் சத்தம் இன்னும் வாடாத நினைவாக பிரபு மனதில் இருந்தது.