இதைத்தான் பிரபு விரும்பினான். “எனக்குத் தெரியல மீரா … எனக்கு மிகவும் சோகமாக இருக்குது, நான் தனியாக இருக்க விரும்புறேன்.”
அது நல்லதல்ல. நீ இங்கு வருவது தான் நல்லது, நீ என்னுடன் உன் சோகத்தை பகிர்ந்துகொண்டாள் உனக்கு சற்று ஆறுதலாக இருக்கும், நான் சொல்லுறத கேளு, நீ இங்கே வர. ”மீரா உறுதியாக கூறினாள்.
மிகவும் தயக்கம் காட்டுவது போல் அவன் சரி என்று கூறினான். “எனது பெற்றோரும் தங்கையும் அவள் ஜாதகத்துடன் பொருத்தம் பார்க்க வெளியே போயிருக்கார்கள், அவர்கள் திரும்பி வந்தவுடன் நான் வருவேன். அவர்கள் இப்போது எப்போது வேண்டுமானாலும் திரும்பி வர நேரம் ஆகிருச்சு.”
பிரபு தொலைபேசியை வைத்த பிறகு தனக்குத்தானே சிரித்தான். இது எதிர்பாராதது. அவன் அவளைப் பார்க்கச் செல்வதற்கு மூன்று நாட்கள் காத்திருந்த பிறகு போகலாம் என்று நினைத்தான், ஆனால் அவள் ஒருபோதும் அழைப்பாள் என்று அவன் எதிர்பார்க்கவில்லை. பெரிய நகரங்களில் இது ஒரு பெரிய விஷயமாக இருக்காது, ஆனால் இது போன்ற ஒரு இடத்தில் ஒரு பெண்ணுக்கு, அதுவும் கல்யாணம் ஆனா பெண்ணுக்கு இப்படி வேற ஆணை அழைத்து பேசுவது மிகவும் அசாதாரணமானது. அவனுக்கு இப்போது இருந்த கொஞ்சம் சந்தேகமும் தீர்ந்து அவளை வெற்றிகரமாக அவள் கற்பை சூறையாட போகிறான் என்பது உறுதியானது.
மீரா தனக்குத்தானே நினைத்துக் கொண்டாள், பாவம் அவன், அவனது காதல் முறிந்து விட்டது என்று ரொம்ப வருத்தப்படுகிறான். இது அவனுக்கு முதல் காதலாக இருந்திருக்க வேண்டும். நான் கல்யாணம் செய்வதுக்கு முன்பு நான் யாரையும் காதலிக்கவில்லை, அதனால் அந்த உணர்வு எனக்குத் தெரியாது அல்லது அந்த காதல் முறிந்தால் அந்த உணர்வு எப்படி இருக்கும் என்றும் தெரியாது, என்று அவள் நினைத்தாள். இது உண்மையில் மிகவும் வேதனையாக இருக்க வேண்டும், நான் அவனை ஆறுதல்படுத்த முயற்சிக்க வேண்டும். நண்பர்கள் என்றால் இதை தானே செய்யவேண்டும். அவனை அழைத்த ஒரே காரணம் நட்புரீதியான அக்கறை என்று அவள் தன்னை தானே நம்ப வைக்க முயன்றாள்.
அவள் வீட்டின் முன் பிரபுவின் மோட்டார் சைக்கிளை நிறுத்தும் சத்தம் கேட்டது. அவள் ஆவலுடன் சென்று கதவைத் திறந்தாள். அவன் முகத்தில் மிகவும் சோகமான தோற்றத்துடன் உள்ளே நடந்து வந்தான். அவனது முகத்தில் வழக்கமான மகிழ்ச்சி இல்லை. இது ஒரு வித்தியாசமான பிரபுவை மீரா பார்க்கிறாள்.
“உள்ளே வா, உள்ளே வா” அவள் அவனை தன் வீட்டிற்குள் வரவேற்றாள்.
அவன் மெதுவாக நடந்து சோபாவில் அமர்ந்தான்.
“உனக்கு ஒரு கப் காபி வேண்டுமா?” என்று அவனிடம் கேட்டாள்.
“சரி,” அவள் அவனுக்கு காபி கொடுக்கும் போதெல்லாம் இருக்கும் வழக்கமான உற்சாகம் இல்லாமல் சொன்னான்.
நான் அவன் கவலையை மறக்க செய்ய வேண்டும், என்று சமையலறைக்குள் நுழைந்தபோது அவள் நினைத்தாள். அவள் பத்து நிமிடங்களில் ஒரு சூடான டம்ளர் காபியுடன் திரும்பி வந்து அவனிடம் கொடுத்தாள். அவன் அதை கையில் எடுத்துக் கொண்டான் (வழக்கமான விரல்கள் உரசல் கூட இல்லை), ஆனால் அதை குடிக்காமல் மேஜையில் வைத்திருந்தான்.
“ஹேய் காபி குடி. இப்போ என்ன பெரிய விஷயம் ஆகிவிட்டது, ஏன் இப்படி இருக்குற, சீக்கிரம் காப்பியை குடி. ”
“இல்லை, அது சூடாக இருக்குது. நான் கொஞ்ச நேரத்தில் குடிக்கிறேன்,” என்று அவன் உயிரற்ற தொனியில் கூறினான்.
அவள் சோபாவில் அவனருகில் அமர்ந்து அவனிடம் மென்மையாகப் பேசினாள், அவனை ஆறுதல்படுத்த முயன்றாள்.
“நீ இன்னும் அந்த வெள்ளைகாரச்சியை பற்றி நினைச்சுகிட்டு இருக்கியா? உன் காதல் அவளுக்கு புரியவில்லை. இப்போது ஒரு வருடத்திற்கு மேலாகிவிட்டது, நீ ஏன் அவளைப் பற்றி இன்னும் நினைத்து சோகமாக இருக்க வேண்டும். அவளை மறக்க முயற்சி செய்யு.”
பிரபு அவளைப் பார்த்து, ”இது என் முன்னாள் காதலனின் காரணம் என்று உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?” என்றான்.
“அதுவா?, உன் மூஞ்சை பார்த்தாலே தெளிவா தெரியுதே, ஆனால் ஒரு விஷயத்தை சொல்லு, எனக்கு அது புரியவில்லை.”
“என்ன?”
“எனக்கு உன்னை தெரிந்த நாளில் இருந்து இப்படி ஒரு விஷயம் இருக்கோ அல்லது நீ எதோ இழந்து சோகமாக இருப்பது போல இல்லையே அப்புறம் ஏன் இந்த திடீர் மாற்றம். எனக்கு புரியவில்லை. ”
Vera podunga ????
Ena Ila 0