வாசமான ஜாதிமல்லி – பாகம் 6 62

அவன் சொல்ல வந்தது இதுதான், ஆனால் அதைச் சொல்வதுக்கு இப்போது சரியான நேரம் இல்லை. அவன் பேசும்போது தனது தந்திரத்தை மாற்றிக்கொண்டான்.

“இல்லை மீரா நீ தவறாக புரிஞ்சிகிட்டு. நான் என் மனைவியும் உன்னையும் பற்றி சொல்ல வந்தேன். என் மனைவியுடன் இருப்பதற்கு பதிலாக எப்போதாவது உன்னுடன் இருப்பதே என்னக்கு மேல்.”

“ஓ, ஆனால் நீ உன் மனைவிக்கு தவறு செய்கிற.”

“ஆம், மீரா, எனக்கு அது தெரியும். நான் என் மனைவியிடம் என் கடமைகளை புறக்கணிக்கவில்லை, ஆனால் நான் சொன்னது போல அது என் கடமைகள் தான். நீயும் தான் மனைவி மற்றும் தாயாக உன் பொறுப்புகளில் நீ ஒருபோதும் தவறியதில்லை. இருப்பினும், நாம ஒன்றாக இருக்கும் தருணங்கள் நமக்கு மட்டும் தான்.”

பிரபு தனது கையை மீராவின் மேல் கை மீது வைத்தான். மீரா தனது உடலில் ஒரு உற்சாகத்தை உணர்ந்தாள். அவன் கை இவ்வளவு காலம் கழித்து அவள் உடலைத் தொட்டுக் கொண்டிருந்தது.

“பிரபு தயவுசெய்து கையை எடு, வேண்டாம் .. தொடர்ந்து பாவம் செய்யக்கூடாது.”

மீரா வாய் மட்டும் இப்படி கூறியது அனால் அவள் பிரபுவை வேறு எந்தவிதத்திலும் தடுக்கவில்லை.

“இன்பம் கொடுப்பது ஒரு பாவம் அல்ல மீரா எனக்கு நீ வேண்டும் அன்பே, உன் மேல் எனக்கு ரொம்ப ரொம்ப ஆசை. நீ இல்லாமல் நான் இவ்வளவு காலம் கஷ்டப்பட்டேன். என்னால் என்னை தடுக்க முடியில, என் அன்பு காதலி எனக்கு வேணும். ”

பிரபு மீராவை தன் கைகளுக்குள் இழுத்தான். அவள் முகத்தை மேலே பார்க்க மறுத்து அவன் மார்பில் புதைத்தாள். அவள் அதைச் செய்யாமல் இருந்தால், அவன் முகத்தில் தோன்றிய வெற்றிகரமான புன்னகையைப் பார்த்திருப்பாள். அது ஒரு திமிர் பிடித்த புன்னகை. அவன் நண்பன் மனைவியை மீண்டும் எளிதில் வென்ற புன்னகை. அவன் முதல் முதலில் அவளை கவர்ந்திழுத்து அவளை தனது கைகளில் எடுத்தபோது அவனுக்கு இருந்த அதே புன்னகை.

அவளுடைய பழக்கமான உடல் மறுபடியும் அணைக்க அவனுக்கு மிகவும் நன்றாக இருந்தது. அவன் அவள் முதுகில் அவன் விரல்களால் வருடிக்கொண்டு இருந்தான், அவன் அவ்வாறு செய்துகொண்டு அவள் தலையின் உச்சியில் முத்தமிட்டான். சிறிது நேரம் கழித்து, அவள் கைகள் மெதுவாக அவளுக்கு முன்னால் இருந்து அவனது உடலைச் சுற்றி நகர்ந்தன. இப்போது அவளது பெரிய மென்மையான முலாம்பழம்கள் மீண்டும் அவனது உறுதியான மார்பில் அழுத்திக்கொண்டிருந்தன.

“மீராவை நீ என்னை மிஸ் பண்ணினியா,” பிரபு அவள் காதுகளில் கிசுகிசுத்தான்.

மீரா தலையை ஆட்டினாள்.

அவன் மீண்டும் கேட்டான், “என் கள்ள பொண்டாட்டியே, நீ என்னை மிஸ் பண்ணுவியா?”

அவன் அவள் கன்னத்தால் அவள் தலையை உயர்த்தினான், அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் கண்களைப் பார்த்தார்கள். அவனுடைய தைரியமான பார்வையை அவளால் எதிர்கொள்ள முடியவில்லை, அவள் வெட்கத்துடன் கண்களைத் தாழ்த்தினாள், “ஆம்,” அவளுடைய தாழ்ந்த மென்மையான குரலின் பதில் அவனை மகிழ்வித்தது.