அதையும் இன்னொரு சுவாரஸ்யமான பச்சை தமிழில் உரையாடப்பட் ஓல் சம்பவமும் அடுத்த பாகத்தில். சாலையில் இறங்கி மூவரும் பேசியபடியே நடந்தோம். முதலில் பாக்டரியைச் சுற்றிப்பார்க்க வேண்டி, கிராமத்துக்கு எதிர்ப்புறமுள்ள சாலையில் (அந்த வழியை அனேகமாக யாரும் உபயோகிப்பதில்லை, அத்துடன் பங்களாவில் இருந்து பாக்டரிக்கு வருவதற்கு அது சற்று நீண்ட, ஆனால் சுற்றி மரங்களடர்ந்த வழி) நாங்கள் மூவரும் போய்க்கொண்டிருந்தோம். பாக்டரிக்குப் போய்ச்சேர எப்படியும் 30 நிமிடமாவது எடுக்கும். ஆனால் இப்படி ஆடி அசைந்து நடந்தால் 50 நிமிடம் எடுக்கும். வழியில் இயற்கையைப் பற்றியும், அந்த ஊர்ப் பெண்களின் ஆடை அலங்காரங்கங்கள் பற்றியும் பேசிக் கொண்டு போனோம். அப்போது யாமினி “ஆமா கதிர் சார் ஒங்ககிட்ட ஒண்ணு கேட்கணுமே” நானும் “அதுக்கு ‘சார்’ எல்லாம் வேண்டாம். சும்மா கதிர்ணே கூப்பிடுங்க” என்றேன். “ஓகே கதிர். ஆமா இந்த ஏரியாவுலதான் நல்ல பிகருங்க இருக்கே, ஒண்ணப்பாத்து மடக்கிப் போட வேண்டியதுதானே” என்றாள். நானும் “செய்யலாம்தான் யாமினி, ஆனா யாராவது ரெடிண்ணா நானும் ஓகேதான்” என்றேன். “அப்டிண்ணா யாரையும் நீங்க இதுவரை லவ் பண்ணலயா” எனக் கேட்டாள். நானும் “இன்னும் வரல” என்றேன்.
அப்படியிருக்கும் போது யாமினி ஒரு மரக்குற்றியில் தடுக்கி “ஆ” என்று குப்பற விழுந்தாள். அப்போது அவளுடைய மினி ஸ்கேட் விலகி சிறிய நிக்கர் குண்டிக்கு மேல் வந்துகிடந்தது. அழகான கால்கள். தொடையிரண்டையும் பிரம்மன் மெனக்கெட்டுக் கடைந்திருந்தான். குண்ணடிக்குள் வைத்து ஓத்தாலே இன்று முழுவதும் ஓத்துக்கொண்டிருங்கலாம் என்பதுபோல, அப்படி ஒரு வாழிப்பும் மினுமினுப்பும். திடீரென நானும் சுய நினைவுக்குத் திரம்பி ஓடிப்போய் ஈடுப்பில் கைவைத்து தூக்கி நிறுத்தினேன். “அடி கிடி ஒண்ணுமில்லையே” எனக் கேட்டபடி மார்பு வயிறு இடுப்பு என முக்கியமான பாகங்களில் கிடந்த கந்தல்களை துடைத்துவிட்டேன். ஆனால் நல்ல வேளை எந்த சிராய்ப்பும் இல்லை. “என்னம்மா பார்த்து வரவேண்டியதுதானே” என மகளை செல்லமாகக் கடிந்து கொண்டு எங்கேயாவது அடி பட்டிருக்கிறதா எனப் பார்த்தாள் கோமதி. யாமினியும் “ஒண்ணுமில்லம்மா. லேசான ஒரு ஸ்லிப்தான். இப்ப ஓக்கே” எனச் சொல்லியபடி நடந்தாள். பின்னர் நாங்கள் இயல்பாகப் பேசியபடி நடந்தோம். இப்போது யாமினி என்னைக் கடைக்கண்ணால் அடிக்கடி நோக்கியவாறு நடந்தாள். தன் அந்தரங்கத்தைப் பார்த்துவிட்டான் என்ற வெட்கமும் இருந்தது.
ஆனாலும் அந்த வெட்கப் பார்வையில் ஒரு காமப் பார்வையும் இருந்ததையும் கண்டேன். சில நேரங்களில் கோமதியை முன்பக்கம் போகவிட்டு நானும் யாமினியும் பேசியபடி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தோம். அவ்வப்போது கைகள் உரசிக்கொண்டது. இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் கைகளைக் கோர்த்துக் கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தோம். இப்படியாக யாமினி என்னுடன் நெருக்கமாகிக் கொண்டிருக்கும் போது, பாக்டரியும் வந்து விட்டது. “அடச் சே. இந்த பாக்டரி இவ்வளவு பக்கத்திலயா” என மனதில் வெறுப்பாக உணர்ந்தேன். இல்லாவிடில் யாமினியின் இடுப்பை பிடித்துக் கொண்டு நடக்கும் அளவிற்கு வந்திருப்பேன்.