“உன் நினைவே போதுமடி:
மனம் மயங்கும் மெய் மறக்கும்:
புதுவுலகின் வழி தெரியும்:
பொன் விழக்கே தீபமே”
கோமதி சுடிதாரிலும், யாமினி டீசர்ட் + குட்டைப் பாவாடையுடன் இருந்தார்கள். இருவரும் கறுப்புக் கண்ணாடிகள் அணிந்திருந்தனர். இருவரின் முகத்தைப் பற்றிச் சொல்ல வேண்டும் என்றால், கூரான மூக்கு, மெல்லிய உதடுகள்(கோமதிக்கு கீழ் உதடு இலேசான தடிப்பு), இரண்டு ஆப்பிளை சரியாகப் பிளந்து ஒட்ட வைத்ததுபோல கன்னங்கள், அளவான களுத்து, இருவருமே முடியை முதுகுவரை வெட்டியிருந்தார்கள். களுத்தின் கீழே முக்கியமான பாகமான இரண்டு முயல்களும், குத்திட்டு கொஞ்சம் பெரிதாக தேங்காய் அளவில் இருந்தது. கோமதிக்கு யாமினியை விட பெரிய அளவில் இருந்தது. இடையைப்ப பார்த்ததும் அசந்து விட்டேன். இருவருக்குமே கொடி போன்ற இடை. அதிகமாக ஜிம்முக்கு போவார்கள் போலும். இடுப்பைப் பிடித்தால் இரண்டு கைகளுக்குள் அடங்கி விடும். இருவரின் குண்டிகளும் ஒரே அளவாக, சட்டியை கவிழ்த்து வைத்தது போல் இருந்தது. யாமினியை எவனுக்கு கொடுத்து வச்சிருக்கோ என ஏக்கப் பெருமூச்சு விட்டாலும், என் முதலாளியை நினைத்தால் மிகப் பொறாமையாக இருந்தது. கில்லாடியான ஆளு. ஒரு சொர்க்கத்தையே திருமணம் செஞ்சிருக்கான். பாவி எப்படியெல்லாம் பொரட்டி எடுத்திருப்பான். சொத்தில் மட்டுமல்ல, பெண் சுகத்திலும் பணக்காரன் தான்.
இப்படி நான் ஆராய்ச்சியிலும் கற்பனையிலும் கையில் “வெல்கம் மிஸ். யாமினி அன்ட் மிஸஸ். கோமதி ராமனாதன்” என்ற போர்டை வைத்திருக்கையில், “ஹாய் யங் மேன் ஐ அம் கோமதி அன்ட் திஸ் ஈஸ் மை சுவீட் டோட்டர் யாமினி” என லண்டன் பாணியில் என்னிடம் கை நீட்டினார்கள். நாகரீகம் கருதி நானும் கையைப் பற்றிக் குலுக்கி கொண்டு ” குட் மாணிங் மேடம். ஐ அம் கதிர், யுவர் பாக்டரி மேனேஜர் அன்ட் சுபவைசர்” என்றேன். கையா அல்லது இலவம் பஞ்சா? அப்படி ஒரு மெதுமை. இன்னிக்கி நான் தெழில் பண்ண மாதிரிதான். “ஹலோ” என யாமினியும் கையை நீட்டினாள். நானும் பதிலுக்கு கையை நீட்டி “ஹலோ மேடம். ஹவ் வோஸ் யுவர் ஜேர்னி” என்று சொல்லி குலுக்கினேன். பஞ்சுப் பொதிக்குள் கை வைத்தது போல மெது மெதுவென்றிருந்தது. “ஹேய் கதிர் டோண்ட் கோல் மி மேடம். ஐ அம் யாமினி. கோல் யாமினி” நானும் “ஓகே மிஸ் யாமினி” என்றேன், “ஹேய் ஜஸ்ட் நவ் ஐ டோல்ட் யு. கோல் ஒன்லி யாமினி” நானும் “சாரி. ஓகே ஒன்லி யாமினி” என்றேன். இருவருமே சிரித்துவிட்டார்கள். “யூ ஆர் ஸோ நைஸ்” என கோமதி கூறினாள். பதிலுக்கு நானும் “தாங்க்ஸ். மேடம் குட் யூ ஸபீக் இன் ரமில்” எனக் கோமதியைப் பார்த்துக் கேட்டேன். பதிலுக்கு அவள் “ஏன் கதிர், நாங்க லண்டனில இருந்தா தமிழ் தெரியாதுண்ணு நெனச்சியா. எம் பொண்ணு யாமினி மெட்ராஸ் தமிழ்லருந்து இலக்கியத் தமிழ் வரைக்கும் பேசுவா, கேக்கிறியா” என்று சொல்லி யாமினிக்கு கண்ணைக்காட்ட “இன்னா கதிர் ஊட்டாண்ட போலாமா? இல்லாவிடில் இங்கேயே தாமதித்து விவாதமிட தங்களுக்கு உத்தேசமா?” என்றாள். என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. ஓரு பூந்தோட்டம் சேரிப் பாசை பேசியதையும், அரச தோரணையில் செந்தமிழில் பேசியதையும் (கொஞ்சியதையும்) கேட்க எனக்கு பயங்கர அதிர்ச்சி. “என்ன கதிர், எம்பொண்ணு +2 வரை மெட்ராசில படிச்சா. அப்புறம் லண்டனுக்கு வந்து இப்ப சீ.ஏ பண்றா. ஆமா நீ என்ன படிச்சிருக்க, ஒன்னப் பத்தி சொல்லவேயில்லயே” என்றாள். நானும் “வாங்க மேடம் போயிக்கிட்டே பேசலாம்” என்று சொல்லி என் ஜீப்புக்கு அழைத்துப் போனேன்.
“ஹேய் இன்னா இது. இதுல போனா ஏதோ கண்டிங் பண்ண போற மாதிரி இருக்கும். ஏன் காரில்லையா” என யாமினி கேட்கவும் “அதானே இதுல போனா ட்ரஸ்ஸெல்லாம் பாழாயிடும்” எனக் கோமதியும் சொல்ல, நான் அவசர அவசரமாக “இல்ல மேடம். நீங்க நெனக்கிற மாதிரி எதுவுமில்ல. குளுகுளுண்ணு காரில போன ஒங்களுக்கு இது கொஞ்சம் வித்தியாசமா இருக்கும். அதுவுமில்லாம நாம போகப் போற றோட்டில எந்த புளுதியும் இருக்காது. ரெண்டு பக்கமும் காடு சும்மா ஜயாலியாயிருக்கும்” என அவர்களை தூண்டினேன். அவர்களும் சரி என்று ஏறினார்கள். யாமினி பின் பக்கத்திலும், கோமதி முன்புறம் என் இடது பக்கத்திலும் அமர, நான் வண்டியை எடுத்தேன்.